| How To Forget |

| My aunt |

20 days before...

[ Αχιλλέα pov... ]

Κατέβηκα από το αστικό και μπήκα μέσα στην δημοτική βιβλιοθήκη.

Έδωσα την κάρτα μου και κατευθυνθηκα προς τον διάδρομο με τις παλιές εφημερίδες.

Μέσω της ημερομηνίας του θανάτου των γονιών μου, βρήκα τις σχετικές εφημερίδες.

Έκατσα σε ένα γραφείο με υπολογιστή και άπλωσα τις εφημερίδες.

«Θύελλα στην επιχείρηση με τα ασημικά. Νεκρός, ξημερώματα του Σαββάτου, είναι ο Γεώργιος Ασημοπουλος μαζι με την γυναίκα του, Αλεξάνδρα. Φήμες λένε για τροχαίο. Η αστυνομία ερευνά το σημείο με απόλυτη προσοχή.» λέει η πρώτη εφημερίδα και χαχανιζω ειρωνικά.

Ακριβώς... Φήμες λένε!

«Η Ειρήνη Ασημοπουλου αναλαμβάνει την εταιρεία με τα ασημικά μετά το θάνατο του αδελφού της;» έχει με μεγάλα γράμματα μια εφημερίδα και το μυαλό μου ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν.

Flash back...(γιατί είμαι θεουλα😅)

Κατεβαίνει με άνεση τις σκάλες του σπιτιού και χαμογελάει στον άντρα της.

Εκείνος, μας κοιτάει με ένα λοξό χαμόγελο ενώ όταν η προσοχή της θείας πέφτει πάνω μας, μας κάνει να φοβόμαστε.

«Τι κάνετε εδώ κάτω ηλίθια;..» Γιατί δεν είστε στα κρεβάτια σας;"ρώτησε και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Θελουμε... Να έρθουμε μαζί σας.» είπα και εκείνη γέλασε ειρωνικά.

«Να έρθετε μαζί μας;.. Ωωω Αχιλλέα μου, ΑΥΤΟ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ.» φώναξε και χαμογέλασε στον άντρα της.

«Δημήτρη μου, πες τους να εξαφανιστούν από δω. Άλλωστε αν τους δει κανένα μάτι, θα βρούμε τον μπελά μας.» είπε εκείνη και ο άντρας της, μας έδειξε τις σκάλες.

Η αδερφή μου, Κατερίνα, όλη αυτή την ώρα έτρεμε και την είχα πάρει στην αγκαλιά μου.

Ανεβήκαμε σιγά τις σκάλες και πριν μπούμε στα δωμάτια μας, μας σταμάτησε.

«Όταν ερθω, ξέρετε τι θα ακολουθήσει.» είπε, κάνοντας με να ξεροκαταπιώ.

Όχι.... Όχι πάλι!

Ώστε γι αυτό είχαν ετοιμαστεί τότε...

«Ο Δημήτριος Αργυρόπουλος ως διευθυντής της εταιρείας ασημικών;.. Στην συνέντευξη που μας έδωσε ο ίδιος, ξεκαθάρισε ότι επειδή η γυναίκα του έχει πολλές υποχρεώσεις με το ίδρυμα, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα και γι αυτό και πήραν την απόφαση να διευθύνει αυτός την εταιρεία...» έλεγε άλλη μια εφημερίδα και χαχάνισα και πάλι ειρωνικά.

Που να ήξερε τότε ο πατέρας μου ότι η εταιρεία που είχε κάνει με τόσο κόπο ο παππούς, θα φαλίριζε από τις πολλές δωρεές που έκανε η περιβόητη Ειρήνη Ασημοπουλου για να βοηθήσει τα παιδιά του κόσμου, υποτίθεται.

«Η εταιρεία με τα ασημικά χρεοκόπησε; Χτες το βράδυ, ο διευθυντής γεμάτος ταραχή και λύπη για τους συνανθρώπους του, ανακοίνωσε την χρεοκοπία της εταιρείας- επιχείρησης τονίζοντας ότι τα έσοδα ήταν λιγότερα από τα έξοδα. Η εταιρεία θα έκλεινε για πάντα.» διάβασα και θυμήθηκα το τηλεφώνημα που είχαν κάνει στην θεία μου.

«Ξημερώματα Παρασκευής, βρέθηκε δολοφονημένη η τετράχρονη Κατερινα Ασημοπουλου, κόρη του επίσης νεκρού Γεωργιου Ασημοπουλου και της επίσης νεκρής συζύγου του Αλεξάνδρας, ένα χιλιόμετρο μακριά από το ίδρυμα. Ο ιατροδικαστής είπε ότι είχε υποστεί πολλαπλά χτυπήματα στον θώρακα, στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Οι αρχές ερευνούν για τον φόνο της μικρής. Προς το παρόν δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για τον δολοφόνο.» έλεγε ακόμη μια εφημερίδα και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Έπρεπε να το είχα σκάσει νωρίτερα από το ίδρυμα. Πλέον έχουν περάσει οκτώ ολόκληρα χρόνια από τον θάνατο της.

Έβαλα τις εφημερίδες στην θέση τους ενώ τις έβγαλα από μια φωτογραφία και κατευθυνθηκα προς την έξοδο.

Έχω να κάνω μια κουβέντα με την "θεία" μου...

Και θα την κάνω, απόψε κι όλας!

----------------------------------------------------------

Ουπσιιι....