| How To Forget |

| everything |

Το επόμενο πρωί με βρήκε ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να αναπολώ στιγμές μας.

«Μα μωρό μου είναι πολύ νωρίς ακόμα για να σηκωθείς...» άκουσα την φωνή του σαν βουητό και άνοιξα τα μάτια μου.

«Γιατί έφυγα...» ψιθύρισα και κατευθυνθηκα προς το μπάνιο.

Άνοιξα την βρύση της μπανιέρας και αφού ρύθμισα το νερό στο ζεστό, άρχισα να αφαιρώ από πάνω μου τα ρούχα που φορούσα.

«Είσαι τόσο όμορφη μέσα στους αφρούς... Μπορώ να σε χαζεύω συνεχώς. Θέλω να σε έχω αγκαλιά ώσπου να κοιμηθείς και αργότερα να μυρίζω το άρωμα σου. Θέλω το πρωί τα χείλη σου πάνω στα δικά μου και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. » άκουσα ξανα την φωνή του και η μνήμη μου έτρεξε πίσω.
«Ώστε θα είσαι ευτυχισμένος με τα χείλη μου;» ρώτησα και εκείνος εγνευσε καταφατικά ενώ με πλησίασε.

«Εσύ με τι θα είσαι ευτυχισμένη,Εμίλια;» ψιθύρισε πάνω από τα χείλη μου και η ανάσα μου κόπηκε.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου την λέξη εκείνη.

Πάντα έπαιρνα ό,τι μου δινόταν και ποτέ μου δεν σκεφτόμουν τι θα πει η λέξη 'ευτυχία'.

«Δεν έχω ιδέα με τι θα είμαι ευτυχισμένη, Αχιλλέα!» ψέλλισα και με πλησίασε κι άλλο.

Διψάω, διψάω να γευτώ αυτά τα χείλη που μου φωνάζουν να τα φιλήσω.

Κάνει αυτός την κίνηση να με φιλήσει και νιώθω να αγγίζω τον παράδεισο.

Τα χείλια του τόσο μαλακά και τόσο ζεστά, ενάντια στα κρύα και ξερά δικά μου.

Με φιλάει τόσο ήρεμα... Τόσο ήρεμα που κάνει την καρδιά μου να ηρεμεί.

Έπειτα αφήνει το πάθος του να βγει στην επιφάνεια.

Το πάθος του μπορεί να μας σκοτώσει.

«Θα μας πληγώσεις Εμίλια...» με τα λόγια του επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

«ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ!» φώναξα καθώς έκλεισα την βρύση και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Πρέπει να τον ξεχάσω...
Και θα το κάνω!

Τύλιξα γύρω μου μια πετσέτα και κατευθυνθηκα προς την ντουλάπα, αφού πρώτα ανοίγω την μπαλκονόπορτα στην ανάκληση.

Το αεράκι χτυπάει την κουρτίνα και με κάνει να ηρεμώ.

Άνοιξα την πόρτα της ντουλάπας και έβαλα ένα αέρινο άσπρο φόρεμα ενώ χτένισα τα απαλά μαλλιά μου.

«Μυρίζουν τόσο ωραία...» άκουσα για άλλη μια φορά, την φωνή του στον αέρα και άρχισα να θυμώνω με τον εαυτό μου.

Γαμωτο Εμίλια,ξέχασε τον!

«Θα μας πληγώσεις Εμίλια...»αυτή η κασέτα παίζει όλη την ώρα στο μυαλό μου και το τελευταίο μας φιλί με κάνει να δακρύζω, μα σκούπισα τα δακρυα μου γρήγορα.

Ο πόνος αυτός δεν είναι τίποτα στον πόνο του να τον βλέπω με την Μαριτίνα να μπαίνουν στο δωμάτιο του και να ακούω τους αναστεναγμούς τους.

Αυτές είναι οι αναμνήσεις που σιγά σιγά θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν.

Στο τέλος, δεν θα μείνει τίποτα που να τον θυμίζει.

Κατέβηκα με αργά και σταθερά βήματα στον κάτω όροφο και τους είδα, όλους στο τραπέζι.

«Καλημέρα σας...» είπα και στάθηκα στην πόρτα.

«Κορίτσι μου, δεν θα φας;» με ρώτησε η κυρία Γιάννα μα εγώ εγνευσα αντιφατικά.

«Δεν έχω όρεξη... Ορφέα πάμε;» ρώτησα και εκείνος σηκώθηκε όρθιος,παίρνοντας κλειδιά και το μπουφάν του, ενώ μου ενεψε να βγω έξω.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το σπίτι οπου μέναμε όλοι μαζί.

Κάνε να μην είναι ο Αχιλλέας στο σπίτι, σε παρακαλώ...

Φτάσαμε σχετικά γρήγορα και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Είσαι εντάξει, θες να έρθω μαζί σου;» ρώτησε και εγνευσα αντιφατικά.

«Θα με περιμένεις εδώ;» ρώτησα κοιτάζοντας το σπίτι και ξεφυσιξε.

«Φυσικά...» είπε και άνοιξα την πόρτα, ενώ ο αέρας δεν έλεγε να σταματήσει.

Έπιασα στα χέρια μου τα κλειδιά και ξεκλείδωσα την πόρτα.

Η Μαρία και η Φανή, βλέποντας με να μπαίνω στο σπίτι, ήρθαν προς το μέρος μου και με αγκάλιασαν.

«Το ξέραμε ότι θα ξανά γυρνούσες. Ο Αχιλλέας δεν κοιμάται καλά από τότε που εφυγ–» πήγε να πει η Μαρία μα την σταμάτησα.

«Ήρθα να πάρω κάτι πράγματα κορίτσια, μετά θα ξανά φύγω.» είπα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου.

Μπήκα στο δωμάτιο μου και στάθηκα στην ντουλάπα.

«Θα μας πληγώσεις Εμίλια!» ξανά η φωνή του και νιώθω πως τρελαίνομαι.

Βγες από το ριμάδι το μυαλό μου επιτελους, Αχιλλέα!

Την άνοιξα με γρήγορες κινήσεις μα δεν είδα πουθενά την ζακέτα μου.

Σίγουρα η Μαριτίνα θα την πήρε...
Ή...για μισό λεπτό!

Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Αχιλλέα, όταν άκουσα φωνές και στάθηκα στην μισάνοιχτη πόρτα.

«Αχιλλέα καταλαβαίνεις τι λες;» ρώτησε ο Γρηγόρης και εκείνος έσφυξε τα χέρια του γροθιές.

«Η ΗΛΙΘΙΑ ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΛΕΨΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΡΙΧΝΕ ΣΤΟ ΠΟΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΌΤΙ ΚΑΝΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ...» είπε και γουρλωσα τα μάτια μου.

ΓΟΥΑΤ;

ΕΔΙΝΕ ΣΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

Χτύπησα την πόρτα, κάνοντας τους να γυρίσουν και να με κοιτάξουν.

«Ε-Εμιλια;» ρώτησε ο Αχιλλέας τρίβοντας τα μάτια του, για να δει αν όντως είμαι μπροστά του.

«Μην χαίρεσαι τόσο που με βλέπεις... Την ζακέτα μου ήρθα να πάρω και θα φύγω.» είπα και έπιασα την ζακέτα από το κρεβάτι.

«Εμίλ–» πήγε να πει πάλι μα τον διέκοψα.

«Συγγνώμη για την ενόχληση.» είπα και άρχισα να τρέχω προς τον κάτω όροφο.

Άνοιξα την πόρτα και την έκλεισα πίσω μου γρήγορα.

Και τώρα που δεν έχω καμία εκκρεμότητα πίσω μου, καιρός να κάνω μια νέα αρχή.

Μια καινούργια ζωή!

---------------------------------------------------------

Και μετά ξύπνησες...