Αχ το γέλιο που έφερνε ο άνεμος καθώς σε κοίταζε
και σε κοίταζε ώρες, όλο σου το νόημα μη μπορώντας να συγκρατήσει
Ήσουν βλέπεις πάντοτε ξένος
ανάμεσα στους προσωπικούς σου

Ακόμη κι όταν έδειχνες τις αχτίδες σου
υποκρύπτονταν σε ατεχνα χάσματα
που κρατούσες φυλαχτό στη Νεφέλη σου.
Χάσματα που συχνά απομάκρυναν τις αδειανες μου προθέσεις

και το τέλος ήταν πάντα σύντομο
δίχως ευκαιρίες να νιώσω τα μελλούμενα

Έφευγες
Και η ποίηση με άφηνε με ένα χαμόγελο πικρίας

-Α