Λίγες μέρες μετά. Βράδυ στο σπίτι του Ραίημοντ

Έξω από μεγάλο Βικτωριανό σπίτι τρεμόπαιζαν οι σκιές που έκαναν τα φώτα του γκαζιού του δρόμου πάνω στους μεγάλους τοίχους. Απόλυτη σιωπή βασίλευε ολόγυρα. Που και που ο ήχος των τροχών κάποιας άμαξας με τις οπλές των αλόγων στο πλακόστρωτο έσπαγαν τη σιγή.

Στο εσωτερικό του σπιτιού τα περισσότερα δωμάτια ήταν βυθισμένα στο σκοτάδι. Το προσωπικό είχε αποσυρθεί στα δωμάτιά του. Μόνο στο μεγάλο χολ υπήρχε λίγο φως και ψηλά στο δεύτερο πάτωμα. Η φιγούρα του Έντουαρντ γλίστρησε αργά, διέσχισε τον διάδρομο, ανέβηκε τις μαρμάρινες σκάλες και έφτασε επάνω. Κοντοστάθηκε έξω από την μεγάλη ξύλινη πόρτα του δωματίου του κυρίου του. Αφουγκράστηκε λίγο στο εσωτερικό του διακριτικά και ύστερα έκανε μεταβολή παίρνοντας ακριβώς τον ίδιο δρόμο επιστροφής.

Ο Ραίημοντ ήταν νωχελικά αφημένος μπροστά στο μεγάλο τζάκι. Οι φλόγες από τα ξύλα που έκαιγαν σκορπούσαν στον αέρα μικρά πύρινα κομμάτια που έσβηναν μέσα σε μικρό τσιριχτό ήχο. Το πρόσωπό του ήταν ξαναμμένο, το πουκάμισό του ανοιχτό. Δίπλα του κάποια βιβλία μισάνοιχτα μαρτυρούσαν ότι μελετούσε με αγωνία. Στο τραπέζι μπροστά του δίπλα στα αναμμένα κηροπήγια το κρυστάλλινο μπουκάλι με το πράσινο διάφανο αψέντι. Λαμπύριζε και αυτό στις σπίθες της φωτιάς. Από τότε που ο Έντουαρντ του είχε πει να μην πίνει το είχε τηρήσει.

Απ το μπουκάλι λες και διάφανα σχήματα άρχιζαν να σχηματίζονται μπροστά του. Ακαθόριστες καμπύλες σαν δέσμες φωτός τριγύριζαν στο μπουκάλι με το αψέντι. Και κάποια στιγμή σαν να του φάνηκε ότι η πράσινη νεράιδα στην ετικέτα του άρχισε να σαλεύει. Να αποκτά κίνηση, ζωή.

Έκλεισε τα μάτια του βουλιάζοντας μέσα σε μια θολή ατμόσφαιρα. Λες και το κορμί του έχανε την υφή του και το ένιωθε έτοιμο να αιωρείται στο χώρο.

Ένιωσε πάλι την παρουσία της! Μύρισε το άρωμά της! Αισθάνθηκε την αύρα της! Άκουγε τα αέρινα βήματά της καθώς πλησίαζε προς το μέρος του. Περίμενε , με το κορμί του να ανατριχιάζει σύγκορμο. Σε λίγο, πίσω του ένιωσε καυτή την ανάσα της αμέσως μόλις έσκυψε στο κεφάλι του.

"Ήρθα αγαπημένε μου!" ακούστηκε αχνά μακρινά η φωνής της.

Έγειρε το κεφάλι του πίσω και στο πλάι. Το πρόσωπό της λαμπερό και ήρεμο αποτυπώθηκε στα μάτια του.

"Ναντίν!"

"Ξέρεις πάντα ότι δεν σ' αφήνω τις δύσκολες ώρες σου αγαπημένε!"

"Ω ναι! Αυτό είναι αλήθεια".

Ήρθε μπροστά του. Άστραφτε απ την ομορφιά της. Ένιωσε την υφή από το μεταξένιο, κόκκινο σαν την φωτιά, ολόσωμο φόρεμά της σαν έκατσε δίπλα του. Τα μάτια του ταξίδεψαν σε όλο της το κορμί. Απ' το πρόσωπο, στα κόκκινα χείλη, στο λαιμό, στο στήθος και στάθηκαν στα πόδια της που απλώθηκαν μπροστά του διακύβευμα ηδονής και αισθησιασμού.

"Είμαι κοντά σου Ραίημοντ..."

"Είσαι η μόνη ύπαρξη που το κάνεις πάντα αυτό σαν σε χρειαστώ", της είπε.

Άφησε το σώμα του αργά να ακουμπήσει πλάι στο δικό της. Με το βλέμμα του ίσια απέναντι συνέχισε να μιλά:

"Δεν μπορώ χωρίς εσένα το ξέρεις! Έγινες μέρος της ζωής μου..."

Τον κοίταξε με ένα συναίσθημα στοργής.

"Εμένα; Εγώ; Ω Ραίημοντ! Άραγε στ' αλήθεια γνωρίζεις τι είμαι εγώ;"

Εκείνος χαμογέλασε με μια απορία

"Αναρωτιέσαι;"

"Είσαι σίγουρος αγαπημένε μου δαίμονα μέχρι που φτάνει η γνώση σου; Ναι, για αυτήν λέω που με τη σκέψη σου προχώρησες;"

"Παράξενη σ' ακούω απόψε", την διέκοψε.

"Είναι γιατί ήρθε η στιγμή", του απάντησε.

"Για ποιο πράγμα;"

"Πολλές φορές ανοίγει η πόρτα του νου Ραίημοντ και πλάθει πράγματα. Εκείνα αποκτούν οντότητα μέσα του, παίρνουν μορφή και σάρκα, έχουν ζωή. Και τότε έρχεται κάποια στιγμή που ζητούν και διεκδικούν τη μοναδικότητα. Τότε που θα ζητήσουν την ταυτότητά τους"

"Τι θες να πεις...." την ρώτησε κοιτώντας την πια στα μάτια.

Άπλωσε το χέρι της. Άρχισε να τον χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο όπως είχε γείρει εκεί στην αγκαλιά της.

"Καλέ μου, ξέρεις πολύ καλά ότι είμαι δικό σου δημιούργημα! Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπήρχα. Ότι η ύπαρξή μου είναι μέσα στη σκέψη σου, στο μυαλό σου, στις αισθήσεις σου..."

"Ναντίν!" προσπάθησε να την διακόψει κάπως δυνατά.

"Μη μιλάς!", του είπε τρυφερά απλώνοντας τα δάχτυλά της στα χείλη του συνεχίζοντας:

"Άκουσέ με! Οι δικές σου ανάγκες με έφεραν στον κόσμο Ραίημοντ. Η Μοναξιά σου, η απομόνωσή σου. Από σένα πήρα ζωή αγαπημένε. Έτσι ήταν η αρχή μου. Τα πρώτα μου βήματα"

"Τι είναι αυτά που λες; πως είναι δυνατόν;"

Συνέχισε λες και δεν τον άκουσε.

"Έπλασες τη μορφή μου σύμφωνα με τις εικόνες σου, τα συναισθήματά μου σύμφωνα με τις προσδοκίες σου, το σώμα μου σύμφωνα με τις ηδονές σου. Ήμουν για σένα το ιδανικό. Η φαντασίωση εκείνη της απουσίας της ζωής. Πάνω στο δικό μου κορμί, σε κάθε μου εκατοστό πρόβαλες τα δικά σου θέλω, τις δικές σου στερήσεις. Έκοψες το σώμα σου και με έπλασες αγαπημένε! Ήμουν αυτό που θα ήθελες να είχες!"

Σηκώθηκε απ την αγκαλιά της με δυσκολία.

"Δεν είναι δυνατόν να τα πιστεύεις αυτά που λες Ναντίν. Εμείς... εμείς ζήσαμε πράγματα, κάναμε πράγματα, βγήκαμε, ζήσαμε, μιλήσαμε, κάναμε έρωτα...."

"Κάναμε ναι! Γιατί αυτό ήθελες. Αυτό σου έλειπε. Έπρεπε κάπου να κάνεις πράξη τη δική σου θέληση, να πραγματώσεις τη φαντασία σου"

"Και ο άλλος; τι είναι για σένα εκείνος, θα μου πεις;"

"Εννοείς τον Γάμπριελ;"

"Ναι", της είπε προσμένοντας την απάντηση με αγωνία.

Εκείνη γέλασε κάπως απόμακρα.

"Πόσο ξεχνάς! Και αυτός δικό σου δημιούργημα Ραίημοντ!"

Πισωπάτησε πριν καθίσει. Ένιωθε να χάνει την ισορροπία του.

"Είσαι τρελή; Πως είναι δυνατόν;"

"Ο Γκάμπριελ είναι κι αυτός πλάσμα δικό σου. Τον έπλασες σαν πόθο μιας άλλης σου φύσης Ραίημοντ. Τον είχες κι αυτόν ανάγκη! Για να στείλεις επάνω του, στην αγκαλιά του, τον άλλο σου εαυτό που πρόβαλες σε μένα..."

Σκόνταψε στο τραπέζι και έπεσε στον καναπέ. Πήγε ακόμα πιο κοντά του, πάντα με τη σιγουριά της τρυφερότητάς της.

"Είμαι πολλά από αυτά που θέλεις ενδόμυχα Ραίημοντ. Η Γυναίκα που αποζητάς αλλά και η θηλυκότητα που είναι κρυμμένη σε ένα κομμάτι των αισθήσεών σου. Και αυτή η θηλυκότητα έπρεπε να βρει επίσης ένα ερωτικό ταίρι. Έτσι γεννήθηκε στη φαντασίωσή σου ο Γκάμπριελ αγαπημένε μου...."

"Δεν είναι δυνατόν...."

"Είναι! Σαν όλα αυτά ανοίξουν και ξεφύγουν, κάνουν τη φαντασίωση πραγματικότητα. Διεκδικούν Ραίημοντ"

Έσκυψε και τον φίλησε. Ένα φιλί διακριτικό αλλά τρυφερό στα χείλη του.

"Είναι οι στιγμές αυτές που ο κόσμος αναποδογυρίζει καλέ μου! Είναι οι στιγμές που τα ονειρικά μας πλάσματα διεκδικούν τη δική τους οντότητα"

"Λατρεμένο μου πλάσμα", αναφώνησε μπροστά στο πρόσωπό της

"Πρέπει να δοθεί μια λύση Ραίημοντ. Οι μελέτες σου... η γνώση σου... οι αναζητήσεις σου. Τα ερωτήματά σου. Όλα απαιτούν μια απάντηση"

"Με τον ντετέκτιβ τι έγινε;" την ρώτησε με αγωνία.

"Δεν ξέρεις; γιατί απορείς;"

"Γιατί;" της είπε τρομαγμένα.

"Γιατί έφτασε κοντά στην αλήθεια Ραίημοντ! Και αυτό δεν το ήθελες με τίποτα"

"Θες να πεις πως..."

Κούνησε το κεφάλι της ήρεμα.

"Ακριβώς αυτό. Ζήτησες κάτι και έγινε"

"Δεν ζήτησα ποτέ κάτι τέτοιο εγώ!"

"Στο είπα. Το δικό σου εγώ, έσπασε σε κομμάτια. Έχουν τώρα πια και αυτά το δικό τους λόγο. Όλα έχουν ένα κόστος αγαπημένε μου..."

"Δεν μπορεί κάτι θα υπάρχει!", της είπε με αγωνία.

Τον φίλησε απαλά στα χείλη, ηδονικά.

"Μόνο αν με σκοτώσεις Ραίημοντ!"

Πετάχτηκε αντιδρώντας με ένταση στα λόγια της.

"Αυτό ποτέ! Ποτέ μ' ακούς;"

"Πρέπει να με σκοτώσεις αγάπη μου, δεν έχεις άλλη λύση"

"Σ' αγαπώ! Είναι αδύνατον να γίνει αυτό που λες, μήτε σαν σκέψη. Είναι ανοσιούργημα. Είσαι κοντά μου, είσαι μέρος της ζωής μου, το καταλαβαίνεις;"

"Τότε...." άφησε να φύγει η λέξη απ το στόμα της.

Μάζεψε τις δυνάμεις του.

"Τότε τι Ναντίν;"

"Όλα είναι δρομολογημένα αγάπη μου!"

"Θα με αφήσεις; σε παρακαλώ!" της είπε και αρπάχτηκε απ τα χέρια της.

"Αποφάσισες να ζήσω. Δεν πρόκειται να σ΄ αφήσω. Τώρα δεν γίνεται να σ΄ αφήσω! Τώρα πια δεν υπάρχει επιστροφή"

"Δηλαδή;"

"Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τη θέλησή σου. Θυμάσαι τι είχες πει κάποτε; είμαι δημιούργημα της ανάγκης σου"

Η Αγωνία του έγινε υπαρξιακή. Την κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια. Την τραβούσε απ τα χέρια ταρακουνώντας την έντονα. Μέσα στην σιωπή της νύχτας ακούστηκε δυνατά η φωνή του.

"Πες μου Ναντίν πανάθεμά με! Τι θα γίνει;"

Εκείνη δονούμενη από τα τραβήγματά του εξακολουθούσε να τον κοιτάζει με απίστευτη τρυφερότητα και εκείνο το εκφραστικό της χαμόγελο στα χείλη.

"Πες μου τι θα γίνει!" κραυγή ο λόγος του μέσα στη νύχτα.

"Δεν έχεις άλλη λύση αγαπημένε μου. Μία υπάρχει μόνο", του απάντησε.

(Συνεχίζεται....)

Τι είναι αυτό που υπαινίσσεται η Ναντίν; τι είναι αυτό για το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή; Τι ακριβώς βιώνει ο Ραίημοντ; Απαντήσεις στο κεφάλαιο που ακολουθεί.