ΠΡΟΣΟΧΗ: Το κεφάλαιο έχει περιορισμό ανάγνωσης ΜΟΝΟ για ενήλικους.

Λονδίνο 1893

Οι μπορντό βελούδινες κουρτίνες έστεκαν ανοιχτές στον νυχτερινό ουρανό. Ο πίνακας με την βαρύτιμη κορνίζα αποκάλυπτε στο αχνό φως των κεριών έναν υπέροχο κλασικό πίνακα εξοχής. Αριστερά του ένας πολύ μεγάλος καθρέφτης με βαριά ξύλινη σκαλιστή κορνίζα. Τα κεριά που έκαιγαν στην κρεβατοκάμαρα γέμιζαν το χώρο με ένα υπέροχο άρωμα γιασεμιού. Οι φλόγες τρεμόπαιζαν όπως και τα κορμιά τους που είχαν γίνει ένα στο μεγάλο σκαλιστό ξύλινο κρεβάτι. Στο ν απέναντι καθρέφτη αντιφέγγιζαν γυμνά τα σώματά τους τις στιγμές που έσμιγαν μέσα στον πόθο.

Ο κόμπος την έπνιγε. Φωτιά ηδονής θέριευε στο κορμί της. Κάθε είδους αναστολή είχε εγκαταλείψει την έκφρασή της. Λες και όλες της οι αισθήσεις συμμετείχαν ακραία σε αυτό το ερωτικό τραγούδι.

Ο Γκάμπριελ. Ένας λυγερόκορμος νεαρός άντρας. Είχαν γνωριστεί εδώ και μια βδομάδα σε μια γκαλερί τέχνης στο κέντρο του Λονδίνου. Τον είχε θαμπώσει με την ομορφιά της. Όμως εκείνο που διέκρινε σε εκείνη ήταν μια ασύστολη χυμώδης ερωτική πρόκληση καλά κρυμμένη πίσω από την κομψή και σοβαρή της εμφάνιση. Η αποψινή τους νύχτα ήταν η πρώτη.

Η Ναντίν. Εκτυφλωτική και λάγνα! Έμπειρη και σίγουρη για τον εαυτό της. Δείχνοντας να γνωρίζει πολύ καλά αυτό το μυστήριο παιχνίδι της πρόκλησης των αισθήσεων.

Ένιωσε το στόμα του να ταξιδεύει από τα πόδια στο στήθος της. Ένιωσε τις ρώγες στο στήθος της να σκληραίνουν από έντονη ηδονή. Το χέρι του ταξίδευε στο υγρό ερωτικό μονοπάτι της. Λαίμαργα και κυρίαρχα έσφιξε τα δύο της στήθη. Κατέβηκε στο σώμα της αγγίζοντας κάθε της εκατοστό. Απλώθηκε ανάμεσα στα πόδια της, στην καρδιά της μουσκεμένης φωτιάς της. Γεύτηκε με τη γλώσσα της την φλόγα των χειλιών του. Στο λαιμό της τα σημάδια του πάθους του. Ήταν εκείνη τώρα που κυβερνούσε αυτό τους το ηδονικό ταξίδι. Σαν αέρινη αμαζόνα ανέβηκε επάνω του σε ένα χορό λικνιστικό. Τον ένιωθε στην αρχή αργά αλλά μετά με αυξανόμενο ρυθμό βαθιά μέσα της. Έσκυψε μπροστά στο πρόσωπό του για να ψάξει τα χείλη του και να τον νιώσει ακόμα βαθύτερα. Έκαναν έρωτα και τα κορμιά τους λυγούσαν σαν κλαριά στη θύελλα και ίσιωναν ξανά σε ατέρμονους εναγκαλισμούς. Οι αναστεναγμοί τους ηχούσαν στο χώρο, απότομα, εκστατικά και ένας βίαιος οργασμός σαν εκπομπή ζωής βγαίνοντας απ τα μουσκεμένα κορμιά τους έδωσε τέρμα σε ένα μαρτυρικό ταξίδι σπασμών και έντασης στην κορύφωσή τους. Βίωνε το σώμα του να πάλλεται και να σπαράζει μπροστά στα ανοιχτά της πόδια. Εκείνη, λες και δεν ήθελε να σταματήσει τον καλπασμό της. Εκεί νωχελικά μπροστά του τράβηξε το χέρι της ανάμεσα ψηλά στους μηρούς της για να γευτεί τους χυμούς του. Τον τρέλαινε.

"Ναντίν", ψιθύρισε ξεψυχισμένα εκείνος. Είχε πέσει δίπλα της βαριανασαίνοντας με το βλέμμα του ίσια στο ταβάνι με το μεγάλο πολύφωτο πάνω ακριβώς από το κρεβάτι. Και εκείνη προσπαθούσε να αναπνεύσει καλύτερα, να γαληνέψει το φτερούγισμα της καρδιάς της. Οι σταγόνες από τον ιδρώτα του κορμιού της έλαμπαν σαν μικρά ζαφείρια ενώ οι χυμοί του, μικρό ρυάκι έκαιγαν ψηλά ανάμεσα στους μηρούς της.

Σηκώθηκε πρώτη. Έμεινε καθιστή αναζητώντας τα ρούχα της. Το φως των κεριών αποκάλυψε μια πράσινη νεράιδα τατουάζ στην δεξιά ωμοπλάτη της με ένα βαθυπράσινο χρώμα.

"'Ήταν ένα όνειρο..." ακούστηκε η φωνή του. Αναζήτησε το χέρι της.

Εκείνη τον κοίταξε προσεκτικά στα μάτια. Με ένα βλέμμα διερευνητικό. Σαν να ήθελε να τρυπώσει μέσα στις πιο μύχιες σκέψεις του. Σαν να τον έψαχνε σε κόσμο ανύπαρκτο.

"Πράγματι ήταν!" του απάντησε με ένα αινιγματικό χαμόγελο στο πρόσωπό της.

"Σαν όνειρο!" συνέχισε να του λέει.

"Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο" της αποκρίθηκε.

Εκείνη είχε ήδη αρχίσει δίπλα του να ντύνεται.

"Ποιο;"

"Να, αυτό το πάθος"

"Πολλές φορές έρχονται στιγμές που δεν τις γνωρίζουμε. Σαν τα όνειρα. Που δεν τις λογαριάσαμε ποτέ. Που δεν σκεφτήκαμε καν αν υπάρχουν "

Την κοίταζε σιωπηρός λες και κρεμόταν απ τα λόγια της.

"Ποτέ δεν ξέρουμε τι γίνεται μέσα μας. Τι υπάρχει εκεί κάτω στα κελάρια της ψυχής μας..."

"Μη φύγεις!"

"Πρέπει Γκάμπριελ"

"Μα γιατί; μείνε. Μια νύχτα μαζί! Θα είναι υπέροχο!"

"Δεν μπορώ να μείνω"

Ανασηκώθηκε και αυτός, ακούμπησε την πλάτη του στο κεφαλάρι του κρεβατιού.

"Σε περιμένει κανείς;"

Τον κοίταξε απότομα στα μάτια.

"Δώσαμε σε αυτό μας το παιχνίδι κάποιους κανόνες. Το ξέχασες;" τον ρώτησε με κάποια αυστηρότητα, "Είπαμε θα δεχτεί ο ένας τον άλλον, όπως είναι, χωρίς ερωτήσεις και απαιτήσεις"

"Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για σένα Ναντίν"

"Μήτε εγώ για σένα..."

"Όμως..."

"Δέχτηκα όμως τις στιγμές που μου δίνεις... κάντο λοιπόν και εσύ"

Δεν έδωσε συνέχεια στις ερωτήσεις του. Μόνο της είπε καθώς άρχισε να ντύνεται και εκείνος.

"Πότε θα σε δω ξανά; αυτό μόνο πες μου".

"Σύντομα, να είσαι σίγουρος", του είπε κάνοντάς τον να χαμογελάσει πλατιά.

Η Βαριά ομίχλη σκέπαζε τα πάντα στα υγρά στενά της μεγάλης πόλης. Το κόκκινο φόρεμά της φάνταξε ,παράξενο στοιχειό στην ερημιά του δρόμου σκεπάζοντας κι αυτά που έγραψαν οι ώρες στο κορμί της. Είδε τον Γκάμπριελ να στέκει εκεί παρακολουθώντας τη φιγούρα της μέσα στην προχωρημένη νύχτα. Την αποχαιρέτισε στην είσοδο του μεγάλου σπιτιού. Κάποια στιγμή σταμάτησε. Γύρισε προς το μέρος του. Για λίγα δευτερόλεπτα από μακριά τα βλέμματά τους συναντήθηκαν μέσα στη νύχτα. Τα μάτια της είχανε μια παράξενη λάμψη. Απόκοσμη. Σαν πλάσμα άλλου κόσμου. Η Άμαξα που την πήρε την φυγάδευσε στη λήθη.

(Συνεχίζεται...)