| How To Forget |

| To Find Yourself |

4 days before...
(αυτό που όλοι
ανυπομονούμε,
με ξεπερνάει 😅)

«Καλημέρα...» ψιθύρισα, βλέποντας τον να με κοιτάει και εκείνος χαμογέλασε.

«Καλημέρα, αγάπη μου.» είπε φιλώντας με στο μάγουλο και σηκώθηκα από το κρεβάτι, πηγαίνοντας προς το μπάνιο.

Αφού χτένισα τα μαλλιά μου, βούρτσισα τα δόντια μου και ανανέωσα λίγο το make up μου, πήγα προς το δωμάτιο του Ορφέα, φορώντας ένα μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο όπου είχε όλη την πλάτη έξω.

Αφότου ετοιμάστηκα, κατέβηκα κάτω όπου βρηκα τον Ορφέα να μας φτιάχνει πρωινό.

«Τι έχει το μενού, κύριε σεφ μου;» ρώτησα, χαϊδεύοντας την πλάτη του και εκείνος χαμογέλασε.

«Τοστακια, χυμός για την δεσποινίδα και καφέ για εμένα.» είπε κλείνοντας μου το μάτι και γέλασα.

«Τότε η δεσποινίδα θα πρέπει να πάει να κάτσει στο τραπέζι... Τα λέμε σεφ μου!» είπα μα πριν φύγω, μου επιασε τον καρπό και φέρνοντας με κοντά του,μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.

«Ειιιι, Ορφέα θα μου πάρεις όλο το κραγιόν.» είπα και εκείνος με άφησε, χαχανιζοντας.

Μετά από λίγο ήρθε με τα τοστακια στο τραπέζι και αφού φάγαμε το φαγητό μας, φύγαμε για την εταιρεία του πατέρα μου.

{......}

«Τι τον θέλω τώρα τον οδηγό;» ρώτησα τον πατέρα μου ο οποίος μιλούσε μαζί με κάποιον και εκείνος ξεφυσιξε.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυ συμπαθώ τον Ορφέα σαν οδηγό. Κακό είναι;» ρώτησε και κοίταξα τον κύριο και μετά τον πατέρα μου.

«Τι το κακό έχει ο Ορφέας σαν οδηγός;.. Ίσα ίσα που είναι πολύ σέξι.» είπα χαμογελώντας και εκείνος με κοίταξε δολοφονικά.

«Τέλος πάντων, αυτό το παραβλέπω.» ψέλλισα, δίνοντας ένα φιλάκι στον μπαμπακα μου και εκείνος χαμογέλασε.

«Θα πάμε καμία μέρα σινεμά οι δυο μας;» ρώτησε και εγνευσα καταφατικά.

«Μετά την δεξίωση, ναιπ...» είπα βγαίνοντας από το γραφείο και περπατώντας μέχρι το δικό μου γραφείο.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε γω εμπιστεύομαι στο θέμα της οδήγησης τον Ορφέας γιατί πηγαίνει λίγο "ατσαλα" στο δρόμο και κάνοντας με συνέχεια να του το επισημαίνω.

Αλλά ακόμα και αυτό, δίνει αφορμή στον πατέρα μου να μην τον συμπαθεί, πράγμα που μπορεί να φέρει την ρίξη.

Ενώ περπατούσα στον φωτεινό διάδρομο, ένιωσα το σώμα μου να ανατριχιαζει.

Με τον τρόπο που ανατριχιασα, ένιωσα την μορφή του να υπάρχει στον χώρο και γύρισα λιγάκι πίσω μου, κοιτάζοντας τον διάδρομο.

«Αχιλλέα...» ψιθύρισα, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια και βλέποντας πως στον διάδρομο δεν υπάρχει κανένας, συνέχισα να περπατάω μεχρι που έφτασα στο γραφείο μου.

Μπαίνοντας μέσα, ένα αίσθημα κενού άρχισε να με καταβάλλει και άρχισα ξανά, να απελπίζομαι.

Είχα ένα προαίσθημα ότι ήταν εδώ, αλλά μάλλον έκανα λάθος.

Τις σκέψεις μου, διέκοψε το τηλέφωνο μου.

«Παρακαλώ;» ρώτησα και εκείνη γέλασε στο τηλέφωνο.

«Καλημέρα φίλη μου.» είπε η Ελένη και χαμογέλασα αμυδρά.

«Καλημέρα Ελένη, τι κάνεις;» ρώτησα ξεροβήχοντας και κάθισα στην κουνιστή μου καρέκλα.

«Μια χαρά... Σε πήρα τηλέφωνο γιατί θέλω εμμμ, να έρθετε μαζί με τον Ορφέα για φαγητό στο σπίτι μας, σήμερα το βράδυ.» είπε και εντυπωσιάστηκα.

«Φυσικά, θα του το πω και θα έρθουμε. Αλλά γιατί αυτό;» ρώτησα παραξενεμένη και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Απλώς... Είπα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία και εμμμ, να τον γνωρίσω λίγο καλύτερα. Επίσης και ο Γρηγόρης ήθελε να τον γνωρίσει καλύτερα και με έχει φάει να σας πάρω τηλέφωνο.» είπε και γέλασε αμήχανα.

«Ουυυ πως το πάθατε... Τέλος πάντων, τι ώρα να έρθουμε;» ρώτησα για να δω αν θα προλάβω να πάω στο σπίτι για να κάνω ένα ντους.

«Κατά τις εννιά, όλα θα είναι έτοιμα.» είπε και αφού συμφώνησα, τερμάτισε την κλήση.

Για να δούμε τώρα αν θα συμφωνήσει και ο Ορφέας.

-----------------------------------------------------------

Αχ και να ξερες γιατί σας κάλεσαν στο σπίτι τους 😏😏😅