Καλησπέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες και φίλοι!
Βρίσκομαι στη ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως τώρα ξεκινά το πραγματικό κομμάτι της ιστορίας μας. Κάναμε μια πρώτη γνωριμία με τις ηρωίδες, μπήκαμε λίγο στο κλίμα των ζωών τους. Είδαμε τις δυσκολίες τους, την πάλη τους, την ελπίδα τους παρά το σκοτάδι γύρω τους. Τα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν θα μας δείξουν πώς εξελίσσεται η ζωή τους. Θα είναι περίπου δύο ή τρία για κάθε μία από αυτές.
Και τώρα όσον αφορά τις σκέψεις μου θα σας πω μόνο ότι σοκαρίστηκα από τις πληροφορίες που βρήκα μετά από πολύ έρευνα και μέρες αναζήτησης. Το μόνο που έχω να πω ειναι ότι πρέπει να εκτιμάμε όλα αυτά που έχουμε από το πιο απλό πράγμα μέχρι το πιο σύνθετο.
Δεν νομίζω κανένας νοήμων άνθρωπος να ήθελε να είναι θύμα δουλεμπορίου όπως η Ρουσλάνα μας, ένα παιδάκι φτωχό από την Αιθιοπία όπως η Μπιντί μας  που οι κοιλιές τους είναι τύμπανο από την πείνα ενώ περπατούν χιλιόμετρα για να βρουν νερό, θύμα ρατσισμού και προκαταλήψεων τα οποία αποδεδειγμένα κοστίζουν ζωές ή ακόμη χειρότερα να υποστεί αναγκαστική εκπόρνευση όπως συχνά συμβαίνει σε κορίτσια από την Ταϊλάνδη. Όμως, αν δεν κινητοποιηθούμε εμείς οι άνθρωποι δεν γίνεται τίποτα καθώς δυστυχώς δεν φτάνει ούτε η ευχή ούτε η προσευχή. Συν Αθηνά και χείρα κίνει που λένε.
  Ο κόσμος είναι σκληρός και δεν περιμένει κανένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Στην σημερινή κοινωνία όλα θέλουν υπομονή, μεράκι και εργατικότητα.
   Και δεν ξέρετε πόσο αηδιάζω όταν αναγκαστικά συνυπάρχω  με άτομα συνομήλικα τα οποία δεν έχουν κοπιάσει για τίποτα και είναι ικανά να πουλήσουν και την μάνα τους που λέει ο λόγος για να έχουν παρέες στο πανεπιστήμιο! Τα οποία έχουν συμφέροντα  από τους ανθρώπους πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων! Αυτούς να φοβάστε! Τους κόλακες, τους γλειφτες, τους πονηρούς, όπως και να το πείτε το νόημα είναι το ίδιο! Καλώς ή κακώς όλα τα προβλήματα ξεκινούν από κάτι μικρό. Στάσεις όπως ««Έλα μωρέ σιγά μην δίνεις σημασία»» και η θανατηφόρα η σιωπή δεν βοηθούν. Ένας Θεός ξέρει πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στον κόσμο από αυτό! Και μετά λέμε όλοι ««να αποδοθεί δικαιοσύνη»» Αντε και αποδίδεται η δικαιοσύνη.... Γυρνάει πίσω  η ψυχή που έφυγε παραπονεμένη και φοβισμένη για τον άλλο κόσμο? Γυρνάει το χαμόγελο στα χείλη χαροκαμένων γονιών, φίλων, συγγενών, αδελφών? Η απάντηση είναι μια :ΌΧΙ.
  Επομένως, καλύτερα να μιλάτε. Καλυτερα να το πολεμάτε και ας πουν τρελούς κάποια στιγμή θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για όλους μας. Μην μένετε σιωπηλοί ενώ ο διπλανός σας υποφέρει! Μιλήστε! Και αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε εσείς οι ίδιοι, πείτε το σε κάποιον που μπορεί, πάντα υπάρχουν λύσεις!
Αυτά ειχα να σας πω και συγγνώμη αν πολυλόγησα και σας κούρασα.
Καλό βράδυ και να προσέχετε τους εαυτούς σας! ❤️