(Σημείωμα)

με κάνεις να χαμογελώ σε στιγμές που ποτέ δεν το περίμενα
κι είναι όμορφο το συναίσθημα,δεν θα το χαρακτηρίσω έτσι απλά μα είναι κάτι σαν να γιατρεύει τις πληγές που ανέκαθεν με κούραζαν.
Λέξις, Λέξις, Λέξις.
Πάντα ψάχνω ένα σύνολο γραμμάτων να το χαρακτηρίσω, μα αποδικνυεται πενιχρό:
Το ποσό εύκολα αρχίζω να αγαπώ απλούς ανθρώπους που φέρουν μιαν άλλη όψη στα μάτια.
Και συνέχιζω να παρασύρομαι σε τούτο το ονειρόμορφο παραλήρημα, που αποτελείται απλώς από μιαν αίσθησις αλλόκοτη.
Σαν μία μικρή εισβολή στον κόσμο μου που δυστυχώς δεν αγγίζει ολότελα το μέσα μου.
Και φταίω που δεν αφήνω πότε εκείνα τα βήματα να πλησιάσουν τα ερμητικά κλειστά μάτια της ψυχής μου. Εκείνο το βιβλίο,που δεν αφήνω πότε κανένα να διαβάσει.
Και σκιά έγινα, για αυτό και με ξαφνιάζει που κάπου κάπου πέφτει μια σταγόνα ενδιαφέροντος στη συνεχή βροχή μου.
Μα είναι δύσκολο να αφήσω την σκιά που ήσυχα με έκλεισε και μου πρόσφερε εκείνο που πάντοτε ζητούσα και πλέον προσπαθώ να αποφύγω,

σταθερότητα.

-Α