Τα μάτια μας συναντήθηκαν.
Τυχαίο θα ταν, σαν και οι δύο εξερευνουσαμε τον χώρο.
Σκούρο καφέ με ντροπαλά ίχνη μαύρου.
Το βλέμμα σου θυμίζει φθινόπωρο, καθώς πάντα συνδέω τους ανθρώπους με τις εποχές.
Οι εκφράσεις σου θύμιζαν θέατρο.
Κάτι ξεχωριστό, μα ταυτόχρονα απόμακρο.
Κάτι που για να το καταλάβεις,
πρέπει πρώτα να το νιώσεις.
Παραμένεις στην σκέψη μου ακόμη και τώρα, ως μυστήριο.
Φαίνεται δεν μπόρεσα ποτέ να σε καταλάβω,
το φθινόπωρο ανέκαθεν με μπέρδευε.

-A