| How To Forget |

| My friends |

35 days before...(after 3 years)

«Γυρισα!»φώναξα ανοίγοντας την πόρτα του εγκαταλελειμμένου κτηρίου όπου ζούμε εδώ και τρία χρόνια όλοι μαζί.

Προς έκπληξη μου, είδα μόνο την Μαρία και την Φανή να κάθονται και να είναι κολλημένες στο κινητό.

«Που πήγαν όλοι;» ρώτησα και η Φανή γέλασε.

«Η Αγγελική με την παρέα της πήγαν σε ένα κλαμπ εδώ κοντά.» είπε και την πλησίασα.

«Οι υπόλοιποι;» ρώτησα και η Μαρία ξεροκαταπιε.

«Ο Γρηγόρης με την Ελένη είναι στο δωμάτιο τους και ο Λεωνίδας βγήκε μια βόλτα.» είπε ξανά και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και πίνοντας λίγο νερό.

Με τον Αχιλλέα υποτίθεται πως είμαστε ακόμη μαζί...

Και ενώ υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε σαν ζευγάρι, κάνει με την Μαριτίνα σαν ζευγάρι!

Φιλιούνται μπροστά σε όλους,όλη μέρα είναι κλεισμένοι στο δωμάτιο του Αχιλλέα και κάθε νύχτα ακούγονται αναστεναγμοί.

Και όλο αυτό με πειράζει, γιατί ενώ όλοι ξέρουν ότι τα "έχουμε", εκείνος πηγαίνει συνέχεια μαζί της και κάνοντας τους άλλους, να κάνουν παράξενες ερωτήσεις.

Ξάφνου,είδα να κατεβαίνει ο Αχιλλέας τις σκάλες και να μπαίνει μέσα στην κουζίνα.

«Εμίλια θέλω να μιλήσουμε...» είπε και με τράβηξε από το μπράτσο μεχρι το δωμάτιο μου και κλείνοντας την πόρτα πίσω μας.

«Που ήσουν;»ρώτησε με θυμό και γέλασα ειρωνικά.

«Ποιο είναι το προβλήμα σου, Αχιλλέα;!» ρώτησα και με έπιασε από τον καρπό.

«Ποιο είναι το προβλήμα μου;! Που θέλω να δω που ήσουν τόση ώρα;» είπε κάνοντας ένα βήμα πίσω.

«Έψαχνα να βρω κάτι για να ασχολούμαι τώρα τον χειμώνα.» είπα και γύρισε να με κοιτάξει.

«Θα δουλέψεις;» ρώτησε γελώντας και τον κοίταξα περίεργα.

Τι υπονοεί;!

«Μπορεί..» ψιθύρισα και με κοίταξε, με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να έχουν σκληρύνει.

«Δεν. Θα. Κάνεις. Τίποτα.» είπε τονίζοντας τις λέξεις και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

«Αααα και ετοιμάσου,σε λίγο θα βγούμε.»είπε λίγο πριν φύγει από το δωμάτιο.

{.....}

Αφού ισιωσα τα μαλλιά μου, έβαλα μια μαύρη φούστα με ένα άσπρο τοπακι, ενώ από πάνω φόρεσα μια πλεκτή ζακέτα για να αντέξω το κρύο.

Έπειτα, φόρεσα τα σταρακια μου και κατέβηκα κάτω.

«Τι ομορφιές είναι αυτές;» ρώτησε ο Λεωνίδας και ο Γρηγόρης από δίπλα του γέλασε.

«Μην την ματιασουμε κι όλας.» είπε ειρωνικά η Μαριτίνα που καθόταν με τον Αχιλλέα και εκείνος μόλις γύρισε να με κοιτάξει,έμεινε με τον στόμα ανοιχτό.

«Πάμε;» ρώτησε ενοχλημένη η Μαριτίνα από την αντίδραση του Αχιλλέα και όλοι εγνευσαν καταφατικά.

Το κλαμπ ήταν δεκαπέντε λεπτά από το σπίτι που μέναμε, οπότε φτάσαμε αρκετά γρήγορα.

Η μουσική ήταν στο τέρμα ενώ ο καπνός σε συνδυασμό με τα ιδρωμενα κορμιά που χόρευαν στην πίστα,μου προκαλούσαν τάση για εμετό.

Όλη η παρέα κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ όπου και ο Αχιλλέας παρήγγειλε για όλους σφηνάκια.

«Αχιλλέα δεν πίνω..» του είπα φωνάζοντας δυνατά για να με ακούσει και εκείνος αδιαφόρησε τελείως.

«Πάμε να χορέψουμε;» ρώτησα την Μαρία με την Φανή και εκείνες εγνευσαν αντιφατικά.

«Χαζεύουμε έναν γκομενο τώρα,σε λίγο...» είπαν και ξεφυσιξα.

Ο μπάρμαν έδωσε σε άλλους τα σφηνάκια τους και χωρίς να το σκεφτώ και πολύ,το ήπια μονορουφι.

Μεμιάς,ο λαιμός μου άρχισε να καίγεται ενώ ένιωθα την ανάγκη να πιω νερό.

Ομως, η έκφραση του Αχιλλέα με έκανε να σταματήσω να αναπνέω.

«Πάμε να χορέψουμε;» με ρώτησε ο Λεωνίδας και εγνευσα καταφατικά.
Με πήρε από το χέρι και κατευθυνθήκαμε προς την πίστα.

Έβαλε τα χέρια του στην μέση μου και με έφερε κοντά του.

«Ξέρεις Εμίλια, γιατί είσαι ακόμα με τον Αχιλλέα;» ρώτησε καθώς αρχίσαμε να χορεύουμε στον ρυθμό της μουσικής και ανασήκωσα τους ώμους μου.

Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω...

«Δεν έχω ιδέα...» ψέλλισα περνώντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

«Εμίλια, ο Αχιλλέας δεν σου αξίζει...» ψιθύρισε στο αυτί μου ενώ κοίταζε τα χείλη μου.

«Το ξέρω αλλά δεν μπορώ...» είπα αδύναμα και πριν προλάβουμε να πούμε κάτι άλλο,ο Αχιλλέας ήρθε προς το μέρος μας μέσα στα νεύρα.

«Εμίλια μαζί μου,ΤΩΡΑ!» φώναξε και απομακρύνθηκα από τον Λεωνίδα, βγαίνοντας με τον Αχιλλέα έξω από το κλαμπ.

«Τι θες πάλι;» ρώτησα ξεφυσώντας και εκείνος έσφυξε τα χέρια του γροθιές.

«ΤΙ ΘΕΛΩ;! ΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΑ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΑΣ ΤΙ ΘΕΛΩ;» φώναξε πλησιάζοντας με και από τον τρόμο μου,έκανα ένα βήμα πίσω.

«Και συ είσαι συνέχεια με την Μαριτίνα, αλλά με βλέπεις να φωνάζω;» ρώτησα και γέλασε ειρωνικά.

«Μην λες μαλακίες...» είπε και με στρίμωξε στον τοίχο.

«Δεν θέλω να σε ακουμπάει κανένας...» ψιθύρισε στο αυτί μου και ταράχτηκα.

Σταμάτα...

«Δεν είναι δίκαιο αυτό..» ψιθύρισα αδύναμα και χαμογέλασε.

«Το ξέρω...» είπε και κοίταξε τα χείλη μου.

«Αχιλλέα...» είπα παίρνοντας βαριές ανάσες και μηδένισε την απόσταση μεταξύ μας,φιλώντας με παθιασμένα.

Γιατί νιώθω να τρέμω;