Το βράδυ εκείνης της ημέρας  του δημοσίου εξευτελισμού του τον Πάρη τον βρήκε στο διαμέρισμα του να σπάει όλα τα πράγματα, απόδειξη της κοινής τους ζωής που πια ανήκε στα σκουπίδια εξαιτίας του ίδιου αν και αρνούταν πεισματικά να το παραδεχθεί.      Ο, τι αντικείμενο έβρισκε το πετούσε με μένος στο πάτωμα. Βάζα, διάφορα διακοσμητικά,πράγματα δικά του και της Αμαρρυλίς όλα έγιναν θρύψαλα, θύματα της οργής του. Ήθελε να καταστρέψει ό, τι ήταν δικό της μπας και έτσι καταφέρει να την πονέσει όπως πόνεσε η απόρριψη της τον ίδιο. Στιγμή δεν έκατσε  να σκεφτεί την τοξικότητα της σχέσης τους, τις φορές που σήκωσε χέρι επάνω της αφήνοντας την λιπόθυμη από το ξύλο με το κορμί της να πονά για μέρες, τις φορές που υπήρξε άδικος μαζί της βιάζοντας την σωματικά και ψυχολογικά. Όχι. Για εκείνον, όλο το φταίξιμο έπεσε σε εκείνη που άφησε το σπίτι της για να τρέξει να κλαφτεί στην αδελφή της  και τον γκόμενο της. Δεν αναγνώριζε τα λάθη του αλλά έριχνε φταίξιμο στους άλλους που δεν έφταιγαν και σε κάτι. Η ατμόσφαιρα είχε γίνει αποπνικτική από τα τσιγάρα που είχαν γεμίσει τα σιδερένια τασάκια και ο ίδιος είχε καταναλώσει δύο μπουκάλια δυνατό και παλιό ουίσκι καταλήγοντας να παραπατά και να βρίζει την Αμαρρυλίς.
  Ο ίδιος ήταν ημίγυμνος με τούφες των βρεγμένων  μαλλιών  του να πέφτουν στο μέτωπο του φορώντας μόνο ένα σκούρο τζιν. Και γενικά η όλη εικόνα του ήταν άθλια καθώς το ποτό είχε κάνει τα μάτια του να κοκκινίσουν ενώ ο χώρος ήταν σκοτεινός με κλειστά παράθυρα και τραβηγμένες κουρτίνες. Δεν περίμενε επισκέψεις έτσι παραξενεύτηκε όταν ανοίγοντας την πόρτα, είδε την αγέρωχη φιγούρα της Ειρήνης να τον κοιτά σουφρώνοντας την μύτη της λες και αντίκριζε κάτι αηδιαστικό.
««Ήρθα να πάρω τα πράγματα της αδελφής μου»» δήλωσε ψυχρά αγνοώντας το σκοτεινό του βλέμμα που δεν προμήνυε τίποτα καλό. Ο Πάρης έκλεισε την πόρτα και πρόλαβε την Ειρήνη που περπατούσε για να πάει στο υπνοδωμάτιο τους. Την χτύπησε με δύναμη στο κεφάλι με μια καρέκλα κάνοντας την να πέσει κάτω με την όραση της θολή. Ο Πάρης άρπαξε το κεφάλι της χτυπώντας το με δύναμη στο πάτωμα και δεν σταμάτησε μέχρι να βγει αίμα από αυτό .
Ικανοποιημένος φόρεσε μια γαλάζια μπλούζα και πήγε στο σπίτι της Ειρήνης  κουδουνίζοντας θριαμβευτικά τα κλειδιά και σιγοσφυρίζοντας έναν χαρούμενο σκοπό.
Επιτέλους, είχε φθάσει μπροστά από το σπίτι της. Απόλαυσε την ώρα και την στιγμή που γύρισε το κλειδί στην πόρτα ακούγοντας την Αμαρρυλίς να φωνάζει αν ξέχασε κάτι. Μην παίρνοντας απάντηση, η Αμαρρυλίς εμφανίστηκε μπροστά του ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια της από τρόμο ενώ εκείνος χαμογελούσε σαρδόνια βλέποντας την ντυμένη με τις αγαπημένες της λευκές πιτζάμες.
««Τι κάνεις εσύ εδώ?»» ψιθύρισε εμβρόντητη η Αμαρρυλίς κάνοντας βήματα προς τα πίσω μέχρι που η πλάτη της ακούμπησε τον κρύο τοίχο.
««Ήρθα να ενώσω την οικογένεια μιας που η αδελφή σου είναι ήδη στον άλλο κόσμο. Αν και πολύ θα ήθελα να σκοτώσω και τον ιππότη της»» ειρωνεύτηκε. Το πρόσωπο του είχε γίνει μια μάσκα μίσους, δεν αναγνώριζε πλέον τον ερωτευμένο άνδρα του παρελθόντος που πια έμοιαζε πολύ μακρινό. Ούτε δάκρυ δεν πρόλαβε να βγάλει η Αμαρρυλίς αφού ο απαίσιος κρότος του πυροβολισμού έσπασε την ησυχία της νύχτας ταράζοντας τους γείτονες μαζί με μερικά σκυλιά που άρχισαν τρελαμένα να γαβγίζουν αφού κατάλαβαν πως κάποιος είχε μόλις πεθάνει. Ο Πάρης φοβισμένος από τις συνέπειες των πράξεων του έβαλε το πιστόλι στο στόμα του.
  Ένα νεαρό ζευγάρι μαζί με τον αλαφιασμένο Στέφανο που μόλις γύριζε απο το σούπερ μάρκετ, μπήκαν στο διαμέρισμα και έγιναν μάρτυρες μιας εικόνας ανείπωτης φρίκης με την γυναίκα να μην αντέχει και να ξεσπά σε αναφιλητά :Το σώμα της Αμαρρυλίς ήταν τρυπημένο από τις σφαίρες γεμίζοντας το πάτωμα από το άλικο υγρό και δίπλα της ακριβώς βρισκόταν το πεσμένο κορμί του Πάρη. Ο Στέφανος το κλότσησε με μανία παίρνοντας στην αγκαλιά του το άψυχο σώμα της κοπέλας ξεσπώντας σε ουρλιαχτά.
  Ο άνδρας είχε απομακρυνθεί αγκαλιάζοντας από τους ώμους την γυναίκα του  για να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία και σε ένα ασθενοφόρο. Ο διπλός θάνατος της Ειρήνης και της Αμαρρυλίς στεναχώρησε και σόκαρε τόσο πολύ τον Στέφανο που πούλησε το σπίτι του φεύγοντας μια για πάντα από την πόλη. Πήγε σε ένα μοναστήρι και έμεινε εκεί για πάντα μνημονεύοντας την χαμένη του αγάπη και την αδελφή του γιατί η Αμαρρυλίς για εκείνον αυτό ήταν. Η μικρή του αδελφή που έπεσε θύμα της αρρωστημένης  εκδίκησης  ενός άνδρα που του στέρησε και τις δύο υπάρξεις που έδιναν φως στην μέρες του. Είχε ακούσει πως όλες οι παραστάσεις είχαν ένα τέλος, πως πάντα έπεφτε μια αυλαία.
  Η αυλαία στην δική του ζωή ήταν κόκκινη και καμιά χαρά δεν δήλωνε. Άλλωστε είναι γνωστό πως το κόκκινο είναι και το χρώμα του αίματος.