Βλεπω την ημέρα, αργά να αλλάζει τα αγνά χρώματα της με την νύχτα.

Η θάλασσα του χειμώνα παγωμένη, μα όχι όσο εσύ.

Οι σκέψεις καλύπτουν το σώμα μου σαν ασημένιο πεπλο, σαν η νύχτα να συνοδεύει το σκοτάδι στην ψυχή.

Οι Σειρήνες, ψελνουν τραγικές μελωδίες, μελωδίες παραδείσου και κολάσεως.

Σκέψεις σαν σειρήνες παλεύουν να με αποπλανησουν, να με παρασύρουν μακριά από την μουντη ζωή μου.

Η μελωδία μένει μαζί μου, σαν ένας γλυκός ήρεμος ψίθυρος, μόνο που ολοένα και χάνεται.

Μαζί της, χάνομαι και εγώ.

-Α