Ο Ραίημοντ στεκόταν μπροστά στον μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη πάνω απ την σερβάντα. Στα σαράντα του χρόνια καθηγητής ψυχολογίας με τίτλους τιμής ανάγλυφο καμβά στους τοίχους του γραφείου. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο περισυλλογή. Μάτια θολά και βηματισμός ελαφρά ασταθής. Στο χέρι του κρατούσε ένα κρυστάλλινο κολονάτο ποτήρι.

"Κύριε, το αψέντι σας πειράζει ! Πίνετε πολύ !" ήχησε ήρεμα η φωνή του μπάτλερ.

"Ο κρυφός μου κόσμος Έντουαρντ"

"Με παράξενο προορισμό όμως Κύριε..."

"Και άγνωστη αποκατάσταση !"

Ο Έντουαρντ. Ένας εξηντατριάχρονος καλοστεκούμενος ώριμος άντρας. Ψηλός, επιβλητικός αλλά συνάμα και ζεστά ανθρώπινος. Χρόνια δίπλα στον κύριό του. Άνθρωπος που μοιράζονταν μαζί του ολάκερη τη διαδρομή τη ζωής του.

"Να μου επιτρέψετε να σας πω ότι αφιερώνετε πολλές ώρες στις μελέτες σας. Και δεν είναι μόνο οι ώρες στο πανεπιστήμιο αλλά και εδώ"

"Μόνο του έρχεται, δεν το θέλω, ο χρόνος περνάει..."

"Ναι, ο χρόνος περνάει κύριε αλλά μαζί του περνάει και η ζωή", του είπε με νόημα. Πήγε προς τη σερβάντα. Βρήκε το κρυστάλλινο μπουκάλι. Το πράσινο χρώμα απ το αψέντι άστραφτε στο φως. Έβαλε το μπουκάλι στο δίσκο.

"Γιατί το παίρνεις Έντουαρντ;"

"Αρκετά κύριε για απόψε, δεν νομίζετε;"

Ο Ραίημοντ χαμογέλασε. Άδειασε το περιεχόμενο του ποτηριού στον ουρανίσκο του και άφησε και το ποτήρι πάνω στο δίσκο. Ο Έντουαρντ έκανε να φύγει αλλά κοντοστάθηκε:

"Άκουσα άμαξα έξω. Έριξα μια ματιά απ το παράθυρο. Δεν είδα τίποτα. Προφανώς κάποια περαστική θα ήταν. Είδα κάποια φιγούρα να κατεβαίνει. Το σκοτάδι με εμπόδισε να διακρίνω καλά. Νομίζω ήταν γυναίκα και είχα την εντύπωση ότι ερχόταν κατά την αυλή μας. Πήγα να ανοίξω αλλά δεν ήταν κανείς, ήρθα να σας ειδοποιήσω αλλά δεν σας βρήκα".

"Δεν ήρθε κανείς Έντουαρντ!"

"Σας συμβαίνει κάτι απόψε Κύριε ;"

"Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;"

"Δεν ξέρω δείχνετε λίγο.."

"Λίγο;"

"Σαν να νιώθετε έτσι κάπως... πως νιώθουμε ύστερα από κάτι που ζήσαμε και το απολαύσαμε..."

"Και μετά μας μένει μια παράξενη κούραση ε;"

"Ακριβώς κύριε!"

Ο Ραίημοντ χαμογέλασε παράξενα, λίγο απόμακρα.

"Τίποτα που να αλλάζει τη ρουτίνα της νύχτας μας"

Έκανε κάποια βήματα, στάθηκε μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη. Ξεκούμπωσε τα πρώτα κουμπιά από το πουκάμισό του. Προσπαθούσε να δώσει χώρο στο σώμα του να αναπνεύσει.

Ο Έντουαρντ παρακολουθούσε προσεκτικά. Ένα χαρακτηριστικό τατουάζ με μια πράσινη νεράιδα διακρίνονταν καθαρά στον δεξί ώμο του.

"Κύριε επιτρέψτε μου να σας πω κάτι" τον διέκοψε λίγο ο Έντουαρντ όμως με έναν δισταγμό να συνεχίσει. Τελικά το έκανε:

"Έχετε ανάγκη από μια γυναίκα στη ζωή σας κύριε"

Ο Ραίημοντ τον κοίταξε λίγο παράξενα. Κινήθηκε προς το κέντρο του μεγάλου σαλονιού. Ο Έντουαρντ τον παρακολουθούσε προσεκτικά. Εκείνος σταμάτησε στη μεγάλη βιβλιοθήκη που έπιανε όλον τον τοίχο του μεγάλου χώρου ως πάνω στο ταβάνι.

"Και η Ναντίν Έντουαρντ;"

Ο μπάτλερ έκανε μια γκριμάτσα κλασικού Βρετανικού φλέγματος και άφησε να του ξεφύγει μέσα από τα δόντια του.

"Ω ναι! Η Ναντίν!"

"Σου έχω μιλήσει για αυτήν τόσες φορές, νομίζω το ξεχνάς"

"Ναι, παράξενο. Ξέρω τόσα πολλά για αυτήν που έχω ολοζώντανη την εικόνα της στα μάτια μου. Παρά το ότι δεν είχα την τιμή να την γνωρίσω. Βλέπετε δεν την έχετε ποτέ προσκαλέσει στο σπίτι".

Ο Ραίημοντ έκλεισε απότομα ένα από τα βιβλία. Η Απάντησή του ήταν λίγο απότομη.

"Θα γίνει και αυτό Έντουαρντ! Ίσως δεν έτυχε ακόμα, δεν ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Άλλωστε το ότι δεν έρθει εδώ αυτό δεν αναιρεί την παρουσία της στη ζωή μου"

"Έχετε δίκιο, απλά..."

"Τι απλά;"

"Μιλάτε τόσο πολύ για αυτήν, με τέτοια ένταση κάποιες στιγμές που..."

"Δεν βλέπω γιατί σου κάνει εντύπωση αυτό αγαπητέ"

"Έχετε δίκιο κύριε"

Ο Ραίημοντ άφησε το βιβλίο που κρατούσε και επέστρεψε προς το κέντρο του σαλονιού.

"Ξέρεις τι μελετώ αυτήν την εποχή Έντουαρντ;"

"Δεν είχα την τιμή να γίνω κοινωνός των σκέψεών σας κύριε"

Για την συμπεριφορά της ανθρώπινης προσωπικότητας σε συνθήκες πίεσης και στέρησης. Για τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας.

"Καλή η γνώση κύριε και εξαίρετη σύντροφος αλλά να ξέρετε ότι χωρίς τη δύναμη των αισθήσεων μένει λειψή".

"Προχωρημένο σε ιδέες σε βρίσκω. Δεν θα σε χρειαστώ άλλο προς το παρόν, μπορείς να πηγαίνεις"

"Καληνύχτα σας κύριε"

Ο Μπάτλερ έφυγε διακριτικά. Ο Ραίημοντ πήγε στην βιβλιοθήκη. Πίσω από κάποια βιβλία αποκάλυψε ένα μικρό μπουκάλι. Το αστραφτερό πράσινο υγρό γέμισε τα μάτια του με περισσή προσμονή.

Ένα ακόμα αψέντι έβαλε στα σωθικά του την ομίχλη του δρόμου. Ο χώρος στο βαρύ σαλόνι με τις πολυθρόνες και τα φανάρια άρχισε να χάνει την σταθερότητά του. Ο Ραίημοντ κάθισε αναπαυτικά στον μεγάλο καναπέ. Έγυρε το κεφάλι του στο πλάι. Ξαφνικά μύρισε το άρωμά της. Ένιωσε την παρουσία της.

"Ναντίν !" ψιθύρισε εκστασιασμένος.

"Γύρισα Ραίημοντ"

"Λατρεμένε μου δαίμονα"

"Γέννημα της ανάγκης σου αγαπημένε"

Την έβλεπε διάφανη εκεί αντικριστά του. Ώριμη και ποθητή.

"Η Εικόνα των πόθων μου..." της είπε.

"Η φαντασίωσή σου.." απάντησε εκείνη και τον πλησίασε.

"Είσαι εγώ στα μάτια μου Ναντίν"

"Είμαι εσύ στα δικά μου"

Τα φανάρια του γκαζιού λαμπύριζαν παράξενα στα μάτια τους. Η Ομίχλη του Λονδίνου, τα κεριά στο δωμάτιο. Ήρθε κοντά του. Τα μάτια του λάγνα χάιδεψαν τη γυμνή της σάρκα. Ένιωθε "κάτι" να βγαίνει από μέσα του. Ένα άλλο πλάσμα, με τη δική του ύπαρξη.

Θες η λάμψη από το αψέντι, το άρωμα του ξύλου και των βιβλίων, η φωτιά των σωμάτων. Στον ερχομό του βάθους της νύχτας έσμιξαν σε μια αμάχη της υγρής σάρκας. Οι λέξεις τους ακούστηκαν λες βγήκαν μ' ένα στόμα:

"Ραίημοντ σε θέλω..!"

"Ναντίν σε ποθώ...!"

Τα πέπλα της νύχτας πήραν στην αγκαλιά τους τα δύο, σαν ένα, αυτά κορμιά. Τα βύθισαν στον κόσμο του πάθους, στους σπασμούς της ερωτικής φωτιάς. Έκαναν έρωτα σαν να ήταν σε θύελλα. Στην απόγνωση της αναζήτησης. Ενώθηκαν σε πόθους υπέρμετρους, σε ηδονές παράταιρες. Βίαια, ερεθιστικά. Και όταν η ομίχλη της κορύφωσης διαλύθηκε ήταν ο ένας μπλεγμένος μέσα στον άλλον σε μια μικρή λίμνη από τους χυμούς των οργασμών τους.

"Γιατί άργησες απόψε;" ψιθύρισε ο Ραίημοντ.

"Σου έλειψα;"

"Τι είναι αυτά τα σημάδια στο λαιμό σου Ναντίν;" τη ρώτησε με τα ακροδάχτυλά του να ταξιδεύουν απαλά πάνω τους.

"Απομεινάρια της δικής σου θέλησης αγαπημένε, το ξέχασες;"

"Ήσουν με κάποιον άλλον;" της είπε με μια παράξενη ηρεμία αλλά καλά κρυμμένη ένταση.

"Ήμουν στα δικά σου θέλω", του απάντησε με φωνή μακρινή.

"Είναι όμορφος;" την ρώτησε.

"Έχει σημασία; Γιατί τον ψάχνεις; Τι θέλεις από αυτόν; Τι είμαι για σένα; πες μου Ραίημοντ"

Ένιωσε τη φωνή της όλο και πιο απόμακρη να χάνεται και να σβήνει στα βάθη του μυαλού του. Εκείνη η ζάλη ζύγωνε να τον πάρει στο δικό της κόσμο. Όλο και χανόταν σε αυτήν ώσπου ένα σκοτεινό πέπλο κάλυψε τα πάντα γύρω του.

(Συνεχίζεται...)