{Ορφέα pov...}

«Και όπως είπαμε εεε;.. Μιλάς με την Εμίλια και τα ξανά βρίσκετε.» μου υπενθύμισε η Κατερίνα και την κοίταξα με άγχος.

«Και αν διαλέξει εκείνον;» ρώτησα και με κοίταξε περίεργα. «Αν διαλέξει τον Αχιλλέα, υπάρχει και το σχέδιο βήτα.» έμεινα να την κοιτάζω.

«Το οποίο είναι;» με πλησίασε και ακούμπησε τα χέρια της στο στέρνο μου. «Να πιάσεις τον πατέρα της και να του τα πεις ένα χεράκι.» κοίταξα τα γκρι της μάτια και χαμογέλασα.

Ήταν τόσο μικρούλα και απροστάτευτη όταν μας την έδωσε η Ειρήνη. Χάρις εμένα έγινε μια δυναμική γυναίκα, έτοιμη να πάρει την εκδίκηση της.

«Αν ο κύριος Αργυρόπουλος δεν θέλει να καταλάβει από την καλή, θα πρέπει να επιλέξει.» μου έκλεισε το μάτι και έπειτα απομακρύνθηκε.

«Θυμήσου μόλις τελειώσεις με αυτούς, να με πάρεις τηλέφωνο...» αποκρίθηκε και εγνευσα καταφατικά, φορώντας το κουστούμι μου.

Ας ελπίσουμε ότι θα δουλέψει το πρώτο σχέδιο και δεν θα χρειαστεί να πάω στον πατέρα της...

{ Εμίλιας pov... }

«Και.. αυτό ήταν.» ψέλλισα και εκείνος έμεινε να παρατηρεί το σπίτι, ταραγμένα.

«Ε-εδω μένεις;» ρωτησε και εγνευσα καταφατικά. «Το ξέρω, δεν είναι ούτε ίδρυμα, ούτε εκείνο το κτήριο που μέναμε όλοι μαζί, αλλά τι να κάνουμε...» είπα και τον είδα να ξεροκαταπινει.

«Δεν εννοώ αυτό... Δεν μου είχες πει ότι ο πατέρας σου είναι πλούσιος.» αποκρίθηκε και του έπιασα το χέρι. «Συγγνώμη Αχιλλέα. Ο πατέρας μου είναι ο Δημήτρης Αργυρόπουλος, με τα εκατομμύρια.» τα χέρια του μετατράπηκαν σε μπουνιές και ξεροβηξε.

Τι έγινε τώρα;

«Εισαι καλά;» ρώτησα και εγνευσε καταφατικά χωρίς να μιλάει. «Πήγαινε, ο μπαμπάς σου θα περιμένει.» ψέλλισε μέσα από τα δόντια του και τον κοίταξα για άλλη μια φορά.

«Σίγουρα είσαι καλά;» ρώτησα και μόνο που δεν με σκότωσε. «Είμαι τέλεια. Κοίταξε με, γελάω.» χαμογέλασε ψεύτικα και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Όπως νομίζεις..» και με αυτό άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκα έξω, κλείνοντας δυνατά την πόρτα.

Μα καλά, τι τον έπιασε μόλις άκουσε για τον πατέρα μου;

{ Αχιλλέα pov... }

Αφού έφυγε από το αυτοκίνητο, κοίταξα το σπίτι απέναντι μου.

Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι ήταν η κόρη του, από την αρχή!

Αλλά, η Εμίλια κόρη του πρώην "θείου" μου;
Εκείνου του γαμημενου ανθρώπου που ήταν θεατής των όσων μας έκανε η γαμημενη μου θεία;

Δεν μπορώ να τον φανταστώ ως πατέρα.

Όλα έχουν γίνει τόσο παράξενα ξαφνικά.

Χωρίς να το σκεφτώ, πληκτρολόγησα τον αριθμό του Γρηγόρη, ενώ άρχισα να οδηγώ προς μια άγνωστη για μένα κατεύθυνση.

Από τότε που άνοιξε το στόμα της και ξεφουρνησε ότι ο πατέρας της ήταν ο Δημήτρης Αργυρόπουλος, το οξυγόνο μου κινδυνεύει να χαθεί.

«Καλά, στον ύπνο σου με έβλεπες;» ρωτησε ο Γρηγόρης, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.

«Το ήξερες και συ ότι η Εμίλια είναι κόρη αυτού του γαμημενου ανθρώπου;» φώναξα με τα νεύρα μου να έχουν φτάσει πάνω από το κεφάλι μου.

Πρέπει επειγόντως να σπάσω κάτι.
Οτιδήποτε.

«Αχιλλέα να σου εξηγ–» ώστε το ήξερε και αυτός.

«Πόσοι άλλοι το ήξεραν;» ρώτησα και εκείνος ξεφυσιξε. «Σχεδόν όλοι.» ψιθύρισε και μου ήρθε να βαρέσω το κεφάλι μου στο τιμόνι.

«Δηλαδή ήμουν ο μόνος που δεν το ήξερα;» βρυχήθηκα και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Θα σου το λεγαμ–» πήγε να πει μα τον διέκοψα για άλλη μια φορά. «Πότε θα μου το λέγατε;... Όταν με το καλό με πήγαινε στο σπίτι για να με γνωρίσει στον πεθερουλη μου;» αν δεν σταματήσω το αυτοκίνητο, μπορεί και να τρακαρω με τα νεύρα που έχω.

«Συγγνώμη που το έμαθες έτσι, εντάξει;» σταμάτησα το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Τι θα κάνω τώρα ρε συ Γρηγόρη;.. Εγώ ήθελα να τον εκδικηθώ και να του πάρω τα λεφτά του πατέρα μου. Τα λεφτά που μου ανήκουν.» έπιασα το κεφάλι μου και τον άκουσα να ξεφυσαει.

«Και τώρα τι θα κάνεις;» ρωτησε και τράβηξα τα μαλλιά μου. «Πραγματικά δεν ξέρω... Να έρθω από εκεί;» ρώτησα και άκουσα κάτι να λέει η Ελένη.

«Φυσικά ρε, το ρωτας;... Η Ελένη έχει φτιάξει παστίτσιο.» είπε και χαμογέλασα.

«Εντάξει, έρχομαι.» και με αυτό τερμάτισα την κλήση.

Ας ελπίσουμε πως θα βρούμε κάποια λύση με τον Γρηγόρη.

{ Εμίλιας pov.... }

«Καλημέρα στην πριγκίπισσα μου.» είπε ο πατέρας μου και χαμογέλασα, φιλώντας τον στο μάγουλο.

«Πως είσαι μπαμπά;» ρώτησα και εκείνος κοίταξε την κρουέλα την γιαγιά μου.

«Υπέροχα. Πάμε;» ρωτησε και γνευσαμε καταφατικά.

Σε όλη την διαδρομή η κρουέλα-γιαγιά μου, είχε "φάει" στην κυριολεξία τον πατέρα μου καθώς έλεγε ότι μια κυρία με το όνομα Ειρήνη, ήταν στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα σε όλο της το σώμα και έπρεπε κάποια στιγμή να την επισκεφτούμε.

Ο πατέρας μου όμως είχε άλλη άποψη. Όπως ανέφερε, δεν είχαμε καμία δουλειά στο νοσοκομείο και γενικά αν πηγαίναμε στο νοσοκομείο θα δημιουργούσαμε μεγάλη ταραχή.

Φτάνοντας στην εταιρεία, άρχισα να σκέφτομαι τον Ορφέα.

Ήμασταν ακόμα μαζί και τον απάτησα με ποιον, με τον Αχιλλέα...

Δεν του αξίζει τέτοια συμπεριφορά και άμα μάθει τι έκανα, θα μου το χτυπάει για μία ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τον αγαπώ όπως αγαπώ τον Αχιλλέα, οπότε καλύτερα θα ήταν να το λήξουμε όσο πιο σύντομα μπορούμε.

«Καλημέρα σας κυρία Εμίλια.» είπε η ρεσεψιονίστ και την κοίταξα, χαμογελώντας ευγενικά. «Ο κύριος Ορφέας έχει έρθει;» ρώτησα και εκείνη εγνευσε αντιφατικά.

«Όταν έρθει μπορείς να του πεις να περάσει από το γραφείο μου σε παρακαλώ πολύ;» ρώτησα και εγνευσε με κατανόηση. «Θα του το πω.» ψέλλισε και έπειτα απομακρύνθηκα.

Ας ελπίσουμε πως θα έρθει γρήγορα γιατί άμα αργήσει πολύ, νιώθω πως θα το μετανιώσω.

{Ορφέα pov...}

Μπαίνοντας στην είσοδο της εταιρείας, οι ματιές όλων έπεσαν πάνω μου, κάνοντας με να χαμογελάσω.

Το να είσαι ένα από τα άτομα που γνωρίζει καλά τον πιο διάσημο επιχειρηματία, σε κάνει ταυτόχρονα και διάσημο.

Που να ήξεραν ποιος ήταν ο πατέρας μου...

Πριν συνεχίσω την διαδρομή μου για το γραφείο μου, η φωνή της ρεσεψιονίστ με σταμάτησε.

«Κύριε Ορφέα, η κυρία Εμίλια μου είπε να σας πω να περάσετε από το γραφείο της.» είπε και την κοίταξα περίεργα.

«Σου είπε κάτι άλλο;» ρώτησα και εγνευσε αντιφατικά. «Όχι κύριε.»

Μπερδεμένος, άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά ενώ άρχισα να χάνομαι στην σκέψη μου.

Μπορεί να το μετάνιωσε και να θέλει να τα ξανά βρούμε, έτσι δεν είναι;

Αυτό πρέπει να είναι...

Στάθηκα στην πόρτα και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Γιατί αγχώνομαι;.. Όλα θα πάνε καλά.

Θα μου ζητήσει συγγνώμη, τα δυο της χείλη θα ακουμπήσουν τα δικά μου και θα την κάνω δικιά μου επιτέλους.

Χωρίς κανέναν Αχιλλέα!

Χτύπησα την πόρτα και άκουσα την γλυκιά της φωνή να μου λέει «Περάστε!»

Χωρίς να μιλήσω, άνοιξα την πόρτα και την πλησίασα με αργά και σταθερά βήματα.

«Μου είπαν ότι με ζητάς...» ψέλλισα και εκείνη σηκώθηκε όρθια, διστακτικά.

«Καλά σου είπαν...» είπε και μου ενεψε να καθίσω ενώ εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα και στάθηκε δίπλα στην μεγάλη τζαμαρία.

«Τι με θέλεις, Εμίλια;» ρώτησα και πήγα να σηκωθώ αλλά μου ενεψε να μην το κάνω.

«Θέλω να μιλήσουμε...» είπε ήρεμα και το βλέμμα της έπεσε πάνω μου για λίγο. «Σε ακούω.»

«Κοίτα να δεις... Ορφέα, μαζί σου πέρασα και περνάω πολύ ωραία. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που μου δείχνεις ότι με νοιάζεσαι και με αγαπάς.» έκανε μια μικρή παύση και χαμογέλασα. «Αλλά...» ξεκίνησε να λέει και το χαμόγελο μου χάθηκε.

«Αλλά δεν μπορώ να σε κοροϊδεύω και να παίζω μαζί σου. Ο Αχιλλέας ήταν και είναι ο μοναδικός που ερωτεύτηκα και αγάπησα.» σηκώθηκα όρθιος και την πλησίασα.

«Κάτσε κάτω...» ύψωσε τον τόνο της φωνής της και ξεφυσιξα. «Δηλαδή δεν με αγαπούσες καθόλου;» ρώτησα και εγνευσε αντιφατικά.

«Σε αγαπάω και σε νοιάζομαι πολύ Ορφέα, μα είναι διαφορετική αγάπη από αυτή που νιώθω για τον Αχιλλέα.» δεν με κοιτούσε.

«Δηλαδή όλα αυτά που ζήσαμε... ήταν ένα τίποτα;» ρώτησα και ξεφυσιξε. «Συγγνώμη που όλο αυτόν τον καιρό "έπαιζα" μαζί σου. Ξέρω ότι είμαι πολύ χαζή αλλά νόμιζα ότι είχα ξεχάσει τον Αχιλλέα. Ήθελα να μην τον θυμάμαι καθόλου.» άρχισε να λέει και απομακρύνθηκα, πηγαίνοντας προς την πόρτα του δωματίου.

«Εμίλια εγώ σε αγαπώ. Πάντα σε αγαπούσα... Σκέψου λίγο, ο Αχιλλέας σου φερόταν απαίσια ενώ εγώ σε προστάτευα από όλα.» δεν μπορεί να την χάνω εξαιτίας του Αχιλλέα.

«Το ξέρω και συγγνώμη αλλά δεν μπορείς να διαλέξεις αυτόν που θα ερωτευτείς. Έπειτα, σου αξίζει κάτι καλύτερο από εμένα. Γι'αυτό και καλύτερο είναι να το λήξουμε εδώ...» η φωνή της άρχισε να αντηχεί σαν ηχώ στο κεφάλι μου, πράγμα που με έκανε να αρχίσω να ζαλίζομαι.

«Όπως νομίζεις αλλά εσύ θα το μετανιώσεις...» ψέλλισα λίγο πριν βγω από το δωμάτιο με δακρυα στα μάτια.

Ώρα για το σχέδιο βήτα και το καλό που του θέλω να διαλέξει την σωστή πλευρά γιατί αλλιώς, τα λεφτακια του θα χαθούν και εκείνος θα μείνει στον δρόμο με μια κίνηση του χεριού μου...

-----------------------------------------------------------

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΓΕΑ ΓΕΑ ΓΕΑ!

Χρόνια πολλά σε όλους και καλή χρονιααα!

Εύχομαι το 2019 να φέρει σε όλους ευτυχία, αγάπη και υγεία :)

Σας αγαπώ όλους, συγγνώμη που αργώ να ανεβάσω απλώς εδώ και καιρό δεν είχα εμπνευση.

Υ.Γ: ας ευχαριστήσω την κολλητη μου για την βοήθεια...

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο...