{Ορφέα pov…}

«Ξέρεις που είναι η κόρη μου;» ρώτησε ο ηλιθιος, ο Δημήτρης και τον κοίταξα, χαμογελώντας όσο μπορούσα πιο αληθινά.

Δεν με συμπαθείς μεχρι τώρα;
Που θα πάει, για να μην σου πάρει την κωλοεταιρία ο διάολος, θα με συμπαθήσεις.

«Μου είπε ότι θα πήγαινε να κοιμηθεί στο σπίτι της Ελένης. Ήταν εδώ και το αγόρι της, ο Γρηγόρης και έφυγαν όλοι μαζί.» ψέλλισα, λέγοντας τα λεγόμενα της Ελένης και πίνοντας μονορουφι το ποτό μου.

Θέλω τόσο πολύ να φύγω…

«Ωραια…» ψέλλισε αυτός και απομακρύνθηκε ελάχιστα από δίπλα μου.

«Μπορείς να πηγαίνεις τώρα.»

Μαλάκα!

{.....}

Η πόρτα στα αριστερά μου ήταν ανοιχτή και μπορούσα να δω ξεκάθαρα την μορφή της να κάθεται στο γραφείο.

Αν και βράδυ, εκείνη δεν μπορούσε να σταματήσει να δουλεύει.

Πλησίασα την πόρτα και τα βήματα μου στο μαρμάρινο δάπεδο έκαναν έναν παράξενο ήχο, κάνοντας την να εστιάσει το βλέμμα της πάνω μου.

«Σε περίμενα…» ψέλλισε και μπήκα γρήγορα μέσα, κλείνοντας πίσω μου την πόρτα.

«Πως ήταν η… δεξίωση;» στην τελευταία λέξη η έκφραση της πήρε μια έκφραση αηδιας.

«Τίποτα το σπουδαίο…» είπα ξεφυσώντας και εκείνη σηκώθηκε από την καρέκλα που καθόταν και με πλησίασε.

«Πες μου ότι βρήκες το σχέδιο για να πάρουμε την εταιρία από τα χέρια αυτού του ηλίθιου.» η φωνή της ήταν λες και με παρακαλούσε για ένα καλό νέο μα βλέποντας το πρόσωπο μου, σκοτείνιασε.

«Τόσο καιρό είμαι με την κόρη του και εκείνος ακόμη να με εμπιστευτεί…» άρχισα να λέω, περνώντας τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου.

«Χαλάρωσε!» η φωνή της απαλή και μεθυστική.

«Το χειρότερο, ξέρεις ποιο είναι;» ρώτησα και εγνευσε αντιφατικά, κοιτάζοντας με περίεργα, καθώς εγώ έκανα κύκλους γύρω από το γραφείο.

«Ότι προτίμησε τον μαλάκα τον Αχιλλέα αντί για εμένα!» μόλις ακούστηκε το όνομα του Αχιλλέα, έπεσε νεκρική σιωπή.

«Αυτός ο ηλιθιος…» ψιθύρισε εκείνη και έπειτα ήρθε δίπλα μου.

«Θα μου το πληρώσει!» ψέλλισε πάλι και με κοίταξε.

«Για κάθε μπουνιά που έτρωγα… Για κάθε κλωτσιά.» η φωνή της έτρεμε και τα μάτια της βούρκωσαν.

Γαμωτο!

«Είσαι καλά τώρα.» ψιθύρισα και εκείνη εγνευσε καταφατικά.

«Είμαι καλά αφού βρήκα εσένα, την πραγματική μου οικογένεια… Πόσο αηδιάζω στην σκέψη ότι κάποτε τον αποκαλούσα “αδερφό” μου.» το γέλιο της ακούστηκε σε ολόκληρο το δωμάτιο και με έκανε να χαμογελάσω, αγκαλιάζοντας την.

«Και γω χαίρομαι που μπόρεσα να σε βοηθήσω στο να γίνεις μια όμορφη γυναίκα, Καθ..»

Παρόλο που χρειάστηκε να σε κάνω να ξεχάσεις, άξιζε τον κόπο!