| How To Forget |

| His voice |

8 days before...

«Μου έλειψες!»

Έμεινα να κοιτάζω το μήνυμα ξανά και ξανά, τα τελευταία είκοσι λεπτά.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα το παράθυρο όπου υπήρχε δίπλα από το κρεβάτι μου.

Λες να είναι αυτός;

Δίχως δεύτερη σκέψη,απάντησα στο μήνυμα.

«Αλήθεια;»

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχισα να νιώθω το οξυγόνο να λιγοστεύει.

Το κινητό μου δονήθηκε ξανά και έμεινα να κοιτάζω την απάντηση του.

«Εσύ τι λες;»

Γέλασα με την απάντηση του και άφησα το κινητό μου στην άκρη.

Το επόμενο πρωί με βρήκε να παραμιλαω για ακόμη μια φορά το όνομα του.

Ίσως τελικά δεν ήταν καλή ιδέα το να επιστρέψω.

Αφού έκανα το ντους μου και φόρεσα ένα κόκκινο φόρεμα, κατέβηκα στην τραπεζαρία όπου θα έπαιρνα πρωινό με τον πατέρα μου μετά από πολύ καιρό.

Εκείνος καθόταν στην μπαλκονόπορτα και κοιτούσε την θέα.

«Μπαμπά μου;» ρώτησα και μόλις με είδε, έτρεξε να με αγκαλιάσει.

«Κορίτσι μου!» είπε αγκαλιάζοντας με και η στριμμένη που μπήκε στο δωμάτιο εκείνη την ώρα, ξεροβηξε.

«Καλώς ήρθες Εμίλια.» είπε σοβαρά και έκατσε δίπλα στον πατέρα μου.

Αφότου πήραμε το πρωινό μας, ανέβηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να τακτοποιώ τα πράγματα μου στην ντουλάπα.

«Τι κάνεις εκεί;» ρώτησε ο Ορφέας, μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο και κρατώντας ένα τριαντάφυλλο.

«Είπα να τακτοποιηθώ. Εσύ πως και από εδώ;» ρώτησα και γέλασε.

«Απλώς... Μου έλειψες!» είπε και ξεροκαταπια. «Επίσης ήθελα να σου δώσω και αυτό εδώ..» ψέλλισε ενώ μου έδωσε το τριαντάφυλλο και έμεινα να το μυρίζω.

«Σε ευχαριστώ πολύ!»είπα και έβαλε το χέρι του στην μέση μου.

«Τελικά θα πάρουμε μαζί μεσημεριανό;» ρώτησε και εγνευσα καταφατικά, τοποθετώντας και το τελευταίο ρούχο στην ντουλάπα μου ενώ τον ένιωσα να χαμογελάει.

«Ωραία! Σε αφήνω να ετοιμαστείς τότε.» είπε και βγήκε από το δωμάτιο, κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

Ξεφυσώντας, άρχισα να βάφομαι και μετά από λίγα λεπτά είχα γίνει μια κούκλα.

Πήγα να πιάσω το κινητό μου μα δονήθηκε ξανά και για άλλη μια φορά, η καρδιά μου κόντεψε να χάσει άλλο ένα χτύπο.

«Τώρα δεν θα απαντάς ούτε στα μηνύματα;»

Έγραφε το μήνυμα και γέλασα.

«Δεν είχα κάτι να σου πω...»

Πληκτρολόγησα και κατέβηκα βιαστικά τις σκάλες.

Φτάνοντας στο καθιστικό, ήταν ο πατέρας μου και συζητούσε κάτι με τον Ορφέα.

«Σε οκτώ μέρες θα γίνει η εκδήλωση...» έλεγε ο πατέρας μου με νεύρα στον Ορφέα, ο οποίος τον κοιτούσε περίεργα.

«Τι λέτε εδώ;» ρώτησα για να σπάσω τον πάγο και ο Ορφέας με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, λίγο πριν πάρει τον λόγο.

«Συζητάμε για την εκδήλωση που θα γίνει προς τιμήν σου.» είπε και ο πατέρας μου ξεφυσιξε.

«Και για ποιο πράγμα διαφωνείτε;» ρώτησα κοιτάζοντας μια εκείνον και μια τον πατέρα μου.

«Απλά εγώ θέλω να γίνει η εκδήλωση σε οκτώ μέρες ενώ εκείνος θέλει να γίνει πιο νωρίς.» είπε ο πατέρας μου και κοίταξα δολοφονικά τον Ορφέα.

«Μπαμπά μου κανόνισε τα όπως θες. Ορφέα, πάμε!» είπα και τον έπιασα από το μπράτσο, βγαίνοντας έξω.

{.....}

«Μην πας και πολύ κόντρα στον πατέρα μου.» ψέλλισα καθώς οδηγούσε και εκείνος με κοίταξε χωρίς να πει τίποτα.

«Τι να μην του πάω κόντρα ρε συ Εμίλια;.. Γαμπρός του θα γίνω και δεν με σέβεται καθόλου.» είπε ύστερα από λίγο και πνίγηκα με το σάλιο μου.

«Τι θα γίνεις;» ρώτησα και εκείνος γέλασε.

«Γαμπρός του... Πέντε χρόνια δεν νομίζεις ότι είναι πολλά;» ρώτησε κοιτάζοντας με και μου χαμόγελασε.

«Τι σημασία έχει αυτό;.. Είμαστε μαζί και περνάμε μια χαρά. Αργότερα βλέπουμε!» είπα, υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου και άνοιξα το κινητό μου.

Βλέποντας ένα ακόμα μήνυμα του, ηρέμησα.

«Φταίει που τυφλώθηκες από την ομορφιά μου;»

Κοίταξα το παράθυρο και χαμογέλασα.

«Φταίει που έφυγα για το Λονδίνο και άλλαξες;»

Απάντηση δεν πήρα και έτσι βυθίστηκα στο κάθισμα, κλείνοντας τα μάτια μου.

{......}

«Μην μου θυμώνεις...» ψιθύρισε στο αυτί μου, την ώρα που τρώγαμε και τον κοίταξα στα μάτια.

«Δεν σου θυμώνω, απλά... Να, απλώς δεν θέλω να μαλώνεις με τον πατέρα μου και να μπαίνω στην μέση. Πήγαινε με τα νερά του και θα σε συμπαθήσει γρήγορα.» είπα και μου χάιδεψε το χέρι μου.

«Συγγνώμη που σε έκανα να αισθανθείς άβολα...» είπε και χαμογέλασα.

«Εγώ συγγνώμη που σου φώναξα. Και δεν τα εννοούσα όλα όσα είπα.» είπα ψέματα και τον κοίταξα γλυκά.

«Το ξέρω ότι δεν τα εννοούσες... Άλλωστε είναι σοβαρή η σχέση μας, εεε;» ρώτησε εκείνος και εγνευσα καταφατικά, απορροφημένη κοιτάζοντας το κινητό μου μήπως δω μήνυμα του.

«Αυτό είναι το κορίτσι μου.» είπε εκείνος και με φίλησε πεταχτά στα χείλη ενώ συνέχισε μετά να τρώει από εκείνο το γκουρμέ πιάτο που παράτησα.

Η αλήθεια είναι πως μου λείπει ο παλιός μου εαυτός.

Ούτε γκουρμέ πιάτα και εστιατόρια, ούτε σαμπάνιες, ούτε καλό φαγητό και φορέματα, ούτε καθαρό κρεβάτι και λεφτά.

Μια ειδοποίηση στο κινητό μου όμως, με τάραξε.

«Δεν άλλαξα εγώ μωρό μου, αλλά εσύ!»

Μωρό του;

--------------------------------------------------

Ταραννν