| How To Forget |

| The time |

2 days before...
(Λιγο πριν
Πεθαινωωωω)

[ Αχιλλέας pov...]

«Με τι ασχολείσαι αυτό τον καιρό;» ρώτησε ο πρώην θείος μου, ο οποίος μέχρι τώρα δεν έχει καταλάβει τίποτα για την ταυτότητα μου, κάνοντας με να χαμογελάω λοξά όλη την ώρα.

«Αυτό τον καιρό βοηθάω τον φίλο μου στα οικονομικά της καινούργιας του επιχείρησης.» ειπα και εκείνος κάτι σημείωσε στο τάμπλετ του.

«Εμπειρία από αυτοκίνητα έχεις;» ρώτησε και θυμήθηκα την εποχή που ζούσε ο πατέρας μου.

«Ο πατέρας μου με έβαζε από τα τέσσερα μου να τον βλέπω να οδηγάει οπότε, κάτι πήρα και εγώ.» ψέλλισα και κοίταξα γύρω μου.

Το δωμάτιο ήταν στις αποχρώσεις του γκρι, το γραφείο του ήταν ένα μεγάλο γυάλινο τραπέζι που είχε πάνω του ένα μεγάλο μαύρο λάπτοπ στα δεξιά και στα αριστερά είχε φακέλους με ονόματα.

«Να ρωτήσω κάτι;» ρώτησε εκείνος και με κοίταξε καλύτερα, κάνοντας με να χαχανισω σιγανά.

«Φυσικά!» είπα ευγενικά αλλά από μέσα μου ήθελα να τον πλακώσω στις μπουνιές.

«Μήπως σε ξέρω από κάπου;» ρώτησε και το γέλιο μου κόντεψε να ακουστεί σε όλο το τετράγωνο.

Ναι ρε μαλάκα, ο ανηψιος της πρώην γυναίκας σου είμαι... Ξέρεις, αυτός που βαραγατε από τα πέντε;

«Δεν ξέρω...» είπα χαμογελώντας ειρωνικά και σηκώθηκα από την άβολη μαύρη καρέκλα όπως και εκείνος.

«Θα σε ενημερώσουμε άμα είναι.» είπε και με αυτό, κατευθύνθηκα προς την πόρτα.

Όσο πιο νωρίς φύγω, τόσο το καλύτερο.

{......}

«Γιατί τόσες ετοιμασίες;» ρώτησα τον Γρηγόρη και η Ελένη γέλασε από την κουζίνα.

«Θα έρθει η Εμίλια μαζί με τον Ορφέα για φαγ–» πήγε να πει μα την διέκοψα.

«Δεν με νοιάζει τι κάνει εκείνη. Ας παντρευτεί κι όλας.» είπα και ο Γρηγόρης, γέλασε ειρωνικά.

«Μεταξύ μας Αχιλλέα, αλλά θυμάσαι την αντίδραση σου όταν σου είπα ότι τα έχει με τον Ορφέα;.. Γιατί εγώ δεν ξεχνάω τέτοια μούρη.» είπε γελώντας και του έδωσα μια μπουνιά στο μπράτσο.

«Αουτς!» παραπονέθηκα και χαχάνισα.

«Να φεύγω και γω... Άλλωστε έχετε και επισκέψεις.» έκλεισα το μάτι στην Ελένη και εκείνη γέλασε.

«Αύριο το απόγευμα να είσαι έτοιμος, εεε;» ρώτησε ο Γρηγόρης και εγνευσα καταφατικά.

«Μάλιστα αφεντικό!» είπα, χαμογελώντας και κατευθύνθηκα προς την πόρτα.

«Τα λέμε!» φώναξαν και εγνευσα, βγαίνοντας έξω και κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Ας πάμε σπίτι μας...

{......}

Καπνός... Πολύς καπνός...

Σκοτάδι... Άπειρο σκοτάδι...

Η μυρωδιά της φωτιάς σε όλο το χώρο...

Η μυρωδιά της ελευθερίας και της γαλήνης.

Μέσα από αυτόν τον καπνό άκουσα την φωνή της.

«Όχι άλλα ψεματα...» άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει και γύρισα να κοιτάξω τριγύρω μου.

«Δεν μπορώ να αγαπώ για δύο... Κουράστηκα. Αντίο!» ψιθύρισε πάλι και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου.

«Εμίλια;» ρώτησα και απάντηση δεν πήρα.

«Άφησε μεεε!» φώναξε κάποιος αλλά από τον καπνό δεν μπορούσα να δω τίποτα.

«Άφησε την!» φώναξα μόλις είδα την μορφή της σαν θολή εικόνα μέσα από τον καπνό και εκείνος γέλασε σατανικά.

«Μην μου λες να την αφήσω όταν εσύ ο ίδιος σκότωσες τον πατέρα μου.» είπε εκείνος, κάνοντας με να κοιτάξω παράξενα την θολή τους εικόνα.

«Σκότωσες τον πατέρα μας Αχιλλέα!» τώρα άκουσα την παιδική φωνή της Κατερίνας.

Κ-Κατερινα;

«Δεν το έκανα εγώ... Α-αληθεια!» φώναξα και άκουσα την Εμίλια να κλαίει με λυγμούς.

Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός και όλα μαύρισαν.

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα την ώρα.

Είναι ώρα για πρωινό...

{.....}

«Πώς πήγε το... Δείπνο;» ρώτησα τον Γρηγόρη και εκείνος ξεροβηξε ενώ η Ελένη βγήκε από το δωμάτιο, φορώντας ένα όμορφο μπλε φόρεμα.

«Επ επ, που θα πας εσύ;» την ρώτησα και έμεινε να κοιτάει τον Γρηγόρη με ανησυχία.

«Τίποτα,απλά θα βγει με την Φανή και την Μαρία. Είσαι έτοιμη μωρό μου;» ρώτησε εκείνος χαμογελώντας και εκείνη τον φίλησε πεταχτά στα χείλη.

«Έφτιαξα και το μαλλί μου, βάφτηκα κι όλας οπότε είμαι έτοιμη για πασαρέλα.» είπε χλευάζοντας,κάνοντας μας να γελάσουμε.

«Καλά να περάσετε.» είπα και αυτή με ένα νεύμα, εξαφανίστηκε.

«Και για πες φίλε...» άρχισα να λέω και με κοίταξε περίεργα.

«Τι να σου πω;» ρωτησε πίνοντας λίγο από το ποτήρι με το νερό και κοιτώντας το ρολόι του.

«Που θα πάμε;» ρώτησα και χαμογέλασα.

«Θα πάμε να ξεσπασουμε φίλε μου. Θα βγάλουμε όλα μας τα εσωψυχα, πετώντας εκρηκτικά...» είπε και χαμογέλασα.

«Μόνοι μας θα πάμε;» ρώτησα όταν ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι.

Εκείνος κατευθύνθηκε γρήγορα προς την πόρτα και όταν άνοιξε,μπήκε με γρήγορα βήματα ο Λεωνίδας.

«Τι σας έφερα;» ρώτησε χαμογελώντας και χαμογελάσαμε και μεις.

«Είναι όλα έτοιμα;» ρώτησε εκείνος τον Γρηγόρη και εκείνος κοίταξε το κινητό του.

«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα.» είπε με ενθουσιασμό και με κοίταξε.

«Είσαι έτοιμος;» ρώτησε και τους κοίταξα περίεργα.

«Να φοβάμαι;» ρώτησα και γέλασαν.

«Είσαι έτοιμος;» επανέλαβε ο Λεωνίδας και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Έτοιμος...»

-----------------------------------------------------------

Ήταν το πιο βαρετό κεφαλαιο, η έμπνευση καραβιασε και η όρεξη μου έπεσε.

Συγγνώμη αν το κεφάλαιο βγήκε χάλια... Πάω να κλάψω την μοίρα μου :(