Το κύμα της λήθης τυλίγεται γύρω μου διστακτικά, με τον ρυθμό που θα χαϊδεύε την άκτη εάν εκείνη το επέτρεπε.

Μα η θάλασσα αποφεύγει να ξεχάσει,
δάκρια έγινε πια το νερό της
καθώς σφιχτά κλείνουν τα μάτια.

Ξεχνώ εκείνη, εσένα, εμένα.

Το κύμα της λήθης με περιβάλλει, με βυθίζει σαν να προσπαθεί να με κρατήσει.

Δύο μαύρα μάτια κυριεύουν το ταλαιπωρημένο δημιούργημα.
Θα έμοιαζε με πίνακα αν έλειπε η τραγική μονοτονία.

Η τρικυμία δεν φάνηκε πότε. Ίσως πάντα να βρίσκοταν μέσα μου. Ο Οδυσσέας πάλι, χάθηκε με την επόμενη αυγή.

Και φάνταζε οξύμωρο καθώς ήμουν εκεί, να θαυμάζω τον βρεγμένο πίνακα, που πνίγηκε μάλλον,
σαν έπεσε το έρεβος.

-Α