Ως εδώ καλά. Κοιτάζω το ποτήρι μου. Ακόμα ένας αγαπημένος μύθος, που δεν συνάντησε την ζωή ποτέ. Ούτε σε αυτό το bar μου έριξαν κάτι τζάμπα ή κρυφά στο ποτό. Μάλλον αυτό το bar θα είναι δίπλα στο στρουμφοχωριό και θα ανοίγει μία φορά κάθε 500 χρόνια. 

Παραγγέλνω ακόμα ένα όταν αντιλαμβάνομαι έναν μπόγο να προσγειώνεται πάνω μου.

- Μεγάλε καντα δύο. Κερνά η κυρία από εδώ.

Εκτός από ατζαμής, ήταν και γύφτος. Ο Δαρβίνος αν ξαναδοκίμαζε σήμερα την θεωρία του μάλλον θα παρήγγειλε μια μπόμπα ακόμα από τον barman, θα την πετούσε πάνω στην μπάρα και θα την λαμπάδιαζε. Φυσικά το σκαμπό δίπλα, ήδη το είχε πιάσει άλλος, οπότε ο ατζαμής άρχισε να σπρώχνει με χορευτικές αγκωνιές, μέχρι να σιχτιρίσει ο άλλος και να φύγει. 

Ήταν και κωλόφαρδος γιατί ο ταλαίπωρος έκανε καμάκι με την τεχνική «άφησα την τεστοστερόνη σπίτι και προσπαθώ να συντονιστώ με τα οιστρογόνα σου γιατί σε κόβω για PMS». Σκύβω να δω την τύπισσα. Λάθος τεχνική. Η τύπισσα ήταν της σχολής «μάτια μισάνοιχτα, πόδια ορθάνοιχτα». Το γεγονός ότι ακόμα αναπαραγόμαστε ως είδος, μόνο ως ατύχημα μπορεί να εκληφθεί σε κάτι τέτοιες φάσεις.

- Δεν συστηθήκαμε, μου λέει ο τύπος καθώς βολευόταν στο άδειο πλέον σκαμπό.

- Και ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει μέχρι στιγμής. Ενός λεπτού σιγής για ό,τι ήταν πολύ καλό για να κρατήσει.

- Πτερουβείμ και είσαι έτοιμη να σωριαστείς σε 5..4..3..2..1

Ξύπνησα στον καναπέ μου με έναν πονοκέφαλο, που αν είχα το κουράγιο να συρθώ μέχρι τον τοίχο και θα να το σπάσω, θα το έκανα. Δυστυχώς όμως τα επίπεδα ενέργειας μου έφταναν μόνο μέχρι να γείρω προς το πάτωμα και να ξεράσω. Ακόμα μία φορά όπως φάνηκε από την προηγούμενη βρώμα.

- Να ξέρεις, εσύ θα τα καθαρίσεις αγάπη μου, όταν σηκωθείς. Είναι ήδη απόγευμα, να περιμένω να νυχτώσει για να επιστρέψεις στις εργοστασιακές ρυθμίσεις;

- Αλληλούια! Σκέφτηκα. Επιτέλους ανακάλυψα το γαμημένο bar που σου ρίχνουν κάτι τζάμπα. Μισό να δω το πορτοφόλι μου για να τσεκάρω αν ήταν τσάμπα. Μπα. Όχι πορτοφόλι αλλά ούτε το βρακί μου δεν θα πήρα φεύγοντας αν κρίνω από τον πονοκέφαλο.

Διάφοροι ήχοι έβγαιναν από τον πάγκο της κουζίνας. Ή κάθε πεταμένος μακαρίτης chef αισθανόταν οικεία εκεί ή μου έστριβε. Ή και τα δύο. Ή κανένα από τα ανωτέρω. Ποιος άχρηστος με είχε μαζέψει χτες;

Σηκώνομαι. Ίσως ένας καφές να ήταν ό,τι χρειαζόμουν. Ένας καφές και μια χούφτα ντεπόν για να δω αν πρέπει να κλείσω τον γενικό της κουζίνας ή να πετάξω κάποιον έξω. Ή και τα δύο. Ή κανένα από τα ανωτέρω.

Οκ. Καφές. Οπωσδήποτε καφές.

- Καλησπέρα αγαπημένη. Λέω να κόψουμε τις αηδίες. Δεν είσαι αγαπημένη. Κανονικά θα ήσουν δουλειά, αν δεν ήσουν γνωστή ως το «κάτεργο». Μετά την τελευταία παραίτηση, έστειλαν εμένα. Συστηθήκαμε χτες.

- Ασ' τον να τραγουδάει, σκέφτηκα. Ας πιω καφέ, ας ανοίξει το μάτι μου και έφυγε απ' το παράθυρο, πριν καν το καταλάβει. Φορούσε τις ροζ μπιζάμες μου με τα τιρκουάζ αρκουδάκια. Με αυτά θα τον πετάξω έξω, σκέφτηκα όσο έβαζα τον καφέ στην κούπα. Πιο εύκολο από το να τις κάψω.

- Δεν με βολεύει το φτωχικό σου αλλά δεν με παίρνει για παράπονα. Όχι αφότου κατέστρεψα τον κοιτώνα των Σεραφείμ και την χορωδία των Σεραφείμ. Την γκαρνταρόμπα σου όμως πρέπει να την αλλάξεις. Όσο και να με φωτίζει το ροζ, νομίζω πως δεν είναι το χρώμα μου.

Το μισοπεθαμένο μου συκώτι έπαιζε μάπες με τον εγκέφαλο ποιος χρειαζόταν τον καφέ περισσότερο, οπότε έβαλα ακόμα έναν να γίνεται.