| How To Forget |

| Fake girlfriend |

43 days before...

«Πολύ σύντομα.!» είπε κάνοντας μεταβολή και αφήνοντας μας μόνους.

«Τι ηλίθια!» σχολίασε ο Γρηγόρης, κοιτάζοντας τον Αχιλλέα και εκείνος του χαμογέλασε ψεύτικα.

«Παίδες εμείς λέμε να φεύγουμε.» είπε ο Λεωνίδας και η Μαρία με την Φανή, μου χαμογέλασαν.

«Τα λέμε το βραδάκι.» είπαν και εξαφανίστηκαν.

«Αχιλλέα τα λέμε στο δωμάτιο.» είπε ο Γρηγόρης και μου έπιασε το χέρι συμπονετικά.

«Μην ακούς την Μαριτίνα.» ψιθύρισε και εγνευσα καταφατικά.

Αφού εξαφανίστηκε και ο Γρηγόρης,έπεσε νεκρική σιωπή.

Εκείνος κοιτάζοντας με στα μάτια και εγώ χαμογελώντας άβολα.

Δεν λέω ότι δεν μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάει,αλλά νιωθω ότι δεν νιώθει τίποτα.

«Έλα δίπλα μου.» απαίτησε και χωρίς πολλά πολλά,έκατσα στα πόδια του.

«Τώρα πέρασε τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό μου.» ψιθύρισε στο αυτί μου και εγνευσα καταφατικά,κάνοντας ότι μου είπε.

Εκείνος με φίλησε στο μάγουλο και χαμογέλασα.

Εμίλια, είναι για τα μάτια του κόσμου...

«Καλό κορίτσι.» είπε φιλώντας μου τον λαιμό.

«Αχιλ–» πήγα να πω, όταν είδαμε την παρέα της Αγγελικής να πλησιάζει.

«Μωρό μου, μην τους δίνεις σημασία.» ψιθύρισε, ενώ συνέχισε να με φιλάει στον λαιμό.

«Αχιλλέα...» είπε η Αγγελική και γυρίσαμε και οι δύο να τις κοιτάξουμε.

«Φύγατε όπως είστε!» είπε εκείνος συνεχίζοντας αυτό που έκανε τόση ώρα,κάνοντας με να θέλω να αναστενάξω.

«Δεν κατάλαβες καλά... Ξέρουμε για το σχέδιο διαφυγής.»είπε και αμέσως εκείνος ξεκόλλησε από πάνω μου.

«Τι... Μα πως;»ρώτησε κάνοντας με να τους κοιτάξω περίεργα.

«Το πρωί σας άκουσε η Μαριτίνα να μιλάτε με τον Λεωνίδα.» είπε η Αγγελική και ξεφυσιξα.

Το βραβείο της τοπ κουτσομπολας, πηγαίνει στην Μαριτίνα...

Αααα τι βλέπω,χρυσή μου κέρδισες και ένα ταξίδι στην Ανταρκτική...
Πόσο χαίρομαι,πόσο χαίρομαι!(όταν τα έχεις μαζεμένα 😅😅😅)

«Θέλουμε και μεις, ότι και σεις.»είπε η Μαριτίνα κοιτάζοντας τον στα μάτια και ξεροβηξα.

Όχι να μας φας και τον γκόμενο κουκλίτσα μου...(μια φορά μας το έκανες αυτό,άλλη δεν θα επιτρέψουμε 😅😅😅)

«Το σχέδιο θα ξεκινήσει στο πάρτι του ιδρύματος.» ψιθύρισε εκείνος και εκείνες χαμογέλασαν.

«Να μας κρατάς ενήμερες.» είπε η Αγγελική πριν μου ρίξει μια δολοφονική ματιά και φύγει με την παρέα της.

«Ααα και Αχιλλέα.» είπε η Μαριτίνα λίγο πριν φύγει. «Πήδα και αυτήν την γκόμενα, όπως πήδηξες και εμένα.»

{.....}

Βράδιασε...

Τα φώτα κλείνουν σε δέκα δεύτερα,κάνοντας με να μετράω αντίστροφα για την ελευθερία μου.

Όταν επιτέλους τα φώτα έκλεισαν, σηκώθηκα σχεδόν αθόρυβα, βγαίνοντας έξω από το δωμάτιο και τρέχοντας προς την πίσω αυλή.

Στο διάδρομο επικρατούσε απόλυτη σιωπή, κάνοντας με να φοβάμαι για την κάθε μου κίνηση.

Αν με ανακάλυπταν;!

Αν με ανακάλυπταν σιγουρα θα με βασάνιζαν.

Όπως κάθε άλλη φορά, άλλωστε...

Βγήκα στην πίσω αυλή και προσπάθησα να εντοπίσω που βρίσκονται όλοι.

Αντί για όλη την παρέα μου,είδα τον Αχιλλέα να καπνίζει.

Με αργά βήματα τον πλησίασα, κάνοντας τον να χαχανίσει σιγανά.

«Δεν σε περίμενα...» ψέλλισε καθώς έσβηνε το τσιγάρο του και χαμογέλασα ψεύτικα.

«Εγώ περίμενα όλη την παρέα.» είπα και γέλασε.

«Είχαν δουλειά..» είπε και κάθισε στο παγκάκι.

Χωρίς να πω τίποτα,περπάτησα μέχρι τα κάγκελα και άρχισα να σκαρφαλώνω.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις;» ρώτησε ο Αχιλλέας και ήρθε προς το μέρος μου θυμωμένος.

Ήταν βράδυ και φυσούσε,κάνοντας τα φύλλα να βγάζουν παράξενους ήχους.

Κοίταξα μια τα κάγκελα και μία τον Αχιλλέα και άρχισα να γελάω.

Να γελάω για όλα τα χρόνια που πέρασα σε αυτό το βασανιστήριο.

«Μερικές φορές νομίζω ότι τρελάθηκες.» αποκρίθηκε ο Αχιλλέας, βάζοντας τα χέρια του στην μέση μου και κρατώντας με σφιχτά.

«Εγώ μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα έρθει εδώ...» είπα ξεφυσώντας και εκείνος σκαρφάλωσε μαζί μου.

«Θα ήταν πολύ βαρετά...» είπε ήρεμα,κάνοντας μας να γελάσουμε.

«Σου πάει το γέλιο.» είπε και κοκκίνησα.

Όσο περνουσε η ώρα,όλο και περισσότερο φυσούσε.

«Πάμε μέσα,θα κρυώσεις.» είπε αγκαλιάζοντας με και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου, μυρίζοντας το άρωμα του.

«Θέλω να φυγωω!» είπα και γέλασε.

«Υπομονή μωρό μου...

Υπομονή!»