| Hºw Tº RemembeR |

| To forgive |

45 days before…

[Αχιλλέα pov…]

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και η μορφή του πατέρα μου, άρχισε να αχνοφαινεται, κλείνοντας πίσω του την πόρτα και στρέφοντας το βλέμμα του προς το μέρος μου.

«Η ρεσεψιονίστ μου είπε ότι με ζητάς.» άρχισε να λέει, πηγαίνοντας προς το γραφείο του και αφού κάθισε στην στριφογυριστή καρέκλα, έμεινε να με κοιτάει, χαμογελώντας λοξά.

«Πράγματι… Ήθελα να μιλήσουμε.» ψέλλισα, κοιτάζοντας μια τα μάτια του και μια την φωτογραφία στην κορνίζα.

Γιατί δεν μπορούσε να δείξει έστω και λίγη αγάπη και στοργή στα παιδιά του;

«Ξέρω ότι η Μυρσίνη μίλησε μαζί σου.» πήρα μια βαθιά ανάσα και εκείνος μου εγνευσε να συνεχίσω. «Και, δέχεσαι να έρθεις μαζί μου στην Σκωτία;»

«Σχετικά με αυτό– δεν έχω ξεχάσει τα πάντα, πατέρα.» άρχισα να λέω και εκείνος βολεύτηκε στην θέση του. «Δεν ξεχνάω ότι μετά τον “Θάνατο” σου, μας άφησες με μια γυναίκα που το μόνο που ήθελε ήταν να με βρει νεκρό. Δεν ξεχνάω τον τρόμο στα μάτια της Κατερίνας και τα ουρλιαχτά της, οπότε την χτυπούσε εκείνη η γυναίκα που εσύ ο ίδιος άφησες να προσέχει αντί να εμφανιστείς και να μας σώσεις. Δεν ξεχνάω ότι εσύ έκανες άλλη οικογένεια και πλούτιζες μέρα με την μέρα, ενώ εμείς πεθαίναμε από την πείνα.» δάγκωσα δυνατά τα χείλη μου για να μην ξεσπάσω σε κλάματα.

«Δεν ξεχνώ ότι γύρισες μετά από τόσα χρόνια και το μόνο που σε ένοιαξε ήταν το πώς θα πετάξεις τον Δημήτρη από το σπίτι και από την εταιρεία, μόνο και μόνο γιατί ανήκε σε σένα και χωρίς να υπολογίσεις ότι και αυτός είναι άνθρωπος και έχει χάσει την κόρη του, επειδή ο Ορφέας και η κορούλα σου, την πήραν μακριά. Δεν ξεχνώ ότι είσαι έτοιμος να ξανά φύγεις χωρίς να σε νοιάζει καθόλου αν αφήσεις πίσω σου ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, που θα καταντήσουν αλκοολικοί και ίσως μπλέξουν με πράγματα που δεν θα ήσουν περήφανος ότι ο “γιοκας” σου θα έκανε ποτέ.» εκείνος άφησε μια ανάσα και έτεινε να μου πιάσει το χέρι να το απομάκρυνα γρήγορα.

«Συγγνώμη που αναγκάστηκες να τα περάσεις όλα αυτά, Αχιλλέα. Συγγνώμη που σε άφησα στα χέρια της αδελφής μου ενώ εγώ ξανά έκανα οικογένεια και συγγνώμη που τότε, ήξερα για την τύχη του Ορφέα και της Κατερίνας και τους βοηθούσα οικονομικά ενώ εσένα δεν σου στάθηκα ποτέ όπως σου άξιζε. Ξέρω, στα μάτια σου πάντοτε θα είμαι εκείνος ο κακός της ιστορίας που το μόνο που τον νοιάζει είναι τα λεφτά και η δόξα αλλά δεν είναι έτσι. Και γω στην ηλικία σου και πιο μικρός, αντιμετώπιζα χειρότερα πράγματα από τον πατέρα μου για να μάθω να μην νιώθω τίποτα και για να είναι ο μόνος μου στόχος τα λεφτά που έπρεπε να βγάζω- είτε παράνομα μερικές φορές, είτε νόμιμα, όπως έκανα με το που πήγα στην Αγγλία- και την φήμη αλλά και το επίπεδο που έπρεπε να διατηρήσω, για να κάνω περήφανο τον πατέρα μου.» άρχισε να λέει πηγαίνοντας γύρω γύρω στο δωμάτιο, δίνοντας μου την εντύπωση πως τα ξανά ζούσε.

«Και αυτό πέτυχε ο πατέρας μου, να μην νιώθω τίποτα. Έκανα μια σχέση με μια κοπέλα που ένιωθα ότι αγαπούσα- κατά τα λεγόμενα του πατέρα μου για το τι σημαίνει η αγάπη- και όταν έμεινε έγκυος, τα παράτησα. Πίστευα ότι ήμουν ακόμα μικρός για δεσμεύσεις και αφού είχα πάρει ως πρότυπο τον πατέρα μου- ο οποίος είχε κάνει ήδη μια εξωσυζυγική σχέση, από την οποία προέκυψε και η Ειρήνη- θεωρούσα ότι ήταν φυσιολογικό να έχω παράλληλη σχέση• την μητέρα σου αναγκάστηκα να την παντρευτώ, χωρίς να την αγαπώ βέβαια, αλλά προσπάθησα πολύ, αλήθεια. Μόλις μάθαμε ότι η Αλεξάνδρα είναι έγκυος σε εσένα, όλοι χάρηκαν εκτός από εμένα. Οι σκέψεις του παιδιού που έκανα με την Γιάννα με έτρωγαν και έτσι πήγα μια μέρα να τους δω, δίνοντας πολλά λεφτά σε εκείνη για να μην λείψει τίποτα από τον Ορφέα• όμως αργότερα κατάλαβα ότι το μόνο που έλειπε σε όλους, ήταν ο ρόλος του πατέρα, ο πιο απλός ρόλος και συνάμα πιο σημαντικός.» αναστεναξε και κοίταξε την τζαμαρία.

«Μόλις γεννήθηκες εσύ όμως, προσπάθησα να δώσω όλη την αγάπη και την στοργή σε εσένα και αργότερα στην Κατερίνα, προσπαθώντας να κάνω τα πράγματα καλύτερα, νομίζοντας πως έτσι θα φύγουν οι τύψεις. Όμως κάθε βράδυ, αυτές γυρνούσαν, κάνοντας με να σκάσω. Έτσι μια μέρα επισκέφτηκα την Γιάννα, με αποτέλεσμα να μαλώσουμε και να την χτυπήσω μπροστά στον Ορφέα. Πρώτη φορά έγινα βίαιος. Εκείνη με απειλούσε ότι θα έλεγε τα πάντα στην Αλεξάνδρα και εγώ όπως ήταν φυσικό, φοβήθηκα για το τι θα πει ο κόσμος, δηλαδή μην χαλάσω την φήμη που πάλευα τόσο πολύ- όπως και ο πατέρας μου- να χτίσω. Είχα τόσες τύψεις και τόσα πράγματα να κάνω που είχα ξεχάσει να ζω. Πιεζομουν από παντού, η “αδελφή” μου ήθελε να με σκοτώσει, έπρεπε να κάνω και γω κάτι. Δεν λέω, μετάνιωσα τόσο πολύ που έπρεπε να αφήσω τα πάντα πίσω μου μα ορκίστηκα στον εαυτό μου πως όταν γίνω καλύτερος, θα επιστρέψω και αυτό έκανα.» στάθηκε δίπλα μου, παίρνοντας στα χέρια του την κορνίζα που παρατηρούσα και γω πριν κάτι ώρες.

«Και έπειτα γνώρισα την Θωμαή. Και κείνη δεν είχε περάσει και λίγα πράγματα στην ζωή της, μα ο τρόπος που όλα αυτά την είχαν επηρεάσει, με έκανε να την ερωτευτώ και να την αγαπήσω πραγματικά. Μαζί της κατάφερα όχι μόνο να γίνω καλύτερος, αλλά μπόρεσα να ξεπεράσω τα πάντα, κάθε φόβους και ανασφάλειες. Δεν ξανά έκανα παιδί, ούτε εκείνη ήθελε αλλά ούτε και γω. Βλέπεις, η προτεραιότητα της ήταν ο γιος της, που με τον καιρό τον αγάπησα σαν δικό μου γιο. Του φέρθηκα καλύτερα από ότι φέρθηκα σε εσάς– και μπορεί να έδωσα τόσα χρήματα για να μεγαλώσουν ο Ορφέας και η Κατερίνα για να μην τους λείπει τίποτα, αλλά οι τύψεις επέστρεψαν βλέποντας στον ύπνο μου εσένα να κλαίς. Ξέρω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα με ένα συγγνώμη αλλά δεν γύρισα εδώ μόνο για να συναντήσω την αδερφή μου και να πάρω τα χρήματα που μου άξιζαν, αλλά στην πραγματικότητα γύρισα εδώ για να σε πάρω μαζί μου και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να επουλώσεις τις πληγές σου. Γιατί γιε μου, κατάλαβα αργά τα λάθη μου και θέλω πριν πεθάνω, να έχω έστω και μια τελευταία ευκαιρία να επανορθώσω και να περάσω την ζωή μου με τον γιο μου- τον έναν και μοναδικό, αυτόν που έπρεπε να προσέχω πιο πολύ σε αυτή την ιστορία γιατί, ας μην γελιόμαστε, η Κατερίνα και ο Ορφέας μια χαρά θα τα κατάφερναν και χωρίς την βοήθεια μου, θα τους βοηθούσε η αδελφή μου, εξάλλου. Σε αγαπάω, Αχιλλέα. Πάντα θα σε αγαπώ και συγγνώμη που έπρεπε να σε δω σε εκείνον τον εφιάλτη για να έρθω να σε βρω. Συγγνώμη που δεν ήμουν εκεί στα δύσκολα, συγγνώμη για όλα αυτά τα χτυπήματα που αναγκάστηκες να φας, συγγνώμη που έγινες ότι μας είχε περάσει ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος δίχως συναισθήματα. Δεν σε πιέζω να με συγχωρέσεις- είμαι ασυγχώρητος και θα καώ στην κόλαση για όλα αυτά που έχω κάνει, μα άφησε με να σου σταθώ όπως δεν σου στάθηκα τόσα χρόνια. Αν θέλεις να σε βοηθήσω να βρεις εκείνο το κορίτσι, πραγματικά θα το κάνω, αρκεί να με αφήσεις να σε βοηθήσω να κλείσεις τις πληγές σου.»

«Δεν ξέρω αν όντως όλα αυτά είναι αλήθεια αλλά πραγματικά πριν γνωρίσω εκείνη ήμουν ένας κενός άνθρωπος. Πριν γνωρίσω εκείνη γνώριζα πως το ξύλο ήταν ο τρόπος για να δείξει κάποιος την αγάπη του- έτσι μου έδειχναν τουλάχιστον. Γνωρίζοντας όμως εκείνη, όλες μου οι θεωρίες γκρεμίστηκαν. Έγινα και εγώ βίαιος- σαν και εσένα- με αποτέλεσμα να χάσω το μοναδικό πράγμα που αγαπούσα πραγματικά, κάνοντας με να αλλάξω, να αλλάξω για εκείνην. Γιατί τελικά αξίζει να αγαπάς και να αγαπιεσαι.» του εξήγησα, πιάνοντας του το χέρι και εκείνος εγνευσε καταφατικά σαν να με καταλαβαίνει.

Σαν να έχει βρεθεί και εκείνος σε αυτή την θέση.

«Δεν σου κρατάω κακία, έτσι σου έμαθαν να αγαπάς και με συγκινεί πως ο πραγματικός λόγος που ήρθες, ήταν για εμένα. Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα με ένα συγγνώμη. Αλλά σε συγχωρώ και θα ήθελα να γνωρίσω την γυναίκα που τόσο πολύ αγάπησες.» εκείνος με κοίταξε έκπληκτος λίγο πριν με αγκαλιάσει.«Αλήθεια το λες αυτό, θα έρθεις μαζί μου στην Σκωτία;» ρώτησε και εγνευσα καταφατικά.

«Υπό έναν όρο… θα πεις στον Δημήτρη να κρατήσει την εταιρεία και να γυρίσει ξανά στο σπίτι του και να του υποσχεθείς ότι θα κάνεις τα πάντα για να βρεθεί η κόρη του σώα και αβλαβής, εντάξει;» ρώτησα και εγνευσε καταφατικά.

«Πες το και έγινε!» είπε χαρούμενος και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του, πληκτρολογώντας κάτι στο τηλέφωνο.

Τελικά όντως συγχώρεσα τον πατέρα μου;
Και όντως θα πάω στην Σκωτία μαζί του;

-----------------------------------------------------------

Ποιος άλλαξε γνώμη για τον πατέρα του Αχιλλέα;

Ποιος ακόμα τον μισεί;

Τι εννοεί ο ποιητής, “λίγο πριν πεθάνω;”