| How To Forget |

| My family |

42 days before...

«Καλημέρα παιδιά.» ψέλλισα ενώ έκατσα στην θέση που πάντα καθόμουν όταν ήμασταν όλη η παρέα μαζί.

«Καλημέρα...Ο Αχιλλέας;» ρώτησε ο Λεωνίδας και ανασήκωσα τους ώμους μου.

«Ο Αχιλλέας πήγε να συνεννοηθεί με την Αγγελική και την Μαριτίνα για σήμερα το βράδυ.» είπε ο Γρηγόρης και γύρισε να μας κοιτάξει.

«Το πάρτι θα αρχίσει γύρω στις οκτώ. Έχουμε δύο ώρες για να κλέψουμε τα χρήματα του ιδρύματος και να την κάνουμε.» είπε και τους κοίταξα περίεργα.

«Θα κλέψουμε τα χρήματα;» ρώτησα και οι υπόλοιποι εγνευσαν καταφατικά.

«Πώς θα ζήσουμε ρε συ Εμίλια;» ρώτησε η Φανή και γέλασα.

«Σωστό και αυτό.» ψιθύρισα και είδα τον Αχιλλέα να πλησιάζει.

«Εντάξει,η Αγγελική συμφώνησε να κλέψει τα κλειδιά.» είπε στον Γρηγόρη και έκατσε δίπλα μου.

«Μωρό μου, είσαι έτοιμη για σήμερα το βράδυ;» ψιθύρισε στο αυτί μου για να το ακούσω μόνο εγώ και χαμογέλασα.

«Δεν ξέρω...» είπα και γέλασε.

«Παιδιά εμείς λέμε να πάμε να περπατήσουμε. Εσείς μελετήστε καλά το σχέδιο και τα λέμε το βράδυ.» είπε και με έπιασε από το χέρι, τραβώντας με πίσω από τον τοίχο.

«Μην μου πεις ότι φοβάσαι;» ρώτησε εκείνος όταν πλέον έλεγξε αν μας ακούει κανείς.

«Λιγάκι μόνο...» ψέλλισα, κάνοντας τον να γελάσει ειρωνικά.

Με αργά και σταθερά βήματα,με πλησίασε, κολλώντας με πάνω στον τοίχο και κάνοντας με να γουρλωσω τα μάτια μου.

«Το βράδυ θα είμαστε ελεύθεροι, μωρό μου...» ψιθύρισε φιλώντας τον λαιμό μου,κάνοντας με να ανατριχιάσω.

«Αχ-χιλλεα.» ψιθύρισα και εκείνος χαμογέλασε.

«Μχμ..» μούγκρισε συνεχίζοντας να δίνει υγρά φιλιά στο λαιμό μου,κάνοντας με να αναστενάζω.

«Πόσο μ'αρεσει να αναστεναζεις...» ψελλισε, κάνοντας τις χιλιάδες πεταλούδες στο στομάχι μου να κάνουν πάρτι.

Ξαφνικά, σταμάτησε και απομακρύνθηκε.

«Γιατί σταμάτησες;» ρώτησα προσπαθώντας να βρω την αναπνοή μου και εκείνος χαμογέλασε λοξά.

«Θα πρέπει να ετοιμαστούμε μωρό μου... Εχουμε δύσκολη νύχτα!» είπε φεύγοντας και αφήνοντας με μόνη.

{.....}

Κατέβηκα στην είσοδο όπου θα γινόταν το πάρτι, περιμένοντας την Μαρία με την Φανή,όταν είδα την Μαριτίνα να μιλάει με τον Αχιλλέα καθώς κατεβαίνουν τα σκαλιά για να φτάσουν στην είσοδο και να γελάνε.

«Ωραίες εποχές.» σχολίασε εκείνη και όταν με είδε,μου έριξε μια δολοφονική ματιά, ενώ ο Αχιλλέας αδιαφόρησε.

«Τσααα..» είπε κάποιος από πίσω μου και γύρισα για να δω την Μαρία με την Φανή να με κοιτάνε γελώντας.

«Τσουυυ..» είπα ειρωνικά, κοιτάζοντας πάλι προς την κατεύθυνση που πήγε ο Αχιλλέας με την Μαριτίνα.

«Τι έπαθες καλέ;» ρώτησε η Μαρία και κούνησα διστακτικά το κεφάλι μου.

«Τι-τιποτα...Απλά έχω λίγο άγχος,αυτό είναι όλο.» είπα ψέματα ενώ η επιθυμία να παω προς εκείνη την κατεύθυνση,όλο και μεγάλωνε.

«Μην ανησυχείς,όλα καλά θα πάνε.» είπαν και εγνευσα καταφατικά,ενώ μας πλησίασαν ο Γρηγόρης με τον Λεωνίδα και την Αγγελική με την παρέα της.

«Είστε έτοιμοι;» ρώτησε ο Γρηγόρης και όλοι γνευσαμε καταφατικά.

«Λοιπόν, Αγγελική πάρε την παρέα σου και πηγαίνετε για τα κλειδιά. Οι άλλοι, ακολουθήστε με.» είπε και ο καθένας πήγε στο πόστο του.

Με γρήγορα βήματα, φτάσαμε έξω από το γραφείο της διευθύντριας,όπου ήταν ο Αχιλλέας με την Μαριτίνα.

«Μαρία και Φανή κρατήστε τσιλιες στην πίσω μεριά, Μαριτίνα και Εμίλια εδώ απέξω.» είπε γρήγορα ο Αχιλλέας και μπήκαν μέσα στο δωμάτιο, αφήνοντας με μόνη με την Μαριτίνα.

«Ξέρεις... Εμίλια.» άρχισε να λέει εκείνη χωρίς να με κοιτάει και ξεροκαταπια.

Γιατί νιώθω ότι θα πετάξει βλακεια;!

«Όταν τα έφτιαξες με τον Αχιλλέα νόμιζα ότι είχε τρελαθεί τελείως...» είπε και γύρισα να την κοιτάξω.

«Εεε και λοιπόν;!» ρώτησα και εκείνη γέλασε.

«Όταν μου εξήγησε ότι τα φτιάξατε για τα μάτια του κόσμου, έφυγε ένα βάρος από πάνω μου.» είπε και την κοίταξα παράξενα.

«Πάντως είσαι πολύ καλή ηθοποιός,νόμιζα ότι σε πηδούσε όπως πηδαγε εμένα.» είπε και γουρλωσα τα μάτια μου.

«Δ-δεν το έκανε...» ψιθύρισα και εκείνη χαμογέλασε.

«Κι όμως γλυκιά μου...» είπε και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.

Άρχισα να τρέχω με προορισμό την πίσω αυλή.

Ήθελα να ηρεμήσω και να κλάψω.

{....}

Είχε πλέον βραδιάσει όταν ακόμα καθόμουν στην πίσω αυλή, αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου για να ζεσταθώ.

Είχε κρύο και φυσούσε.

Ξαφνικά ένιωσα την παρουσία κάποιου στον χώρο.

«Γαμωωω Εμίλια, γιατί δεν είσαι στην είσοδο μαζί με όλους τους άλλους;» ρώτησε ο Αχιλλέας που φαινόταν αρκετά θυμωμένος.

«Εσύ γιατί δεν είσαι με την Μαριτίνα και όλους τους άλλους;» ρώτησα κοιτάζοντας τον γεμάτη θυμό και εκείνος ξεφυσιξε, τραβώντας με προς το μέρος μου.

«Ασε με!» ψέλλισα και εκείνος άφησε απότομα το χέρι μου.

Χωρίς να το σκέφτομαι,άρχισα να ανεβαίνω τα κάγκελα,κάνοντας τον να με ακολουθήσει,με βλέμμα ανήσυχο.

«Πας καλά Εμίλια;! Θες να σκοτωθείς;» ρώτησε και ακούσαμε από το κτήριο φωνές.

«ΓΑΜΩ!» φώναξε ο Αχιλλέας, πηδώντας από τα κάγκελα και βγαίνοντας έξω από αυτά.

«Δώσε μου το χέρι σου.» είπε ηρεμα και δεν έκανα καμία κίνηση να του το δώσω,κάνοντας τον ακόμα πιο έξαλλο από ότι ήταν.

«Δώσε το γαμημενο χέρι σου!» είπε και του το έδωσα γρήγορα, πριν βγουν οι καθηγητές από το κτήριο.

Με πήρε στην αγκαλιά του, ελευθερώνοντας με από εκείνο το μέρος και προσγειώνοντας με στην πραγματικότητα.

Αφού μας απομάκρυνε από εκεί, στρίψαμε σε ένα στενό όπου με στρίμωξε στον τοίχο, δίνοντας μου μια σφαλιάρα.

«ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ,ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;» ρώτησε φωνάζοντας και εγνευσα καταφατικά βουρκωνοντας.

«Και τώρα πάμε στα παιδιά...Και μην τολμήσεις και κλάψεις μπροστά τους γιατί θα φας κι άλλες, κατανοητό;» ρώτησε με νεύρα και καθάρισα το πρόσωπο μου.

«Κατανοητό...»