««Πάντα ήθελα να γίνω μπαλαρίνα καθώς βλέπεις λάτρευα τον χορό και την μουσική από μικρή. Ακούγαμε όπερα στο σπίτι μας ακόμη και αν δεν είχαμε να φάμε. Γεννήθηκα για να γίνω χορεύτρια και όχι για να φιλώ πρόσωπα σακατεμένα βγαλμένα από εφιάλτη, να παρακαλάω για μια μπουκιά ψωμί, για νερό ή για να πάω στη τουαλέτα και να είμαι αναγκασμένη να δινω έρωτα σε 20 άνδρες την ημέρα. Εσύ... Πόσο κακό να έχεις κάνει άραγε σε ξένες ζωές? Πόσο βαθιά να έχει φθάσει η αρρώστια του μυαλού σου? Έχεις χορτάσει από πρόστυχα αγγιγματα και θάνατο. Τις έκαιγες μέσα σε βαρέλια ανάθεμα σε ενώ είχαν κάποιον να τους περιμένει εκεί έξω,ολες μας είχαμε! Τώρα πια όμως τέρμα! Τώρα είναι η στιγμή να πληρώσεις για όλες σου τις αμαρτίες!»»
Η Ρουσλάνα κοίταξε κατάματα την δυνάστη της την Θεοδώρα της οποίας τα χέρια έτρεμαν από την εξομολόγηση της γυναίκας απέναντι της. Τι και της είχαν στερήσει το χάρισμα του λόγου και της ομιλίας, η νοηματική γλώσσα έκανε άψογα την δουλειά της μεταφέροντας την σε έναν κόσμο φρικτό, όπου καμία γυναίκα δεν ήθελε να ζει.
  Οι δύο γυναίκες βρισκόταν η μία απέναντι από την άλλη στο τραπέζι όπου συνήθιζε η Ρωσίδα να της ακουμπά το πιάτο με το φαγητό που εκείνη μαγείρεψε στο σανιδένιο τραπέζι. Μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τώρα πια η ταραγμένη αναπνοή της Θεοδώρας μαζί με μερικές στάλες που έπεφταν στον λευκό νεροχύτη της κουζίνας λίγο πιο πίσω τους. Η Ρουσλάνα ήταν καθαρή επιτέλους, ντυμένη με ένα απαλό γαλάζιο φόρεμα που τόνιζε τα μεγάλα μάτια της, γεμάτα από θυμό . Δεν ήθελε να γεμίσει την καρδιά της με μίσος. Τα κάστανα μάτια της Θεοδώρας είχαν γεμίσει με ανησυχία, τα χέρια της έτρεμαν πιάνοντας νευρικά τα μαλλιά της. Εμβρόντητη, σηκώθηκε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν αναζητώντας σημάδια από τους μπράβους ή τον Νίκο τρομάζοντας ακόμη περισσότερο όταν είδε κόκκινες κηλίδες που έρχονταν από την ανοιχτή πόρτα του υπογείου.
Άφησε την Ρουσλάνα πίσω της να απασφαλίζει το όπλο ακολουθώντας την προσεκτικά σαν γεράκι. 
  Η Θεοδώρα είδε με τρόμο τον Νίκο και τον μπράβο να είναι νεκροί μέσα σε μια λίμνη αίματος και το μπλαβι πρόσωπο του άλλου φρουρού με τα μάτια ακόμη ανοιχτά. Έβγαλε μια κραυγή και γύρισε να αντικρίσει την Ρουσλάνα η οποία αφού την χαιρέτησε χαμογελώντας πυροβόλησε βάζοντας τέλος σε μια ζωή που μόνο θανατικό και πόνο είχε σκορπίσει. Δεν ένιωθε καθόλου τύψεις για την πράξη της. Πλησίασε το νεκρό σώμα της γυναίκας παίρνοντας της τα κλειδιά και όσα χρήματα είχε επάνω της. Ανέβηκε στον επάνω όροφο ανοίγοντας την κλειδωμένη πόρτα του δωματίου της ξανθιάς γυναίκας η οποία δεν ήθελε να γίνει θεατής. Της έκανε νόημα να έρθει μαζί της και εκείνη βλέποντας την την αγκάλιασε, μία σφιχτή αγκαλιά που δήλωνε όλη της την αγάπη και την ευγνωμοσύνη για αυτή την γυναίκα που ήταν τόσο δυνατή για να επιβιώσει σώζοντας και άλλες.
Η Ρουσλάνα άνοιξε με ανυπομονησία ένα κλειδωμένο ντουλάπι βγάζοντας έξω το διαβατήριο το δικό της αλλά και της Σονιας μαζί τα πορτοφόλια τους. Η Ρουσλανα την άρπαξε από το χέρι και επιτέλους βγήκαν στον ήλιο αφήνοντας τις απαλές του αχτίδες να χαϊδέψουν τα μάγουλα τους που πια έσταζαν δάκρυα συγκίνησης. Επιτέλους, έμοιαζαν φυσιολογικές παρόλο που η ψυχή τους ήταν βαριά.
««Ρουσλανα τι θα κάνουμε τώρα?»» ρώτησε η Σονια καθισμένη σε ένα παγκάκι.
««Δεν ξέρω ακόμη πρέπει να σκεφτούμε. Ας μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο προς το παρόν. Ένα πράγμα να ξέρεις μόνο :Για εμένα είσαι πια η αδελφή μου και δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη»»
««Ούτε εγώ είμαστε μια ομάδα πλέον.»» Οι δύο γυναίκες αγκαλιαστηκαν. Δεν ήξεραν τις τους επιφύλασσε το μέλλον ούτε είχαν κάποιο σχέδιο για αυτό. Όμως, ένοιωθαν τόσο όμορφα με τα απλά καθημερινά πράγματα της ζωής όπως ο ήλιος που πια φωτιζε τα πρόσωπα τους.