Βράδυ της επόμενης ημέρας στο σπίτι του Ραίημοντ

Ο Έντουαρντ μπήκε στο μεγάλο σαλόνι. Με το κλασικό φλεγματικό ύφος του μπάτλερ που δεν επιτρέπει σε οτιδήποτε να επηρεάζει την αφοσίωση στην διεκπεραίωση της δουλειάς του. Ο Ραίημοντ καθόταν στον μεγάλο καναπέ μελετώντας κάποιο βιβλίο. Ο Έντουαρντ άρχισε να μαζεύει το σερβίτσιο του τσαγιού, που εδώ και ώρα είχε πάρει ο κύριός του.

"Πολύ αρωματικό απόψε το τσάι Έντουαρντ! Έκανες πάλι το θαύμα σου με τη γεύση του"

Ο Έντουαρντ συνέχισε να μαζεύει.

"Η Έθελ, η μαγείρισσα κύριε! Είναι εξαιρετική!"

"Ναι, έχεις δίκιο, πρέπει να την δω να την συγχαρώ..."

"Θα φροντίσω κύριε", απάντησε ο Έντουαρντ τη στιγμή που το φλιτζάνι έπεσε από το δίσκο. Έσκυψε να το πάρει.

"Τι συμβαίνει Έντουαρντ;"

"Τίποτα Κύριε"

Ο Ραίημοντ σηκώθηκε. Τον πλησίασε.

"Νιώθεις καλά; από το πρωί σε βλέπω κάπως... πως να το πω, νευρικό; σκεπτικό"

Τα μάτια του Έντουαρντ έπεσαν στην ανοιχτή εφημερίδα που ήταν στον καναπέ. Ο Ραίημοντ τον είδε. Άλλαξε κουβέντα.

"Είδες τι έγινε;" του είπε.

"Λέτε κύριε...."

"Ναι! Για το φόνο χθες βράδυ στην Όξφορντ στριτ. Σκότωσαν τον ντετέκτιβ Γουότς!"

"Τον γνωρίζατε κύριε;"

"Ποιος δεν ήξερε τον Σάμουελ Γουότς! Από τους πιο διάσημους στο Λονδίνο Έντουαρντ!"

"Μάθατε τι έγινε; τι λέει η αστυνομία;"

"Τον πυροβόλησαν στο γραφείο του. Κανένα ίχνος. Ο δράστης άφαντος. Η Αστυνομία ψάχνει με τους συνεργάτες του. Κάποια παλιά υπόθεση, ή κάποια καινούργια Έντουαρντ, η οποία θα ενόχλησε το δράστη. Ψάχνουν το κίνητρο. Ποιος ξέρει άραγε. Κρίμα! Επρόκειτο για εξαίρετο επαγγελματία"

"Πράγματι κύριε, κρίμα!" απάντησε έχοντας μαζέψει πλέον όλο το σερβίτσιο στο δίσκο. Λίγο πριν φύγει γύρισε και ρώτησε τον Ραίημοντ.

"Χθες βράδυ βγήκατε κύριε;"

"Γιατί ρωτάς Έντουαρντ; συνέβη κάτι;"

"Πέρασα κάποια στιγμή στο σαλόνι να ρωτήσω αν θέλατε κάτι αλλά ήταν σκοτεινά"

"Όχι δεν βγήκα. Ήμουν επάνω στο γραφείο, το βράδυ δεν κατέβηκα καθόλου εδώ"

"Εντάξει κύριε, με θέλετε τίποτα άλλο;"

"Όχι Έντουαρντ μπορείς να πηγαίνεις"

Ο μπάτλερ έφυγε αθόρυβα. Ο Ραίημοντ ήταν αδύνατον να δει πόσο σφιγμένο ήταν το πρόσωπό του. Με μια έκφραση φόβου απλωμένη στα μάτια του.

(Συνεχίζεται...)