| How To Forget |

| The Memories |

15 days before...

[ Αχιλλέα pov...]

«Σας ευχαριστώ πολύ αλλά δεν ενδιαφέρομαι...» ψέλλισα σε σε ακόμη ένα τηλεφώνημα που λαμβάνω για το αν το σπίτι πωλείται.

«Μα η κυρια Ασημοπουλου ειπ–» συνέχισε και χαχάνισα ειρωνικά.

«Δεν με νοιάζει τι σας έχει πει η κυρία Ασημοπουλου αλλά το σπίτι έχει πουληθεί...» είπα και έκλεισα το τηλέφωνο στα μούτρα του.

Τον τελευταίο μήνα η "θειουλα" μου έχει βάλει αγγελία στο σπίτι και παίρνουν άνθρωποι για να αγοράσουν το σπίτι.

Ακούμπησα το ποτήρι με το νερό στον πάγκο της κουζίνας και φόρεσα τα ακουστικά μου ενώ έβαλα την μουσική να παίζει.

Βγήκα από το σπίτι και άρχισα να τρέχω.

Σε κάθε στροφή και κάθε μας ανάμνηση.

Ανοιγοκλεισε τα μάτια της και μου χαμογέλασε.

«Σ' ευχαριστώ..» ψιθύρισε και χαμογέλασα.

«Μην με ευχαριστείς... Για εσένα θα έκανα τα πάντα.» ψέλλισα και την αγκάλιασα.

Δυνάμωσα και άλλο την ένταση.

«Κοιμήσου μωρό μου...» είπα και χάιδεψα την πλάτη της.

«Θα φύγεις;» ρώτησε και εγνευσα αντιφατικά.

«Δεν θα σε αφήσω, εκτός και αν με αφήσεις εσύ...» ψέλλισα και βολεύτηκε στο στέρνο μου.

Δυναμωσα περισσότερο την ένταση.

«Εμίλια μου;.. Μωρό μου;» ρώτησα και εκείνη δεν κουνήθηκε από την θέση της.

Βολεύτηκα στο κρεβάτι και την κοίταξα πως κοιμάται.

«Ήρθα να σου πω πως νιώθω... Ξέρω ότι δεν σου έχω πει τίποτα τόσον καιρό αλλά κατάλαβε με μωρό μου. Έχασα την αδερφή μου μικρός και δεν θέλω να χάσω και εσένα. Είσαι ότι πολύτιμο έχω και νιώθω ερωτευμένος με το κάθε σου βλέμμα. Όταν με αγγίζεις, νιώθω να με χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα και όταν με φιλάς, νομίζω ότι αγγίζω τα σύννεφα. Θέλω να αγγίζω την ψυχή σου... Θέλω να σε προστατεύσω από όλα. Θα έδινα και την ζωή μου για εσένα..Δεν αξίζει να κλαίς για κανέναν και να σπαταλάς δάκρυα. Αν μπορούσα θα ευχομουν να μην μπορούσε κανένας να σε πληγώσει και να σε πειράξει. Συγγνώμη που σου φωνάζω μωρό μου. Συγγνώμη που γίνομαι βίαιος μερικές φορές αλλά θέλω το καλό σου. Σε αγαπάω μωρό μου!» ψιθύρισα και εκείνη κουνήθηκε λιγάκι και άνοιξε τα μάτια της.

«Αχιλλέα μου;» είπε με την φωνουλα της και της χαμόγελασα.

«Τι ωραία που κοιμασαι, άγγελε μου!» ψέλλισα και τα χείλη μας ακούμπησαν σε ένα ήρεμο και γλυκό φιλί.

Θέλω παντοτε να ξυπνάω και να κοιμάμαι, με αυτά τα χείλη.

Θέλω να γίνω ο ζωγράφος στο σώμα της.

Να αγγίξουν οι ψυχές μας λίγο από το παράδεισο.

«Καληνύχτα Αχιλλέα μου!»

«Καληνύχτα μωρό μου...»

Έβαλα την μουσική στο φουλ και άρχισα να τρέχω ακόμη περισσότερο.

Ξάφνου άρχισε να βρεχει και οι σταγόνες τις βροχής έπεφταν πάνω μου με μανία.

«Αν μείνω εδώ θα πληγωθώ εγώ...Και Αχιλλέα δεν θέλω να αγαπάω για δύο.
Δεν θέλω να προσπαθώ για δύο. Θέλω να με αγαπήσεις όσο σε αγαπώ και αυτό δεν μπορώ να το έχω ό,τι και αν κάνω. Αντίο!» είπε και πήγε να φύγει μα την σταμάτησα, ενώνοντας τα χείλη μας.

Έβγαλα τα ακουστικά μου και έκατσα στο παγκάκι.

Θέλω τόσο πολύ να την αγκαλιάσω.
Θέλω τόσο πολύ να την αγγίξω ξανά.
Μου λείπει το άρωμα της, ο τρόπος που αντιδράει... Μου λείπει το χαμόγελο της και το γέλιο της.

Πήρα το δρόμο του γυρισμού αφότου η βροχή σταμάτησε και αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον Γρηγόρη.

«Έλα ρε μεγάλε, τι κάνεις;» είπε εκείνος και χαχάνισα ειρωνικά.

«Μέτρια, εσύ;» είπα και ξεφυσιξε.

«Είμαι με την Ελένη στο σπίτι της Εμιλιας...» είπε και ξεροκαταπια.

«Και;» ρωτησα και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Φεύγει αύριο, Αχιλλέα.» είπε και γέλασα ειρωνικά.

«Να πάει εκεί που θέλει.» είπα πίνοντας λίγο από τον καφέ που έφτιαξα και εκείνος ξεροβηξε.

«Σοβαρά τώρα;.. Που είναι ο παλιός Αχιλλέας που έκανε τα πάντα για τους άλλους;» ρώτησε και κοίταξα το κενό.

«Πέθανε από τότε που έφυγε!» ψέλλισα και δάγκωσα τα κάτω χείλος μου για να μην κλάψω.

Θα την ξεχάσω με τον καιρό όπως και εκείνη.

Έτσι δεν είναι;!

----------------------------------------------------------

Όταν μαθαίνεις ότι άνοιξαν το σχολείο και δεν είναι κανένας στο σπίτι... Κλεςςςς

Τι είναι εφτά απουσίες μωρέ, τίποτα δεν είναι 😂