| How To Forget |

| Past |

29 days before...

[Αχιλλέας Pov...]

«Αν μείνω εδώ θα πληγωθώ εγώ...Και Αχιλλέα δεν θέλω να αγαπάω για δύο.
Δεν θέλω να προσπαθώ για δύο. Θέλω να με αγαπήσεις όσο σε αγαπώ και αυτό δεν μπορώ να το έχω ό,τι και αν κάνω. Αντίο!» είπε και πήγε να φύγει μα την σταμάτησα, ενώνοντας τα χείλη μας.

Συγγνώμη μωρό μου που με τον τρόπο μου, σε έδιωξα... Απλά συγγνώμη.

Εκείνη έπειτα από λίγο απομακρύνθηκε και άρχισε να τρέχει.

«Γαμωτο δεν θέλω να φύγεις...» ψιθύρισα, γονατίζοντας στο έδαφος με καρδιά κομματιασμένη.

Έφυγε και εκείνη.

Ηλίθιε Αχιλλέα... Ηλίθιε Αχιλλέα...
Τι έκανα;

{.......}

Η πόρτα χτυπησε και κοίταξα προς τα εκεί.

Η Μαρία πέρασε μέσα στο δωμάτιο και μου χαμόγελασε.

«Ο Γρηγόρης έφερε φαγητό. Θα κατέβεις;» ρώτησε και εγνευσα αντιφατικά.

«Οπότε πεινάσεις, κατέβα.» είπε και βγήκε από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα.

Εμεινα να κοιτάζω το δωμάτιο δίχως να σκέφτομαι τίποτα.

Κενό...

Από την ώρα που έφυγε, ένα κενό!

Κατευθύνθηκα προς την ντουλάπα της και θυμηθηκα την πρώτη μέρα που ήρθαμε εδώ.

Δεν πολύ μιλούσε στους άλλους γιατί φοβόταν ότι θα ξεσπούσε.

Ήταν η πρώτη φορά που την χτύπησα.

Αλλά αν δεν έφευγε θα την έπιαναν και θα την χτυπούσαν τόσο πολύ που σίγουρα θα ήταν νεκρή τώρα.

Flash back...

Ανέβηκε στον πάνω όροφο του κτηρίου με μάτια βουρκωμενα.

Το μετάνιωσα που την χτύπησα αλλά ήταν για το καλό της.

Πλησίασε την πόρτα του δωματίου της και μπήκε μέσα.

Βλέποντας αυτό το αχουρι, άρχισε να το τακτοποιεί όσο μπορούσε.

Ξαφνικά, δακρυα άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια της και εκείνη τα σκουπησε γρήγορα.

Μπήκα στο δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα.

Εκείνη με κατάλαβε αλλά έμεινε να κοιτάζει την ντουλάπα της.

Την πλησίασα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την μέση της.

Διαολε, μου θυμίζει τόσο πολύ εκείνη!

Φίλησα τον έναν της ώμο και μετά τον άλλον, κάνοντας την να ανατριχιάσει.

«Μην κλαίς για μένα... Δεν το αξίζω!» ψιθύρισα στο αυτί της και της ξέφυγε ένας λυγμος.

«Σουςςς μωρό μου...» είπα και την πήρα από το χέρι και ξαπλώσαμε στο κρεβάτι.

Εκείνη δάγκωσε με μανία τα χείλη της για να μην κλάψει.

Τι να σκέφτεσαι άραγε;

Έκλεισε τα μάτια της για να μην με βλέπει και για λίγα λεπτά έμοιαζε λες και κοιμάται.

Μετά από λίγο σηκώθηκε χωρίς να μου δίνει σημασία και άνοιξε την ντουλάπα, σιγοτραγουδώντας.

Η φωνή της γαμωτο ήταν τόσο αγγελική...

Πήρα στα χέρια μου την ζακέτα που φορούσε στο νοσοκομείο και την κράτησα σφιχτά, ενώ το άρωμα της άρχισε να με κάνει τόσο ευάλωτο.

Είμαι ένας ηλιθιος που την έκανα να φύγει.

Κάθισα στο κρεβάτι και η πόρτα άνοιξε.

«Φίλε, τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Γρηγόρης, μπαίνοντας μέσα και κλείνοντας την πόρτα πίσω του, κανοντας με να τον κοιτάξω πληγωμένος.

«Τι να συμβαίνει ρε;» είπα γελώντας ειρωνικά και εκείνος έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι.

«Γιατί την άφησες να φύγει ρε;» ρώτησε και ξεφυσιξα.

«Τι να έκανα;»ρώτησα κοιτάζοντας τον περίεργα και εκείνος με χτύπησε φιλικά στον ώμο.

«Επρεπε να της πεις πως αισθάνεσαι...» ψέλλισε και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Θα με πίστευε;! Θα πίστευε ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της;» ρώτησα ενώ ένα δακρυ κύλησε από τα μάτια μου.

«ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕ... ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ. ΕΦΥΓΕ ΟΠΩΣ ΕΦΥΓΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ... Η ΗΛΙΘΙΑ ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΞΥΛΟ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ. ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΑΜΑ ΦΕΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ, ΘΑ ΕΣΩΖΑ ΤΗΝ ΕΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΑ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΑ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΑΛΛΑ ΕΚΑΝΑ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΜΟΥ ΕΡΙΧΝΕ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΠΟΤΟ... ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!» είπα φωνάζοντας ενώ πλέον έκλαιγα με λυγμούς.

«ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΧΙΛΛΈΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΝΟΙΩΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.  ΘΑ ΠΑΡΩ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΦΥΓΑΝ ΑΔΙΚΑ...»

«Μέτρησε αντίστροφα πριν την έκρηξη!"»