| Hºw Tº RemembeR |

| Me |

295 days before…

[Αχιλλέα pov…]

Φώτα.

Καθώς όλα αρχίσουν να θολώνουν, οι φωνές ακούστηκαν σαν ουρλιαχτά.

Και έπειτα, με το που το σκοτάδι έπεσε στα μάτια μου, έφερα στο νου μου όλες αυτές τις αναμνήσεις- καλές και κακές- νομίζοντας ότι ήρθε το τέλος.

Ο πόνος στο σώμα μου δεν έλεγε να υποχωρήσει, κάνοντας με να παραλύω.

Μα το μυαλό μου δεν τον σκεφτόταν καθόλου. Άλλωστε αξίζω όλον αυτόν τον πόνο.

Αξίζω όλα τα χτυπήματα του κόσμου.
Αξίζω να υποφέρω στην κόλαση.

Μόλις είδα την Κατερίνα μαζί με τον Ορφέα, σαστισα. Η Κατερίνα μου, ήταν ζωντανή και όχι μόνο αυτό αλλά ήταν μαζί του.

Ήταν λες και είχε ξεχάσει τα πάντα.

Και αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η καρδιά μου κόπηκε στα δυο, μόλις είδα εκείνη να κλαίει και να φωνάζει μπροστά σε όλους ότι με αγαπάει.

Με αγαπάει!

Η φωνή της καθώς μιλάει, ακούγεται σαν τον παράδεισο στα αυτιά μου. Το γέλιο της είναι τόσο αγγελικό και τα λακάκια που σχηματίζονται στο πρόσωπο της, την κάνουν απλά έναν άγγελο.

Το άρωμα της, θεέ, είναι τόσο μεθυστικό, όσο ένας κήπος με τα αγαπημένα μου τριαντάφυλλα.

Αν ήταν να πεθάνω για εκείνη, θα το έκανα με όλη μου την καρδιά.

Το φως που αντίκρισα, με έκανε να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου.

«Κουρτίνες δεν έχετε εεε;» φώναξα, όταν ένιωσα έναν οξύ πόνο στο στομάχι μου.

«Δεν χρειάστηκε να βάλουμε ποτέ.» άκουσα μια άγνωστη γυναικεία φωνή να μιλάει και ανοιγοκλεισα σιγά σιγά τα μάτια μου, παρατηρώντας το δωμάτιο.

Μα καλά, που είμαι;

«Σε νοσοκομείο είσαι.» είπε εκείνη σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου, κάνοντας με να χαχανισω ειρωνικά, ενώ έπιασα το στομάχι μου από τον πόνο.

«Σε πυροβόλησαν στο στομάχι. Δεν είναι κάτι το σοβαρό.» είπε εκείνη, χαμογελώντας και εγνευσα καταφατικά, παρατηρώντας την.

Ήταν μια κοκκινομάλλα κοπέλα με στολή νοσοκόμας, κρατώντας στα χέρια της έναν φάκελο, ενώ τα γκρι της μάτια τον κοιτούσαν με αφοσίωση.

«Πόσες μέρες είμαι έτσι;» ρώτησα και εκείνη γύρισε να με κοιτάξει, γελώντας.

«Γύρω στις δύο.» ψέλλισε και άφησε τον φάκελο κάτω, πλησιάζοντας με.

«Μυρσίνη, μια απλή νοσοκόμα.» είπε και άπλωσε το χέρι της, κάνοντας με να την κοιτάξω περίεργα.

Η δουλειά της κανονικά δεν είναι να επιβλέπει τα δωμάτια, μήπως κάποιος χρειάζεται κάτι;

Γιατί δεν την πληρώνουμε για να κάνει δημόσιες σχέσεις…

«Θα σου έλεγα ευχαρίστως και το όνομα μου αλλά νομίζω πως το ξέρεις ήδη.» εκείνη γέλασε και απομακρύνθηκε, ανοίγοντας την πόρτα.

«Τα λέμε, Αχιλλέα!» φώναξε και την έκλεισε πίσω της, αφήνοντας με μόνο.

Δύο μέρες;

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και ο Γρηγόρης μπήκε με γρήγορα βήματα.

«Γαμώτο σου Αχιλλέα!» φώναξε και με πλησίασε, αγκαλιάζοντας με.

«Μας τρόμαξες όλους.» ψέλλισε και τον απομάκρυνα, πιάνοντας το στομάχι μου.

«Αουτς!» εκείνος με κοίταξε ανήσυχα.

«Είσαι εντάξει;» ρώτησε και εγνευσα καταφατικά, κοιτάζοντας την πόρτα.

«Μόνος σου ήσουν εδώ έξω;» ρώτησα και εκείνος εγνευσε αντιφατικά. «Ήταν και η Ελένη με τον Λεωνίδα και την Μαρία με την Φανή, το πρωί. Τώρα απέξω είναι η Ελένη. Θες να την φωνάξω;» ρώτησε και πριν προλάβω να μιλήσω, την είδα να κλείνει την πόρτα, πλησιάζοντας μας.

«Ελένη, τι χαμπαρια;» ρώτησα και εκείνη μου χαμογέλασε ψεύτικα, κοιτάζοντας με ανησυχία τον Γρηγόρη.

«Τίποτα το ιδιαίτερο, εσύ είσαι εντάξει; Το στομάχι σου πως είναι;» ρώτησε χωρίς να με κοιτάζει και κοίταξα ερωτηματικά τον Γρηγόρη.

«Με πονάει αλλά θα περάσει.» είπα και ο Γρηγόρης κάτι ψιθύρισε στο αυτί της, κάνοντας την να γνευσει καταφατικά.

«Τι μου κρύβετε εσείς;» ρώτησα ξαφνικά και γύρισαν ξαφνιασμένοι, να με κοιτάξουν.

«Ε-εμεις;» ρώτησε η Ελένη και παρατήρησα τους μαύρους κύκλους κάτω από τα κόκκινα, βουρκωμένα της μάτια.

«Ναι, εσείς.» είπα και τώρα που το σκέφτομαι, δεν μου έχουν αναφέρει τίποτα για την Εμίλια.

«Η Εμίλια που είναι; Πήγε ξανά σε αυτό το γαμημένο σπίτι;» η Ελένη κοίταξε τον Γρηγόρη, ασπρίζοντας και εκείνος ξεροκατάπιε.

«Που είναι;» ρώτησα κοιτάζοντας τους με ανησυχία και η Ελένη άρχισε να κλαίει.

Την σκότωσε ο βλάκας ο Ορφέας;
Δεν μπορεί να την σκότωσε!

Είχα πει ότι θα την προστατεύσω.
Δεν μπορεί!

«Η Εμίλια.. εξαφανίστηκε.» είπε και ανασηκωσα το φρύδι μου. «Εξαφανίστηκε;»

Η Ελένη βγήκε έξω από το δωμάτιο, κάνοντας με να αρχίζω να καταλαβαίνω.

«Την απήγαγαν!» ψέλλισε ο Γρηγόρης και ένιωσα έναν έντονο πόνο στο στήθος.

Τι έκαναν λέει;