| Hºw Tº RemembeR |

| To live without her |

250 days before…

[Αχιλλέα pov…]

«Γρηγόρη, η κοπέλα από δω είναι...» πήγα να πω μα εκείνη με διέκοψε, κοιτάζοντας τον μπερδεμένο Γρηγόρη.

«Η αδερφή σου.» ψέλλισε και τα μάτια του Γρηγόρη γουρλωσαν ενώ έμεινε να μας κοιτάζει, σοκαρισμένος.

«Η ποια μου;» φώναξε και την σκουντηξα στον ώμο. «Άλλη φορά πες τα του πιο απότομα.» σχολίασα και ο Γρηγόρης μόνο που δεν λιποθύμησε στην πόρτα.

«Δ-Δεν… » άρχισε να λέει εκείνος και εγνευσα στην Μυρσίνη να πάει να του φέρει ένα ποτήρι νερό ενώ εγώ τον οδήγησα μέχρι τον κοντινότερο καναπέ.

«Μα, πως;» ρώτησε κοιτάζοντας με και του ενεψα να ησυχάσει. Αφού η Μυρσίνη επέστρεψε με το ποτήρι στα χέρια της, του το έδωσε και έκατσε δίπλα μου, παρατηρώντας τον αδελφό της.

«Π-πως γίνεται εσύ και γω να–» έκανε μια παύση για να πάρει μια βαθιά ανάσα και εκείνη του χαμογέλασε.

«Ο πατέρας μας αφού γεννήθηκα, με έστειλε στο ίδιο ίδρυμα που σε είχε στείλει και σένα δύο χρόνια πριν. Τότε, αν θυμάμαι καλά, η μητέρα μας αφότου με γέννησε, τον εγκατέλειψε γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να του συγχωρήσει ότι εξαιτίας της εξάρτησης του στο αλκοόλ, έχασε εσένα. Ο πατέρας, δεν μπορούσε να με προσέχει αφού ήταν αλκοολικός και έτσι με πήγε στο ίδρυμα. Κάθε μέρα σε έβλεπα πλάι στον Αχιλλέα, Γρηγόρη. Και το άδικο ήταν ότι δεν ήξερε κανείς μας ότι ήμασταν αδέρφια.» άρχισε να λέει η Μυρσίνη με παράπονο και τα μάτια του Γρηγόρη βουρκωσαν.

Η αδερφή του…

«Δεν είχα κανέναν να με προστατεύσει και δεν θυμόμουν τίποτα από το παρελθόν. Στον πρώτο χρόνο αφού είχε μπει για τα καλά στην ζωή σας η Εμίλια, είχε έρθει ένα ζευγάρι από την Σκωτία και με υιοθέτησε.» του εξήγησε και εκείνος της ενεψε να συνεχίσει. «Μέχρι τα δεκαοκτώ μου μεγάλωσα στην Σκωτία. Αργότερα όμως θέλησα να ψάξω για τους δικούς μου. Φτάνοντας στην Ελλάδα, έψαξα για το επίθετο που είχα φύγει από το ίδρυμα. Μετά από ατελείωτες μέρες έρευνας, βρήκα ότι ο πατέρας μας είχε πεθάνει το 2005 από υπερβολική δόση αλκοόλ και η μητέρα μου την ίδια μέρα που μας παράτησε. Μετά έμαθα για εσένα και βρέθηκε στον δρόμο μου ο πατέρας του Αχιλλέα, δίνοντας μου δουλειά με το αντάλλαγμα να είμαι και κοντά σου.» τώρα ο Γρηγόρης σηκώθηκε όρθιος και την πλησίασε.

«Αδερφούλα μουυ..» ψέλλισε και την αγκάλιασε, όταν το τηλέφωνο του χτύπησε.

«Το σηκώνεις λίγο;» με ρώτησε και εγνευσα καταφατικά, σηκώνοντας την κλήση.

«Μωρό μου που είστε;» άκουσα την Ελένη να λέει από την άλλη γραμμή και χαχανισα.

«Έλα Ελένη, ο Αχιλλέας είμαι, έγινε κάτι;» ρώτησα και άκουσα φασαρία από την άλλη γραμμή.

«Βασικά ο χαμός… ο πατέρας σου έσυρε τον κύριο Δημήτρη μέχρι την εταιρεία και τον πιέζει να βγει μπροστά σε όλους και να δηλώσει χρεοκοπία.» αποκρίθηκε και γουρλωσα τα μάτια μου.

«Να δηλώσει χρεοκοπία; Έτσι και το κάνει τα έχει χάσει όλα και μετά, ποιος θα βρει την Εμίλια;» αναρωτήθηκα και κοίταξα τα τέσσερα ζευγάρια μάτια που με κοιτούσαν από πάνω μέχρι κάτω.

«Μπορείς να καθυστερήσεις λιγάκι την κατάσταση, μέχρι να έρθουμε;» είπα αυτή την φορά και ο Γρηγόρης έβγαλε τα κλειδιά του ενώ η Μυρσίνη φόρεσε την ζακέτα της και έβαλε τα παπούτσια της.

«Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ.» παραδέχτηκε και αφού έκλεισε το τηλέφωνο, κοίταξα την Μυρσίνη και μετά τον Γρηγόρη.

«Προλαβαίνουμε;» ρώτησα και ο Γρηγόρης έτρεξε μέχρι την πόρτα, κάνοντας με να τον ακολουθήσουμε.

«Αμα τρέξουμε, ίσως…»

[….]

«Στριψε από εκεί και άφησε μας έξω από την είσοδο.» φώναξα για να με ακούσει και εκείνος κάτι σιγομουρμούρισε. «Γαμώτο έχει τόση κίνηση, δεν θα προλάβουμε.» είπε η Μυρσίνη που καθόταν στα πίσω καθίσματα και έπιασα τους κροτάφους μου.

Όχι τώρα…

«Αμα χρεοκοπήσει η εταιρεία, ο κύριος Γιώργος θα επενδύσει όλες τις μετοχές και θα φύγει για την Σκωτία.» αποκρίθηκε η Μυρσίνη, εξηγώντας στον Γρηγόρη και ξεφυσιξα.

«Ναι αλλά ο Δημήτρης–» πήγε να πει μα τότε διέκοψα. «Θα μείνει στον δρόμο και έτσι δεν πρόκειται να βρούμε ποτέ την Εμίλια.» σχολίασα και η Μυρσίνη χαχανισε ειρωνικά.

«Οχι όσο είναι ακόμα ο πατέρας σου.» αυτό με έκανε να εκνευριστω. «Δεν πρόκειται να του ζητήσω να στείλει δικούς του για να την βρουν.»

Ο Γρηγόρης με κοίταξε περίεργα. «Και στο κάτω κάτω, έχει επαφή με τα παιδιά του. Ίσως μπορεί να μα–» εγνευσα αντιφατικά. «Ξέχασε το. Δεν του ζητάω να ψάξει για τα “αδέλφια” μου. Ούτε καν να βάλει άλλους να το κάνουν. Θα νομίζει ότι είμαι ανίκανος.» είπα και η Μυρσίνη από τα πίσω καθίσματα, ξεροβηξε.

«Και αν ξέρει πού είναι;» το αυτοκίνητο σταμάτησε ξαφνικά και βγήκα τρέχοντας από το αυτοκίνητο, μπαίνοντας στην είσοδο της εταιρείας του πεθερουλη μου.

Μα καλά, που είναι όλοι;

«Στο βάθος…» άκουσα την Μυρσίνη να λέει από πίσω μου και άρχισα να περπατάω με γρήγορα βήματα προς τα εκεί που με κατεύθυνε.

Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα, παρατήρησα την απόλυτη σιγή που επικρατούσε.

Όλα τα βλέμματα είχαν πέσει πάνω μου, όπως και το βλέμμα του πεθερουλη μου- που ήταν πιο άσπρος και από πανί- και του πατέρα μου.

«Απο αυτή την στιγμή, η εταιρεία περνάει στον νόμιμο κάτοχό της, τον κύριο Γεώργιο Ασημόπουλο.» είπε ο πεθερουλης μου κοιτάζοντας το έδαφος και ένιωσα την Μυρσίνη να μου πιάνει παρηγορητικά τον ώμο.

«Δεν τους προλάβαμε..» ψιθύρισε στο αυτί μου και κοίταξα τον πατέρα μου.

Δυστυχώς!

---------------------------------------------------------

Ο τίτλος ήταν εμπνευσμένος από την ιστορία- που καταστρέφει σπίτια..

Άλλαξα εξώφυλλο... Σας αρέσει;

Επίσης το κεφάλαιο ήταν πάρα πολύ βαρετό..

Υ.Γ¹: επιτέλους διακοπές ορ πρέπει η Ελεάννα να περιμένει μέχρι την Τετάρτη;

ΥΓ²: θα προσπαθήσω τώρα το Πάσχα να ανεβάζω σχεδόν κάθε μέρα :)