| Hºw Tº ForGivE |

| Your thoughts & fears |

140 days before...

Εφιάλτες. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και τυλίχτηκα καλύτερα με την κουβέρτα, ακούγοντας τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο παράθυρο που υπήρχε στο βάθος του δωματίου όπου με φιλοξενούσε η μητέρα του πρώην αγοριού με τον οποίο είχα την τύχη να μοιράζομαι την ζωή μου για τρεις ολόκληρους μήνες και αυτό το τέρας που τύχαινε να ήταν ο πατέρας του πρώτου μου έρωτα.

Εφιάλτες. Η ματιά μου ήταν κενή σαν παρατηρούσα τους κατακόκκινους τοίχους του δωματίου ενώ το κρύο που υπήρχε τριγύρω, πιο πολύ μου θύμιζε κάποιο από τα χάδια τους επάνω στο ζεστό δικό μου· παίζει να είχα πυρετό από την ένταση των προηγούμενων ωρών.

Αφότου με άφησε στα κρύα πλακάκια του μπάνιου, προσποιήθηκα πως ήμουν αρκετά κουρασμένη για να φάω μαζί τους και παρά τις προσπάθειες της Ζωγραφιάς, κανένας δεν κατάφερε να με μεταπείσει να παρουσιαστώ μπροστά στο βραδινό τραπέζι, ώστε να υποκριθώ πως όλα είναι καλά και πως ποτέ πριν δεν συνέβη τίποτα, ούτε το γεγονός πως ο σύζυγος της γυναίκας που αισθανόμουν σαν την μητέρα μου, με είχε αγγίξει με τέτοιον τρόπο, ώστε να με κάνει να με μισώ περισσότερο από ότι ήδη με μισούσα σε όλη μου την ζωή.

Μάζεψα λοιπόν τις δυνάμεις που μου είχαν μείνει μετά την ταπείνωση που δέχτηκε η αξιοπρέπεια μου, η οποία και καταπατήθηκε από τους λάθος ανθρώπους και παραδόθηκα στο κενό που κρεβατιού αλλά και στην ασφάλεια της κουβέρτας.

Εφιάλτες. Πλέον δεν είχα δάκρυα για να ξεσπάσω τον πόνο μου και το κενό που υπήρχε στην καρδιά μου, με έκανε να βυθίζομαι σε μια θάλασσα γεμάτη αμαρτίες. Μα οι πληγές διόλου δεν έφυγαν και παρατηρώντας τα μελανιασμένα μου χέρια αλλά και τα σημάδια στα μπούτια αλλά και πιο πάνω, ήθελα να ξεριζώσω ολόκληρο το σώμα μου.

Γιατί επέτρεψα να συμβεί πάλι; Γιατί άφησα να χαράξει τα γλοιώδη χέρια του επάνω στο σώμα που με τόση αγάπη φρόντιζε αλλά και λάτρευε ο γιος του; Γιατί δεν αντέδρασα; Γιατί δεν φώναξα; Γιατί δεν ζήτησα βοήθεια όταν έπρεπε; Γιατί δεν πήρα την κατάσταση στα χέρια μου; Γιατί δεν τον έσπρωξα; Γιατί;

Οι φωνές στο κεφάλι μου με κατηγορούν για την αφέλεια μου αλλά το κενό στο βλέμμα μου μαρτυράει πως κουράστηκα να παλεύω.

Κουράστηκα να μισώ τον εαυτό μου και να βλέπω κάθε βράδυ τους ίδιους ανθρώπους να προκαλούν κακό στο σώμα και στην ψυχή μου. Κουράστηκα να νιώθω αυτό το κενό και να βυθίζομαι ολοένα και βαθύτερα σ' αυτό.

Θέλω να είμαι ασφαλής. Θέλω να είμαι ευτυχισμένη.

«Φέρε τον σε μένα και σου υπόσχομαι πως θα είσαι ευτυχισμένη».

Τα λόγια εκείνου του τέρατος ενώ ήταν ανάμεσα στα πόδια μου, έκαναν το σώμα μου να ταραχτεί και προκαλώντας δάκρυα στα μάτια μου.

Άραγε αν ήξερε πως ο πατέρας του με ακούμπησε με εκείνον τον τρόπο που εκείνος μου έδειχνε την αγάπη του, πως θα αντιδρούσε;

Τα δάκρυα μετατράπηκαν σε σιωπηλούς λυγμούς και αγκάλιασα περισσότερο το σώμα μου ώστε να υποδεχτώ την στεναχώρια.

Εφιάλτες. Το να ζω πλέον φαντάζει τόσο επώδυνο αλλά δεν με λες και ζωντανή τόσες φορές που βουλιάζω στο κενό που μου δημιουργούν, αυτοί και κάθε αυτοί, κάθε φορά που προσπαθούν να με εκμεταλλευτούν με αυτόν τον τρόπο.

Για πόσο ακόμα θα ζω έτσι και αν δεν ζω, γιατί ακόμα με πονάει;

Η πόρτα ένιωσα να ανοίγει και με έπιασα να κοκαλώνω στην θέση μου.

Κι αν ήρθε πάλι για να μου κάνει κακό;

Η ανάσα μου χάθηκε σαν είδα τα κατάξανθα μαλλιά της Κατερίνας να αχνοφαίνονται από την πόρτα καθώς εκείνη κατευθύνθηκε προς την ντουλάπα που υπήρχε στο βάθος του δωματίου και δίπλα στο παράθυρο, ανοίγοντας την και βγάζοντας από μέσα μια μάλλινη κουβέρτα, όταν η ματιά της έπεσε επάνω μου.

«Ωω συγγνώμη, σε ξύπνησα», χαμογέλασα ψεύτικα και κούνησα το κεφάλι μου. «Όχι δεν με ξύπνησες. Για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να κοιμηθώ».

«Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός πως μπορεί να νιώθεις περίεργα που επέστρεψες πίσω», δικαιολόγησε το γεγονός πως δεν μπορούσα να κοιμηθώ. «Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη αν σε όλο αυτό που νιώθεις οφείλεται και η συμπεριφορά μου απέναντι σου τους προηγούμενους μήνες».

Γέλασα. «Στον μοναδικό που θα έπρεπε να ζητήσεις συγγνώμη, εκτός από τον Αχιλλέα που τον πλήγωσες βαθύτατα με την συμπεριφορά σου απέναντι του, είναι στον εαυτό σου για τα λάθη και για την έλλειψη αγάπης προς εκείνον. Πίστεψε με, έχω περάσει πολύ χειρότερα από το να με απειλούν με ένα πιστόλι και αργότερα να με απαγάγουν σε μια ξένη πόλη χωρίς η ίδια να θυμάμαι τίποτα».

«Όσον αφορά τον Αχιλλέα, του ζήτησα συγγνώμη λίγο πριν σκοτώσει τον Ορφέα και ο ίδιος με συγχώρεσε για χάρη σου. Τον εαυτό μου έχω μάθει να τον αγαπώ και να τον σέβομαι, έχω θρηνήσει όσο έπρεπε τον αδερφό μου και έχω σταθεί άξια στις περιστάσεις σαν πραγματική αδερφή αλλά και σαν Κατερίνα. Απλά οφείλω να σου ζητήσω συγγνώμη για να έχω καθαρή συνείδηση για όλα αυτά που έχω κάνει».

«Μισό· ποιος σκότωσε τον Ορφέα;» το στόμα μου άνοιξε διάπλατα από το σοκ. «Είναι κάτι που δεν πρέπει να συζητάμε εδώ μέσα», απάντησε εκείνη ψιθυριστά.

«Ο πατέρας μου μόλις έμαθε για το ατύχημα που συνέβη εκείνη την μέρα, ξέγραψε τον Αχιλλέα από την ζωή του και άρχισε να τον καταδιώκει ενώ ανάγκασε όλους εμάς να θρηνούμε για τον Ορφέα λες και ήταν ο πιο άγιος άνθρωπος και όλα αυτά χάρη σε σένα».

«Χάρη σε μένα; Τι είναι αυτά που μου λες Κατερίνα;» άρχισα να τα παίρνω τώρα όχι μόνο με το τέρας που χαλιναγωγούσε απ' ότι φαίνεται όλη του την οικογένεια, ούτε με το γεγονός πως με χρησιμοποίησε για να βρει τον Αχιλλέα που από αυτά που άκουσα κατάλαβα πως έχει εξαφανιστεί μετά τον θάνατο του Ορφέα αλλά περισσότερο με το γεγονός πως με κατηγορεί πως εξαιτίας μου έγιναν όλα αυτά.

«Σου λέω πως αν ο Ορφέας δεν είχε πάθει εμμονή με εσένα και δεν ερχόταν να σε σκοτώσει ο ίδιος εκείνη την μέρα που θα έφευγες με τον Πέτρο για την Δανία, τώρα ο Αχιλλέας δεν θα αναγκαζόταν να κρύβεται επειδή του έριξε εκείνη την ριμάδα την σφαίρα στην καρδιά αντί για το μπράτσο, για να μην πάθεις το οτιδήποτε εσύ».

Σιωπή. Δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα της και εκείνη τα σκούπισε γρήγορα.

«Που είναι τώρα;» η ερώτηση μου φαίνεται να την πόνεσε περισσότερο καθώς άρχισε να κλαίει περισσότερο τώρα. «Πες μου μονάχα που είναι».

«Δεν ξέρω», ψιθύρισε. «Γαμώτο, δεν ξέρω».

Την πλησίασα και εκείνη μόνο που δεν ούρλιαξε από τον πόνο.

«Δεν μπόρεσα να τον προστατεύσω. Έφυγε αμέσως χωρίς να μου πει που θα πήγαινε και έπειτα το να αναφέρουμε το όνομα του εδώ πέρα δεν θα έχει καλή κατάληξη σε κανέναν».

Πήρε μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να ηρεμήσει για να μην ξυπνήσουμε τους άλλους και καταλάβουν το παραμικρό.

«Μόνο η Μυρσίνη θα ξέρει που είναι. Εκείνος πάντοτε της έλεγε τα πάντα».

Ώστε της έλεγε τα πάντα.

«Που είναι τώρα η Μυρσίνη;» εκείνη γύρισε να με κοίταξε, σκουπίζοντας τα δάκρυα της και σχηματίζοντας ένα ψεύτικο χαμόγελο.

«Στην Αγγλία· μετά τον θάνατο του Ορφέα πήρε μετάθεση στο νοσοκομείο του Λονδίνου σε μια ιδιωτική κλινική και έπαψε να έχει επαφές με εμάς», την αγκάλιασα.

«Θα την βρω και θα την ρωτήσω. Εσύ μην φοβάσαι, εντάξει;» έγνεψε.

Στην Αγγλία είσαι, λοιπόν.

Στην Αγγλία θα μάθω όλη την αλήθεια για εκείνον και για το που βρίσκεται.

Στην Αγγλία.

~~~~~~~~~~
Ας ξεκινήσει η δράση.