" Έτσι πήγαινε η καθημερινότητα μου. Το πρωί ξυπνούσα νωρίς στις επτά μαζί με το κακάρισμα της κότας της παραδιπλανής φάρμας και αν τυχόν καθυστερούσα ο πατέρας μου έμπαινε στο δωμάτιο και απομάκρυνε με μανία τις κουρτίνες από το παράθυρο με σκοπό να εισχωρήσει το φως και να με χτυπήσει δυνατά στα μάτια τόσο που να ενοχληθώ. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστο το πρωινό ξύπνημα και ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να το συνηθίσω πλήρως. Με το που ξυπνούσα χτενιζόμουν  και φορούσα το  καφέ άχαρο φόρεμα μου με γρήγορες κινήσεις για να κατέβω στην κουζίνα και να ετοιμάσω το πρωινό του μπαμπά.

Στη συνέχεια αφού τρώγαμε μαζί, τον ξεπροβόδιζα έξω από το σπίτι. Στην είσοδο της πόρτας του ευχόμουν να πήγαιναν καλά οι οδικές δουλειές του και του συνιστούσα προσοχή.

Με τη τεράστια νταλίκα δανεική από την εταιρεία η οποία τον πλήρωνε για τη δουλειά του -καθώς ο ίδιος δεν είχε δικό του φορτηγό- μετέφερε προιόντα ανταλλακτικών μηχανημάτων και εμπορευματοκιβώτιων στο εσωτερικό της χώρας. Εκείνος μου ανταπέδιδε το καλοσυνάτο μου βλέμμα με σοβαρότητα και μου τόνιζε πόσο σημαντικό για εκείνον είναι να ξέρει ότι θα είμαι  φρόνιμη και υπάκουη. Τα μάτια μου σκοτείνιαζαν, μόλις απομακρυνόταν καθώς θα προτιμούσα περισσότερη στοργή  απ΄αυτόν πέρα από τις συνήθεις εντολές. 

Στο σπίτι με περίμεναν-είτε είχα σχολείο είτε όχι- αρκετές δουλειές. Καταπιανόμουν με όλο το νοικοκυριό και είχα γίνει άψογη πολύ καιρό τώρα πια στο σιδέρωμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, πλυντήριο και τη μπουγάδα. Μόνο στο μαγείρεμα ακόμα τα έβρισκα σκούρα, έφτιαχνα νόστιμες σούπες, όσπρια, μακαρονάδες και βραστά λαχανικά μαζί με πατάτες αλλά με δυσκόλευαν τα πολυσύνθετα φαγητά όπως μοσχάρι στιφάδο, κοτόπουλο, κοκκινιστό κρέας. Είχα μάθει πάντως τα περισσότερα μετά τη φυγή της μητέρας μου, τέσσερα χρόνια πριν μπω στην ενηλικίωση.

Πολλές φορές έρχονταν ο παππούς και η γιαγιά μου σπίτι και μου έκαναν συντροφιά, ενώ όταν ήμουν λίγο μικρότερη, επειδή ο μπαμπάς δεν επιθυμούσε να είμαι μόνη την ώρα που  θα έλειπε για ώρες στους αυτοκινητόδρομους, το ζευγάρι ηλικιωμένων ανέλαβε την φροντίδα μου. Η γιαγιά ήταν νέα ακόμα στα εξήντα εφτά- την εποχή κατά την οποία έφυγε η μαμά-και ήταν σε θέση  να μου μαθαίνει  οικιακές δουλειές για να μπορώ μόνη μου να εξυπηρετώ τις αναγκαίες υποχρεώσεις του σπιτιού. Πράγματι στα δεκατέσσερα μπορούσα να τα βγάλω πέρα με όλα αυτά.

  Όμως δεν με απασχολούσαν μόνο οι δουλειές και το διάβασμα. Στα δεκαοκτώ μου χρόνια άρχισα να κοιτάζω και άλλα σημαντικά πράγματα. Ξυπνούσα και πήγαινα συχνότερα στον καθρέφτη για να παρατηρήσω τον εαυτό μου. Ο ίδιος μου υπενθύμιζε  τις αλλαγές που όφειλα να προσέξω. Είχα εξελιχθεί σε έφηβη με τα  όμορφα ίσια σκούρα καστανά μαλλιά να παίρνουν το τελικό μήκος τους, τα χείλη μου να σχηματίζονται ενώ σε ανάλογο βαθμό το ίδιο γινόταν με το στήθος μου. Εξελισσόμουν ως γυναίκα, το είχα εμπεδώσει έκπληκτη και θαυμασμένη.》

                            [....]

 Η Νταίζη παράκουγε τον μπαμπά της και κανόνιζε με τις φίλες της τις ημέρες που ήξερε ότι εκείνος θα απουσίαζε από το σπίτι το βράδυ. Συνήθως του τύχαινε να χρειαστεί να ξενυχτίσει στο δρόμο αγανακτισμένος, αφότου τον καθυστερούσε μια προηγούμενη απροσδόκητη κίνηση. Μαζεύονταν τελικά στο σπίτι για τις 'παρανομίες' τους , μικρές παρασπονδίες στην ουσία όπως να συνοδεύουν τα ποπ κορν με κρασί σε σημείο να χαλαρώσουν τις άμυνες τους, μεθύζοντας ελαφρά.

 Ένα βράδυ Σαββάτου τα τρία κορίτσια έζησαν κάτι που δεν θα το ξεχνούσαν ποτέ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, η Αντιόπη και η Εβίτα έφτασαν έξω από το σπίτι της Νταίζης και της έριξαν πετραδάκια στο παράθυρο του δωματίου  για να της κάνουν νόημα να βγει έξω. Εκείνη με μια νοηματική κίνηση του δαχτύλου, τους προειδοποιούσε να παραμείνουν αθόρυβες και να κρυφτούν όπου έβρισκαν σε κανέναν θάμνο ή κάποιο κοτέτσι λίγα μέτρα μακριά για να μην τους πάρει κανείς χαμπάρι.

Τα κορίτσια την υπάκουγαν και η Νταίζη ήδη ντυμένη από ώρες πριν έριχνε βιαστικά στον σάκο της τα κιάλια και μερικά αντικείμενα και έβγαινε αθόρυβα έξω από το σπίτι κατορθώνοντας να μην ακουστεί ούτε στο ελάχιστο ο θόρυβος από τα παπούτσια της στο ξύλινο πάτωμα. Πήγαινε προς τις φίλες της και έφευγαν τρέχοντας και μην βγάζοντας κιχ μέχρι να φτάσουν στο πιο έρημο σημείο του κάμπου. Στο σημείο τούτο η Εβίτα ρώταγε: « και τώρα που θα μας πας Νταίζη;»

« Έλα πες μας μην μας σκας άλλο » επέμενε η Αντιόπη μην μπορώντας να αντέξει το συνωμοτικό και ύπουλο χαμόγελο της φίλης τους.

« Κοιτάχτε » τους έδειξε βγάζοντας από το σάκο της ένα κλειδί.

« Τι θα κάνουμε με το κλειδί;» απορούσε η Εβίτα.

« Θα οδηγήσω το φορτηγό κορίτσια » τους εξήγησε δείχνοντας ένα μικρό σχετικά σε ύψος και παρατημένο όχημα αφού κανείς δεν νοιάστηκε γι΄ αυτό με αποτέλεσμα να παραμένει  στην άκρη του λιβαδιού βδομάδες τώρα. 

« Μα αυτό το συγκεκριμένο δεν ξέρεις αν δουλεύει και για να το παρατήσανε εδώ πάει να πει ότι είναι για τα παλιοσίδερα, δεν θα ανάψει καν η μηχανή φοβάμαι ».

« Και λοιπόν; Χάνουμε τίποτα να το δοκιμάσουμε; Μπορεί να μην έχω δίπλωμα αλλά κανείς δεν πρόκειται να μας ελέγξει και επιπλέον μου έκανε τόσο καλά μαθήματα οδήγησης ο φίλος μου για να ξέρω να διαχειρίζομαι το τιμόνι και το μεταφορικό μέσο σε κοντινές αποστάσεις. Ελάτε κορίτσια, θα ζήσουμε μια θαυμάσια περιπέτεια! »  αναφώνησε ανυπόμονα και χαρωπά η Νταίζη ανεβαίνοντας στο φορτηγό.

Για καλή της τύχη το κλειδί άνοιξε τόσο τη πόρτα του φορτηγού όσο και τη μηχανή του ώστε να πάρει μπρος. Οι δύο φίλες της μπήκαν για να πάρουν θέση στα καθίσματα του συνοδηγού και την ρώτησαν που είχε σκοπό να τους πάει. 

« Θα οδηγήσουμε σε αυτόν τον αυτοκινητόδρομο και σε ένα τέταρτο θα βρισκόμαστε στη πεδιάδα όπου θα παρακολουθήσουμε το σύμπαν των αστεριών καθισμένες στα κλαδιά του έλατου ».

« Εκείνο εννοείς που ονειρευόμασταν να κάνουμε μικρότερες αλλά δεν μπορούσαμε να φτάσουμε στην συγκεκριμένη επιφάνεια γης, επειδή δεν μας πήγαιναν οι δικοί μας;»

« Ακριβώς, τώρα και μεταφορικό έχουμε χωρίς να εξαρτιόμαστε από κανέναν και θα δούμε τον ουρανό με τα άστρα, που μόνο από το ψηλότερο έλατο η θέα τους φαίνεται τέλεια ».

  Και έτσι έκαναν οι τρεις φίλες με οδηγό τη Νταίζη γελούσαν και χαίρονταν τις στιγμές τόσο στη διάρκεια της διαδρομής λόγω της αδρεναλίνης επειδή τόλμησαν κάτι τόσο φοβερό και την ώρα που εντόπισαν το έλατο και άρχισαν να σκαρφαλώνουν προσεκτικά μέχρι να καθίσουν στα κλαδιά του κοντά-κοντά. Ο ουρανός φαινόταν κατά πάνω τους τεράστιος το ίδιο και τα αστέρια. Η Εβίτα ευχήθηκε να είχε μαζί της ένα τηλεσκόπιο, αλλά μακάριζε τη τύχη της για την περιπέτεια που ζούσε με τις φίλες της.

Ήταν μια αξέχαστη ξεχωριστή στιγμή. « Κάντε μια ευχή κορίτσια μόλις δείτε ένα αστέρι να πέφτει. Ευχηθείτε να παραμείνουμε αχώριστες και να διατηρήσουμε τη φιλία μας μόνιμα » τους παρακίνησε η Νταίζη και αυτό έκαναν όλες. 

Απόλαυσαν το θέαμα του νυχτερινού ουρανού για μισή ώρα και πήραν το δρόμο της επιστροφής. Στο γυρισμό το φορτηγό για κακή τους τύχη έπεσε σε μια λασπώδη λακκούβα μόλις γύρισαν στο λιβάδι και εκείνες δεν το πρόσεξαν. Έτσι και το φορτηγό ακινητοποιήθηκε και αναγκάστηκαν να πηδήξουν στο έδαφος γρήγορα. Δεν  υπολόγισαν σωστά ώστε να αποφύγουν τις λάσπες με αποτέλεσμα να προσγειωθούν στο ακατάλληλο σημείο και να γεμίσει το κάτω μέρος των φορεμάτων και παπουτσιών τους με την αηδιαστική παχύρρευστη μορφή.

« Πόπο χάλια γίναμε, έτσι θα γυρίσουμε σπίτια μας;» ανησυχούσε η Αντιόπη.

« Τι να κάνουμε, έτσι θα γυρίσουμε. Δεν υπάρχει ποτάμι εδώ κοντά για να πλέναμε έστω τα υποδήματα μας » αποκρίθηκε χαχανίζοντας η Νταίζη καθώς δεν το πήρε καθόλου σοβαρά, της αρκούσε το ότι έζησε μια εμπειρία με τις κοντινές της φίλες που θα θυμόταν για μια ζωή.

   Ο Ξανίμανδρος πρώτος παρατήρησε τα λεκιασμένα ρούχα των κοριτσιών και τις ρώτησε σε έντονο ύφος:« Μα καλά πως το πάθατε αυτό κορίτσια; Είστε και οι τρεις στα μαύρα τα χάλια όσον αφορά το κάτω μέρος ».

« Γλιστρήσαμε σε μια μικρή τρύπα η οποία δεν φαινόταν πως ήταν γεμάτη λάσπες...» εξηγούσε σοβαρή και δήθεν προβληματισμένη η Νταίζη «συγνώμη παίζαμε κυνηγητό και απορροφηθήκαμε, δεν βλέπαμε τα πόδια μας ».

« Πήγαινε να αλλάξεις αμέσως Νταίζη, τα δικά σου ρούχα είναι χειρότερα από των φίλων σου, ήμαρτον μέχρι και μια κουκίδα λάσπης έφτασε στο μάγουλο σου. Να προσέχετε την άλλη φορά όλες σας!» υπέδειξε με αυστηρότητα στις κοπέλες.

« Τι κακό κάναμε, το μόνο μας παράπτωμα ήταν ότι λεκιάστηκαν τα ρούχα μας » πήρε ύφος μεταξύ αστείου-σοβαρού η Νταίζη και ξέσπασαν ταυτόχρονα όλες σε γέλια με τη προσποίηση της που θύμιζε ναζιάρα ηθοποιό του κινηματογράφου.