Βράδυ αργά τρεις μέρες μετά στο σπίτι του Ραίημοντ

"Γκάμπριελ! Τι έκπληξη είναι αυτή!", στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα πρόσχαρο και αβίαστο χαμόγελο.

"Σε ενοχλώ;"

"Καθόλου! Έλα πέρασε κάτσε"

"Ήρθα λίγο νωρίτερα Ραίημοντ"

"Δεν πειράζει αγαπητέ μου, σχεδόν έτοιμος είμαι, μα πες μου, αδημονώ να μάθω! Την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε μου υποσχέθηκες ότι κάτι έχεις να μου ολοκληρώσεις. Πες μου, συναντηθήκατε;"

Στο πρόσωπο του νεαρού Γκάμπριελ ζωγραφίστηκε ένα μεγάλο χαμόγελο σαν το φεγγάρι.

"Λες για εκείνη;"

"Μα νομίζω θα μου έλεγες για κάποια γυναίκα"

"Γιατί ρωτάς;" τον ρώτησε χαμογελαστά.

"Γκάμπριελ, δεν είμαστε απλά γνωστοί, είμαστε πολλά παραπάνω. Νομίζω πάντα μοιραζόμασταν πράγματα απ τις ζωές μας"

"Έχεις δίκιο. Ναι! Ήταν υπέροχα!" του απάντησε. Και με μιας άρχισε να του εξιστορεί τις φλογερές στιγμές του. Η σχέση τους ήταν τέτοια που, προ πολλού, είχε ρίξει κάθε αναστολή για εξομολογήσεις.

"Πες μου πως ένιωσες Γκάμπριελ;" ακούστηκε η ερώτησή του Ραίημοντ φορτωμένη κάτι παράξενο. Το βλέμμα του έδειχνε και κάτι άλλο. Έδειχνε λάγνο, φιλήδονο.

Ο νεαρός φίλος του ένιωσε μια αναστολή. μια αμηχανία να τον κυριεύει.

"Δεν μπορώ να στο περιγράψω. Μια φωτιά!"

"Από όσα μου είπες είναι μια όμορφη αισθαντική γυναίκα. Δεν είναι το άμαθο κοριτσάκι μιας συναναστροφής. Είναι μια γυναίκα γεμάτη εμπειρία!", του είπε σχεδόν φωναχτά με μάτι που λαμπύριζε.

"Το λες σαν να...." του είπε ο νεαρός κοιτάζοντάς τον επίμονα.

"Σαν τι; δεν γελιέμαι εγώ αγαπητέ! Να νιώθεις τον εαυτό σου τυχερό! Μια γυναίκα όπως μου λες με καυτές στιγμές".

Ο νεαρός γέλασε.

"Αλήθεια είναι..."

"Πως είναι να κάνεις έρωτα μαζί της;" του είπε μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο την αμηχανία του συνομιλητή του.

"Σαν όνειρο"

"Πήρες την ηδονή που περίμενες; ή ήταν απλά κάτι το συνηθισμένο;" τον ρώτησε ξανά με μάτια διψασμένα για απαντήσεις.

"Είναι μια γυναίκα που ξεπερνά κάθε προσδοκία! δεν μπορείς να φανταστείς", του απάντησε παρασυρμένος και εκείνος από την έξαψη που είχε πάρει η συζήτησή τους.

"Το φαντάζομαι..." του είπε ο Ραίημοντ με μια παράξενη αίσθηση, "Δεν μου είπες το όνομά της Γκάμπριελ", τον ρώτησε.

"Ναντίν!" αποκρίθηκε εκείνος με ένα πλατύ χαμόγελο ευαρέσκειας.

"Ωραίο όνομα!" ακούστηκε η απάντηση του Ραίημοντ με ένα παράξενο φως στα μάτια του. Και συνέχισε:

"Πάμε, προχώρα και έρχομαι πίσω σου. Έχει όμορφη βραδιά απόψε, ότι πρέπει για τη βόλτα μας". Ο Γκάμπριελ βγήκε. Ο Ραίημοντ έριξε μια τελευταία ματιά στο γραφείο του. Πήρε το καπέλο και το μπαστούνι με την ασημένια σκαλιστή του λαβή. Πριν ακολουθήσει τον Γκάμπριελ στην έξοδο φώναξε τον μπάτλερ.

"Έντουαρντ!"

Εκείνος φάνηκε στο μεγάλο σαλόνι.

"Με ζητήσατε κύριε;"

"Ναι, ήρθε ο Γκάμπριελ. Βγαίνουμε έξω. Θα πάμε σε μια διάλεξη και μετά θα δούμε. Αν αργήσω μην ανησυχήσεις"

"Να περάσετε καλά κύριε" αποκρίθηκε εκείνος.

Είδε τον κύριό του να δρασκελίζει την πόρτα της εξόδου. Τον κοίταζε προσεκτικά. Με μιας μια έκφραση σκέψης και μια ρυτίδα γεμάτη απορία σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Ήταν σίγουρος ότι καν δεν άκουσε χτύπημα πόρτας της εισόδου στο σπίτι από κάποιον επισκέπτη. Και ήταν σχεδόν αδύνατον να περάσει κάποιος μέσα χωρίς να τον αντιληφθεί.

(Συνεχίζεται....)

Ο Ραίημοντ και ο Γκάμπριελ λοιπόν, μοιράζονται την ίδια γυναίκα, την φλογερή Ναντίν. Τι είναι αυτό που προκαλεί αυτήν την αλλόκοτη έξαψη στον Ραίημοντ για να μάθει. Και η αντίδρασή του για το ότι μαθαίνει ότι μοιράζονται την ίδια γυναίκα;