| Hºw Tº RemembeR |

| To love again |

110 days before…

[Εμίλιας pov…]

«Και τώρα;» ρώτησα γυρίζοντας προς το μέρος του και κοιτάζοντας τα δυο του μάτια που δεν σταμάτησαν στιγμή να με κοιτάνε με αυτή την τρυφερότητα.

«Τώρα είμαστε οι δυο μας.» απάντησε γελώντας και πειράζοντας τα μαλλιά μου, κάνοντας με να γελάσω μαζί του. «Δεν εννοώ αυτό... Στην Κατερίνα τι είπες;»

«Της είπα ότι δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της και έφυγα κατευθείαν για να σε βρω.» αποκρίθηκε και με έσφιξε περισσότερο πάνω του, αγναντεύοντας τα αστέρια.

«Κοίτα αυτόν τον αστερισμό.» ψέλλισε και κοίταξα προς το μέρος του, χαμογελώντας μέχρι τα αυτιά. «Δεν είναι υπέροχο;» αναρωτήθηκε και τον κοίταξα για λίγο.

«Υπέροχος είσαι εσύ. Βλέποντας σε, μοιάζεις με αστερισμό.» είπα σιγανα και γύρισε να με κοιτάξει, μαγεμένος.

«Σου έχω πει πόσο σε λατρεύω;»

[……]

«Τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή…» ψέλλισε η Θωμαή μόλις με είδε και έπειτα, νυσταγμένη, μας αποχαιρέτησε και πήγε να ξαπλώσει.

«Πάμε και μεις στο δωμάτιο;» ρώτησε ο Πέτρος και εγνευσα καταφατικά, ακολουθώντας τον μέχρι το δωμάτιο του.

«Θέλεις να σε γυρίσω μετά στο σπίτι;» με ρώτησε και εγνευσα αντιφατικά. «Δεν έχω καμία όρεξη να απολογηθώ για την αποχώρηση μου από το τραπέζι.» του απάντησα και εκείνος απομακρύνθηκε, πηγαίνοντας προς το κρεβάτι.

«Τι έχεις;» απηύδησα τώρα και εκείνος γύρισε να με κοιτάξει, ανασηκώνοντας τους ώμους του. «Θα κοιμηθούμε μαζί;» εκείνος ξάπλωσε και έμεινε να με κοιτάζει, χωρίς να μιλάει.

«Μπορείς να διαλέξεις οποία μπλούζα μου θέλεις. Το μπάνιο είναι δίπλα.» τον άκουσα να λέει ενώ άνοιγα την πόρτα της ντουλάπας και αφού διάλεξα ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι, κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.

[….]

Τα μάτια του δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από πάνω μου, ενώ του χάιδευα τα απαλά του μαλλιά. Με κρατούσε τόσο σφιχτά, με το φόβο μήπως του φύγω μακριά, κάνοντας με να αισθάνομαι εκείνη την ασφάλεια, μέσα στην αγκαλιά του.

Ήταν σαν όνειρο. Ο πρίγκιπας του παραμυθιού βρίσκει την πριγκίπισσα και μετά από πολλές περιπέτειες, καταφέρνουν να επιβιώσουν και να ζήσουν τον έρωτα τους ξανά.

«Τι σκέφτεσαι;» πέταξα ξαφνικά και εκείνος μου χαμογέλασε, χαϊδεύοντας τα γυμνά μου χέρια. «Έσενα. Εσένα σκέφτομαι.» ψέλλισε με εκείνη την χροιά της φωνής του, κάνοντας κάθε τρίχα μου να σηκωθεί.

«Έτσι όπως σε βλέπω, στο κρεβάτι μου, νιώθω τόσο ευτυχισμένος. Είσαι ότι πολύτιμο μου έχει χαρίσει ο θεός. Βλέποντας σε δίπλα μου, νιώθω πως γεύομαι κάτι από τον παράδεισο. Γιατί είσαι ο παράδεισος μου, Εμίλια.» αποκρίθηκε και έκλεισα τα μάτια μου, ενώ εκείνος άρχισε να μου χαρίζει φιλιά στο λαιμό και στα μάγουλα.

«Μήπως είσαι κρυφός ποιητής;» ρώτησα γελώντας και γέλασε και εκείνος μαζί μου. «Ποτέ δεν ξέρεις.»

«Ξέρεις τι ονειρευόμουν; Ονειρευόμουν μια όμορφη παρουσία δίπλα μου που να την αγαπώ και να με αγαπάει και εκείνη. Εκείνη να είναι το φεγγάρι που φωτίζει το δρόμο του γυρισμού μου το βράδυ και η ανατολή του ηλίου, το χάραμα. Μόλις σε είδα στο νοσοκομείο, το πρώτο πράγμα που ένιωσα, ήταν η καρδιά μου να θέλει να βγει από την θέση της και να έρθει να αγκαλιάσει την δικιά σου. Ήσουν και είσαι τόσο μικροσκοπική που με κάνει να θέλω να σε προστατεύσω. Σε λατρεύω, Εμίλια!» άρχισε να λέει και του χαμογέλασα, χαϊδεύοντας του τώρα το στέρνο.

«Τι να πω για σένα. Και γω σε λατρεύω, Πέτρο.» είπα φιλώντας τον πεταχτά στα χείλη και βολεύτηκα πάνω του, χαϊδεύοντας του ακόμα το στέρνο, ενώ εκείνος μου χάιδευε τα μαλλιά.

«Και τώρα, τι θα κάνουμε τώρα;» αναρωτήθηκα και εκείνος φάνηκε να το σκέφτηκε.

«Θα είμαστε μαζί.» απάντησε ήρεμα και χαμογέλασα ακόμη πιο πολύ, κάνοντας μας εικόνα. «Μαζί…» επανέλαβα και εκείνος εγνευσε καταφατικά, ενώ τον ένιωσα να χαμογελάει.

«Μαζί για πόσο;» εκείνος τώρα κατέβασε το χέρι του, χαϊδεύοντας την πλάτη μου. «Για όσο μπορέσουμε, μωρό μου.» αποκρίθηκε και έκλεισα τα μάτια μου, απολαμβάνοντας την γαλήνη που ένιωθα δίπλα του.

«Και αν έρθει ο… Ρωμαίος σου;» τον άκουσα να λέει με μια ανησυχία και άνοιξα τα μάτια μου απότομα, κοιτάζοντας τα μάτια του.

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.

«Μην ανησυχείς για αυτό. Έχω βρει ήδη τον Ρωμαίο μου και είσαι εσύ αυτός.» είπα και με φίλησε πεταχτά στα χείλη.

«Μου υπόσχεσαι ότι ο,τι και αν συμβεί, δεν θα με αφήσεις για κανέναν γυρισμό του Αχιλλέα;» ρώτησε κάνοντας σαν μικρό παιδί και ξεφυσιξα.

«Ο,τι και αν συμβεί, κανένας δεν θα μπορέσει να πάρει τα συναισθήματα που νιώθω για εσένα.» είπα ήρεμα και μείναμε να κοιταζομαστε ενώ η μουσική δεν σταμάτησε να παίζει στα αυτιά μου, κάνοντας το σκηνικό να μοιάζει με παραμύθι.

Το δικό μου παραμύθι. Το δικό μας παραμύθι.

[…..]

«Να μας ξανάρθεις, κορίτσι μου.» φώναξε η μητέρα του Πέτρου στην πόρτα και της χαμογέλασα, βγαίνοντας μαζί στην πόρτα.

«Μην ανησυχείς μητέρα, όλη μέρα εδώ θα είμαστε.» της απάντησε και έπειτα, πήραμε το δρόμο για το σπίτι.

«Το απόγευμα θα σε δω;» ρώτησε εκείνος και γέλασα, πιάνοντας του σφιχτότερα το χέρι. «Φυσικά.»

«Να το κάνουμε ξανά το χτεσινό. Μου άρεσε.» αποκρίθηκα σταματώντας και σταμάτησε και εκείνος παίρνοντας με στην αγκαλιά του.

Παίρνοντας με στην αγκαλιά του, ένιωσα όλο μου το είναι να ενώνεται με το δικό του, σχηματίζοντας ένα κομμάτι, το κομμάτι που μου έλειπε τόσο καιρό ώστε να φτιάξω το παζλ της ζωής. Γιατί εκείνος είναι η ζωή μου, η αναπνοή και η ανάσα μου. Το οξυγόνο μου και ολόκληρος ο κόσμος μου.

«Να προσέχεις. Σε αγαπώ.» είπε και έκανε μεταβολή να φύγει, όταν τον έπιασα από τον καρπό και τον γύρισα προς το μέρος μου.

«Με αγαπάς;» απόρησα κοιτάζοντας τα καφετί του μάτια. «Ναι Εμίλια, σε αγαπώ.» αποκρίθηκε και τον έφερα κοντά μου.

«Και γω σε αγαπώ πολύ Πέτρο.» είπα χαρούμενη, φιλώντας τα δυο του χείλη, νιώθοντας να αγγίζω τον παράδεισο.

«Το απόγευμα λοιπόν.» τον άκουσα να λέει και εγνευσα καταφατικά. «Το απόγευμα!»

-----------------------------------------------------------

Πέτρο μου, μώλο μουυυ...

Υ.Γ: να στείλω κάποια κομμάτια από εδώ στον- ιν ριάλ λαιφ- Πέτρο ή να κατσω να γράψω κάτι καλύτερο;