Η Αμάντα πήγαινε να σκάσει από την λύπη της. Είχε περάσει ώρες να κλαίει κρατώντας αγκαλιά το λευκό μαξιλάρι το οποίο είχε μουσκέψει από τα δάκρυα της. Το στόμα της το ένιωθε ξερό από τις τόσες ώρες που είχε να πιει νερό. Η μητέρα της είχε περάσει να δει τι κάνει τόσες ώρες κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο της και εκείνη παρίστανε πως κοιμόταν. Δεν ήθελε να κοιτάξει στα μάτια την μητέρα της. Γιατί αν την κοίταζε, η Μιράντα θα καταλάβαινε ότι κάτι έτρωγε την κόρη της κάνοντας της απανωτές ερωτήσεις σχετικά με την φύση του προβλήματος της  χώρια που η μικρή δεν ήθελε να την φορτώνει με επιπλέον άγχη.
  Κοίταξε την ώρα στο ρολόι χειρός της. Η ώρα ήταν 7 και 30 και θα έπρεπε να ξεκινήσει για το φροντιστήριο αν δεν ήθελε να χάσει το μάθημα της. Το ρολόι ήταν υπέροχο, το χάζευαν με την Κλειώ σε ένα ηλεκτρονικό σάιτ για καιρό . Η Σύλβια το ήξερε και έτσι της το έκανε δώρο όταν έγινε 17 . Πριν φύγει η Αμάντα έριξε μια ματιά στο δωμάτιο της το οποίο ήταν βαμμένο σε ένα υπέροχο ροζ χρώμα. Το κρεβάτι της ήταν μεγάλο με λευκά σεντόνια και μια χνουδωτή ροζ κουβέρτα ενώ πάνω από το κρεβάτι της υπήρχαν πίνακες με δύο πεταλούδες. Η τετράφυλλη ντουλάπα βρισκόταν δίπλα από το ξύλινο γραφείο με την περιστρεφόμενη καρέκλα, εκεί όπου διάβαζε ώρες  για διαγωνίσματα και έγραφε ασκήσεις για το σχολείο της. Χάιδεψε με στοργή τις ράχες των αγαπημένων της βιβλίων που υπήρχαν στα ράφια,σαν να ήταν η τελευταία φορά που τα έβλεπε. Ετοίμασε την τσάντα της για το φροντιστήριο βάζοντας μέσα το βιβλίο της ιστορίας μαζί με έναν κόκκινο φάκελο που περιείχε σημειώσεις, την μαύρη κασετίνα και το τετράδιο όπου έγραφε τις πηγές. Άφησε ένα φιλί στα μαλλιά της μάνας της και έφυγε.
  Προτίμησε να κόψει δρόμο από ένα πάρκο. Όμως, σε ένα κιόσκι  καθόταν ο Χρήστος μαζί με την παρέα του , Μαρκέλλα και Δημήτρη στην οποία  είχε ενταχθεί και η Κλειώ θέλοντας και μη. Η Κλειώ ήταν πάντα ένας χαρακτήρας αδύναμος, που ήθελε να γίνεται αρεστή  στους άλλους. Πήγαινε όπου φυσούσε ο άνεμος επιδιώκοντας την παρέα των δημοφιλών παιδιών. Το γερακίσιο μάτι του ξανθού αγοριού εντόπισε την λεπτοκαμωμένη κοπέλα με τα μαλλιά στο χρώμα της νύχτας να περνά από μπροστά τους προσπαθώντας να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της  . Η Μαρκέλλα είδε το ρολόι που στόλιζε  τον καρπό της κοπέλας και η καρδιά της γέμισε από ζήλια.
««Πού ακούστηκε Αλβανίδα να φοράει ακριβά ρολόγια»» μουρμούρισε με κακία.
««Καλά μην το λες αυτό... Αυτοί δουλεύουν σαν τα μυρμήγκια, όλο μαζεύουν και τρώνε»» σχολίασε η Κλειώ.
««Γύρνα στην πατρίδα σου, μυρμήγκι»» της φώναξε ο Χρήστος. Η Αμάντα γύρισε και τους κοίταξε πετώντας την σάκα της στο χώμα.  Η γλώσσα της λύθηκε και το πρόσωπο της αλλοιώθηκε από τον θυμό.
««Αντε γαμήσου ρε μαλακισμένο!»» η Αμάντα ούρλιαξε.
Ο Χρήστος σηκώθηκε όρθιος και μαζί του όλη η παρέα του.
««Τι είπες μωρή σκατοΑλβανίδα... »» ήταν ο Χρήστος που της απάντησε κοιτώντας την υπεροπτικά.
Η Αμάντα  απάντησε με μια διόλου ευγενική χειρονομία, κάτι που προκάλεσε τον θυμό της κλίκας η οποία ξεκίνησε να την κυνηγά. Η Αμάντα έτρεχε με όλη της την δύναμη να γλιτώσει από τους διώκτες της οι οποίοι κέρδιζαν συνεχώς έδαφος.
  Όλα έγιναν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η Αμάντα σκόνταψε και προσγειώθηκε με το πλάι του κεφαλιού της  σε μια  κοφτερή πέτρα με την παρέα να μαζεύεται από πάνω της. Το άλικο υγρό ξεκίνησε να τρέχει επάνω στο καθαρό γρασίδι και τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα, άδεια από ζωή.
Κι η αντίστροφη μέτρηση μόλις ξεκίνησε...