| How To Forget |

| Your Bully |

10 days before...

[ Αχιλλέας pov... ]

«Είσαι σίγουρος γι αυτό;» ρώτησε ο Γρηγόρης και εγνευσα καταφατικά.

«Είμαι απόλυτα σίγουρος... Να είσαι έτοιμος να δεχτείς δεκάδες παιδιά, όμως.» είπα και κοίταξα τις σακούλες.

«Τα πήρες όλα;» ρώτησα και εκείνος φαίνεται αφηρημένος.

«Εμμμ ναι;» είπε αλλά ακούστηκε σαν ερώτηση, κάνοντας με να τον πλησιάσω.

«Τι συμβαίνει φίλε;» ρώτησα και εκείνος κοίταξε το κινητό του.

«Τίποτα, απλά σήμερα έρχεται η Ελένη με την Εμιλ–» πήγε να πει μα τον διέκοψα.

«Δεν χρειάζεται να μου το λες συνέχεια, ξέρεις. Το ξέρω.» είπα ξεροβήχοντας και κοίταξα το παράθυρο.

«Επίσης ξέρεις οτι–» πήγε να πει ξανά, μα άρχισα να φωνάζω.

«Μην αρχίζεις πάλι... Εγώ θα μείνω μακριά της και θα κάνω την δουλειά μου. Ας κάνει ο,τι θέλει.» ψέλλισα και εκείνος γέλασε.

«Ακόμη και να τα φτιάξει με τον Ορφέα;» μόλις το άκουσα, τα μάτια μου γουρλωσαν και παραπατησα, πέφτοντας στα κρύα πλακάκια του σαλονιού.

«Τι έκανε λέει;» ρώτησα ξεροβήχοντας και προσπαθώντας να κρύψω τα βουρκωμενα μου μάτια.

Δεν μπορεί να τα έχει φτιάξει με αυτόν τον... Χλεχλε!

«Αυτό που άκουσες, Αχιλλέα. Τι νόμιζες, ότι θα καθόταν πέντε χρόνια με τις αναμνήσεις σας;» ρώτησε εκείνος και ξεφυσιξα.

Φυσικά και δεν θα το έκανε. Ήθελε να με ξεχάσει.

Ήθελε να μην θυμάται τις μέρες που την χτυπούσα.

Ήθελε απλώς να μην πονάει.

«Θα μας πληγώσεις Εμίλια...» έτσι της είχα πει τότε και μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι μόνο εγώ πληγώθηκα.

«Φυσικά και ξέρω ότι δεν θα έμενε με τις αναμνήσεις μας. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό, δεν της φερόμουν όπως έπρεπε και αυτό είχε ως συνέπεια να φύγει και να πληρώνω τις συνέπειες ακόμη και τώρα.» είπα ήρεμος πλέον και σηκώθηκα όρθιος.

Νιώθω ότι ο αέρας λιγοστεύει και αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο όταν μετά από περίπου δύο ώρες κατευθύνομαι προς το ίδρυμα.

«Ας παίξουμε...» ψιθύρισα μέσα στην ησυχία και χαχάνισα ειρωνικά, παρατηρώντας τις σακούλες που κουβαλούσαν από πίσω μου τα παιδιά.

Φτάσαμε στην πίσω αυλή του ιδρύματος και ο Γρηγόρης μας πλησίασε.

«Όλα είναι έτοιμα... Σε δέκα δευτερόλεπτα το ρεύμα θα κλείσει και θα μπούμε μέσα. Βάλτε τα γάντια σας.» είπε και αφού το κάναμε, πηδηξαμε τα κάγκελα του ιδρύματος και κατευθυνθήκαμε προς τα μέσα.

Το φως ξαφνικά χάθηκε και αντικαταστήθηκε με το σκοτάδι.

Η παρέα σκορπίστηκε, αφήνοντας με μόνο μαζί με τον Λεωνίδα, να πετάμε εκρηκτικά παντού.

Μέσα από τους καπνούς και τα χρώματα που άρχισαν να φαίνονται με την επαφή των φακών των καθηγητών, μπόρεσα να διακρίνω την μορφή της αδελφής μου.

«Σώσε με...» σαν να μου ψιθύρισε και στάθηκα για λίγα λεπτά εκεί, μπροστά στο υπόλοιπο χάος.

«Πάμε να φύγουμε!» φώναξε ο Λεωνίδας μα δεν έκανα βήμα.

Κάτι με εμπόδιζε στο να την κάνω για άλλη μια φορά από το μέρος που μισώ.

Ίσως ήταν η αδερφ– ωωω τι στο καλό λέω;..
Η Κατερίνα είναι νεκρή! Έτσι δεν είναι;

Συνήλθα από όλο αυτό και έτρεξα προς τα έξω, ενώ στην συνέχεια το ίδρυμα άρχισε να φλέγεται με τους καθηγητές να καίγονται μέσα σε αυτό.

Οι φωνές και τα ουρλιαχτά, έφτασαν τις φωνές της αδελφής μου για βοήθεια. Μόνο που αυτό δεν θα την φέρει πίσω!

Μέσα από τις φλόγες διέκρινα την μορφή της σαν μια σκιά που περπατάει στους δρόμους της πόλης και χαράζει την δικιά της πορεία.

Και αυτή είναι μακριά μου...

Άρχισε ξανά το κεφάλι μου να φέρνει τις στιγμές μαζί της σαν μια απέραντη καταιγίδα που με έχει σκεπάσει εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Τα δακρυα έκαναν την εμφάνιση τους αλλά τα έδιωξα γρήγορα. Άλλωστε, ήθελα να δείξω ότι είμαι δυνατός αλλά όχι πια.

Είμαι ένας άρρωστος! Σκότωσα την θεία μου για την αδερφή μου και δεν πολέμησα για να πάρω λίγη δόση από την ευτυχία της.

Πίστεψα ότι άμα αποκαλύψω τα συναισθήματα μου μπροστά της, θα την χάσω. Αλλά άμα το είχα κάνει νωρίτερα, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα τώρα.

Μέσα στις φλόγες μπόρεσα να διακρίνω εκείνο το παγκάκι να φλέγεται και το όνομα μου να μην υπάρχει καν εξαιτίας της φωτιάς, παρά μόνο η στάχτη του στο έδαφος· σαν χώμα.

Προχωρησες μωρό μου... Και γω έμεινα εδώ να αγαπάω για δύο. Έμεινα εδώ να πολεμάω με τις αναμνήσεις μας, αγάπη μου. Έμεινα εδώ τα βράδια που εσύ κοιμόσουν μαζί του. Έμεινα εδώ όταν εσύ είπες για δεύτερη φορά «σ'αγαπω» σε κάποιον άλλον και όχι σε εμένα.

Έμεινα εδώ!
Πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσεις τελικά;

-----------------------------------------------------------

Πολύ δύσκολο....