Ο Ντετέκτιβ Γουότς είχε μείνει αργά εκείνο το βράδυ στο γραφείο του. Το βοηθητικό προσωπικό, η γραμματέας του και ένας βοηθός συνεργάτης του είχαν ήδη αποχωρήσει εδώ και ώρα. Έμενε μόνος, προσηλωμένος να μελετά κάποια συγγράμματα. Είχε ήδη ζητήσει από τον Μπάτλερ του Ραίημοντ να τον ενημερώσει για το είδος των εργασιών που έκανε. Εδώ και μέρες είχε δανειστεί από την δημόσια βιβλιοθήκη κάποια συναφή βιβλία για να μπορέσει να κατανοήσει το αντικείμενο του ανθρώπου για τον οποίο ερευνούσε.

Είχε στα χέρια του θεματολογία για την στέρηση, για τον αποκρυφισμό, για τα όνειρα, για τις φαντασιώσεις. Για τον επηρεασμό της σεξουαλικότητας από τις φαντασιακές εμμονές.

Του ήταν βέβαια μαθηματικά δύσκολο να κατανοήσει το μέγεθος των θεμάτων αλλά προσπαθούσε να βγάλει έστω κάποιο συμπέρασμα.

Ο άνθρωπος που ερευνούσε αναφέρονταν σε πρόσωπα, βιώματα και συναναστροφές οι οποίες, μέχρι τουλάχιστον αυτήν την στιγμή, δεν υπήρχαν. Ίσως κάτι να του ξέφευγε και να μην το είχε εντοπίσει. Ίσως να είχε λόγους αυτά τα πρόσωπα να τα κρατά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Σηκώθηκε λίγο να ξεμουδιάσει. Πήγε προς το παράθυρο του γραφείου του. Τα κιτρινωπά φώτα στο δρόμο σε συνδυασμό με την ομίχλη είχαν ζωγραφίσει ένα θαμπό τοπίο παντού.

Δεν θα έμενε άλλο περισσότερο. Η νύχτα είχε προχωρήσει για τα καλά και ένιωθε το μυαλό του κουρασμένο. Πήγε προς το γραφείο να ανάψει ένα πούρο όταν ένα χτύπημα στην πόρτα του τον έκανε να απορήσει.

Κατέβηκε τα ξύλινα σκαλιά στο διάδρομο και σε λίγο βρέθηκε στην εξώπορτα.

Στο άνοιγμα της πόρτας πρόβαλε επιβλητικά μια Γυναίκα. Η έκπληξη του Γουότς ήταν εμφανής με την πρώτη εντύπωση.

"Ο κ. Γουότς υποθέτω;" ρώτησε εκείνη. Την κοιτούσε επίμονα και διερευνητικά στο όμορφο πρόσωπό της.

"Ο ίδιος, με ποιαν έχω την τιμή παρακαλώ;"

"Συγχωρείστε μου το ακατάλληλο της ώρας, θα ήθελα να σας μιλήσω..."

"Για ποιο θέμα κυρία μου; η ώρα ξέρετε..."

"Πρόκειται για τον καθηγητή Ραίημοντ Άσκοτ κ. Γουότς!"

Ο Ντετέκτιβ άλλαξε γνώμη.

"Περάστε παρακαλώ", της είπε παραμερίζοντας.

Η εντυπωσιακή γυναίκα, ξεκίνησε να ανεβαίνει τις σκάλες προς το γραφείο. Ο Γουότς έκλεισε την πόρτα πίσω του και την ακολούθησε. Έκατσαν. Ο ένας απέναντι στον άλλον. Τα μάτια του ντετέκτιβ σάρωναν κάθε εκατοστό της. Μια παράξενη σκέψη άρχισε να περνάει απ το μυαλό του. Παρατηρούσε τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Για κάποιο λόγο άρχισαν να του δείχνουν οικεία.

"Λοιπόν θα μου πείτε το όνομά σας;" την ρώτησε, αυτή τη φορά αποφασιστικός.

Εκείνη του χαμογέλασε παράξενα.

"Νομίζω με ψάχνετε κ. Γουότς!", του είπε παγερά.

"Μα νομίζω πως..." της είπε σαν κάτι να έλαμψε στη σκέψη του.

"Λοιπόν;" τον ρώτησε αινιγματικά.

"Μα νομίζω κάτι μου θυμίζετε!"

"Να σας βοηθήσω κύριε Γουότς", του είπε συνεχίζοντας, "Από τις περιγραφές του πελάτη σας του κ. Έντουαρντ Ντέηλ ίσως; για θυμηθείτε!"

Ο ντετέκτιβ προσπάθησε να αμυνθεί

"Για ποιον πελάτη μου μιλάτε, δεν σας καταλαβαίνω!"

"Ελάτε κύριε Γουότς!" του είπε με μια αφοπλιστική σιγουριά, "η ώρα είναι πολύ περασμένη για να φλυαρούμε άσκοπα μεταξύ μας, δεν νομίζετε;"

Η γυναίκα αυτή άρχισε να τον εκνευρίζει. Η σιγουριά της ήταν ντυμένη με μια προκλητική βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση και δεν ήταν από τους ανθρώπους που τον συνήθιζαν σε τέτοιους αιφνιδιασμούς.

"Τι θέλετε από μένα κυρία μου;"

"Εγώ από σας δεν θέλω τίποτα αγαπητέ μου. Εσείς είστε εκείνος που με αναζητείτε. Για να σας βοηθήσω λοιπόν ας συστηθούμε. Είμαι η Ναντίν κύριε Γουότς!"

"Θέλετε να πείτε..." τις είπε ξαφνιασμένος.

"Ξέρω ότι ψάχνετε την γυναίκα εκείνη με τον οποία είναι μαζί ο κ. Ραίημοντ Άσκοτ, σωστά;"

Ο Αιφνιδιασμός του έμπειρου ντετέκτιβ γινόταν όλο και πιο μεγάλος. Προσπαθούσε μέσα του να δει πως θα χειριστεί αυτήν την επίσκεψη μιας γυναίκας από το πουθενά.

"Από που προκύπτει αυτό κυρία μου;"

Η Γυναίκα προσπέρασε το ερώτημά του συνεχίζοντας

"Είναι καιρός που ακολουθείτε τον κ. Καθηγητή. Θεώρησα λοιπόν χρέος μου να σας βοηθήσω να γνωρίσετε αυτήν την γυναίκα. Εγώ είμαι λοιπόν εδώ, μπροστά σας, στη διάθεσή σας"

"Κυρία μου ομολογώ με ξαφνιάζετε με την παρουσία σας..."

"Εγώ από την άλλη απορώ γιατί πρέπει να είμαι αντικείμενο της έρευνάς σας..."

"Αυτό είναι αντικείμενο της δουλειάς και της υπόθεσης την οποία χειρίζομαι"

"Ακόμα και αν αφορά το άτομό μου;"

"Πως μάθατε για όλο αυτό;" την ρώτησε προσπαθώντας να περάσει στην αντεπίθεση.

Τον κοίταξε με ένα αποφασιστικό χαμόγελο που έκρυβε μια ελαφριά ειρωνεία.

"Ελάτε τώρα! Δεν είστε μόνο εσείς ικανός να ερευνάτε υποθέσεις, έτσι δεν είναι;"

Ο Γουότς άρχισε να σκέφτεται καχύποπτα για τον πελάτη του τον Έντουαρντ. Για μια ακόμα φορά αποφάσισε να φανεί λίγο κυνικός.

"Μέχρι χθες κυρία μου είχα την εντύπωση ότι αναζητούσα ένα ...φάντασμα! Ένα πρόσωπο που δεν υπάρχει! Δεν μπορούσα να σας συναντήσω πουθενά!"

"Είμαι εδώ λοιπόν! Ενώπιόν σας. Όπως βλέπετε με σάρκα και οστά. Πείτε μου λοιπόν τι μπορεί να κάνω για σας"

"Ποια είναι η σχέση σας με τον κύριο Ραίημοντ Άσκοτ;" την ρώτησε ευθέως.

"Ω εδώ νομίζω γίνεστε λίγο αδιάκριτα αγενής κ. Γουότς. Μπαίνετε στη ζωή των ανθρώπων απροειδοποίητα. Χωρίς κάτι ή κάποιος να σας προκαλέσει για αυτό. Μερικές φορές ξέρετε, αυτό μπορεί να προκαλέσει κάποια προβλήματα!".

Η Φωνή της ακούστηκε παράξενη έως σκοτεινή καθώς συνέχιζε ακάθεκτη:

"Καλό θα είναι κάποια πράγματα να μην τα ψάχνουμε. Πιο φρόνιμο είναι να τα αφήνουμε εκεί που ανήκουν και σε αυτούς που ανήκουν. Ίσως μερικές φορές το να ανοίξουμε την πόρτα σε ένα κελάρι κύριε Γουότς να μην έχουμε διανοηθεί τι μπορεί να ξεφύγει από αυτό...."

Η Μορφή της επιβλητικής γυναίκας φάνηκε μέσα στο σκοτάδι να βγαίνει από την πόρτα του γραφείου. Μέσα στην νύχτα και στις ανταύγειες που έκαναν τα φώτα του γκαζιού η εικόνα της, καθώς χάνονταν στους υγρούς δρόμους, φάνταζε απόκοσμη και ονειρική. Λες και η ομίχλη της πόλης άνοιξε την αγκαλιά της και την κατάπιε.

Στην καριέρα του Ντετέκτιβ Σάμουελ Γουότς δεν είχε τύχει ανάλογη περίπτωση τέτοιας γυναίκας με αυτήν την προσωπικότητα και ύφος. Συνήθως καμία από τις πελάτισές του δεν τον είχε φέρει σε τόσο δεινή θέση ώστε να νιώθει παντελώς αδύναμος να αντικρούσει τα επιχειρήματά της. Να αισθάνεται μουδιασμένος να αμυνθεί απέναντι σε μια τόσο αιφνιδιαστική επιθετικότητα.

Και δυστυχώς δεν θα μπορούσε να δώσει και στη συνέχεια καμία μα καμία εξήγηση για αυτήν την απροσδόκητη συνάντηση με την Ναντίν, την επισκέπτρια της νύχτας.

Η καθαρίστρια που άνοιξε το γραφείο του το επόμενο πρωί, τον βρήκε παγωμένο πεσμένο στο πάτωμα με μια σφαίρα στην καρδιά και ορθάνοιχτα μάτια απ τον τρόμο. Οι κραυγές της έσκισαν την πρωινή ηρεμία στην συνοικία αυτή του Λονδίνου.

(Συνεχίζεται...)