Ο Φελίπε είχε φθάσει πλέον στο πατρικό της συζύγου του έχοντας στο χέρι του τον σάκο. Ο ουρανός ετοιμαζόταν να ρίξει δυνατή καταιγίδα. Βαριά σύννεφα που κουβαλούσαν την λυτρωτική βροχή στα σπλάχνα τους άρχισαν σιγά σιγά να μαζεύονται πάνω από την Ιταλία. Ο Φελίπε χτύπησε διακριτικά την ξύλινη πόρτα. Όταν άνοιξε, είδε την αγαπημένη του Ιουλία να τον κοιτά σαν για να βεβαιωθεί πως ήταν αληθινός και έπειτα έπεσε με φόρα στην αγκαλιά του. Εκείνος την έσφιξε στα μεγάλα του χέρια χαιδεύοντας την μέση της και μυρίζοντας τα μαλλάκια της που μοσχομύριζαν. Λέξη δεν ειπώθηκε για την Λουτσία άλλωστε ο σάκος του μαρτυρούσε τα πάντα.
««  Πού είναι ο μπέμπης μας?»» ρώτησε βραχνά ο Φελίπε. Η χρήση της αντωνυμίας έφερε δάκρυα στα μάτια της Ιουλίας που με τεράστιο κόπο συγκράτησε. Είχε κλάψει για τρεις ζωές και ορκίστηκε να μην το ξανακάνει για κανέναν από την στιγμή που οι άνθρωποι που θεωρούσε σημαντικούς στην ζωή της είχαν τη υγεία τους και ήταν κοντά της.
««Στην κρεβατοκάμαρα μου»» απάντησε εκείνη κοιτώντας τον με λατρεία. Εκείνος έσκυψε για να απιθώσει ένα απαλό γλυκό φιλί γεμάτο αγάπη στα χείλη της συζύγου του και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο όπου τυλιγμένο σε ένα κουβερτάκι, βρισκόταν το αγοράκι του που ανάσανε ήρεμα απολαμβάνοντας τον ύπνο του. Ο Φελίπε ξάπλωσε προσεκτικά δίπλα του και έβαλε το μικρό του δάχτυλο μέσα στην απαλή παλάμη του μωρού το οποίο σαν να κατάλαβε πως ήταν ο πατέρας του, έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό. Η Ιουλία ξάπλωσε δίπλα του και εκείνος πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της φιλώντας τη στο κεφάλι με στοργή.
««Πόσο τυχερός είμαι που σας έχω!»» ψιθύρισε με ευγνωμοσύνη.
««Αγάπη μου, τι θα γίνει με τη μητέρα σου?»»
««Δεν θέλω να ξαναπάμε εκεί μέσα όσες συγγνώμες και αν ζητήσει»» δήλωσε αποφασιστικά η Ιουλία.
««Αύριο κιόλας θα πάω μαζί με τον πατέρα σου να μεταφέρουμε όλα μας τα πράγματα εδώ.»» είπε εκείνος και οι τρεις τους μαζί αφέθηκαν στη όμορφη αγκαλιά του ύπνου.
Εντωμεταξύ, στο σπίτι του Φελίπε ο πατέρας της Ιουλίας χτυπούσε  το κουδούνι. Μόλις άνοιξε την πόρτα η Λουτσία  ο πατέρας της μπήκε μέσα σαν μαινόμενος ταύρος αρπάζοντας την ηλικιωμένη γυναίκα από τα λευκά της μαλλιά και σπρώχνοντας την προς τα πίσω με τέτοια φόρα που η μέση της χτύπησε σε ένα μικρό τραπεζάκι.
««Μαλακισμένη. .. Έκανες την κόρη μου να κλαίει, την βασάνιζες τόσα χρόνια μαζί με τον εγγονό μου... Τι σου έφταιξαν μωρέ?»» ρωτούσε ταρακουνώντας την από τους ώμους με δύναμη. Θολωμένος από οργή, της έριξε ένα πολύ δυνατό χαστούκι. Εκείνη μόνο απελπισμένες κραυγές τρόμου έβγαζε από τα χείλη της και έπεσε στα γόνατα εκλιπαρώντας σιωπηλά για έλεος.
««Θα σου άξιζε να σε σκοτώσω αλλά δεν θέλω να λερώσω τα χέρια μου με το αίμα σου βρωμιάρα»» έφτυσε στο πάτωμα««ήρθα για να μαζέψω τα υπόλοιπα πράγματα της κόρης μου. Τα παιδιά δεν θα τα ξαναδείς όσο εγώ είμαι ζωντανός. Στο εγγυώμαι»»
Ο πατέρας κράτησε τον λόγο του όπως και ο Φελίπε. Δεν ξαναγύρισαν ποτέ πίσω. Η Ιουλία ήθελε ένα ήρεμο περιβάλλον χωρίς εντάσεις για να μπορέσει να αναθρέψει σωστά τον γιο της και η εριστική έως εχθρική συμπεριφορά της πεθεράς της δεν την βοηθούσε. Η Λουτσία πέθανε μόνη και έρημη μέσα στο σπίτι της μα ποτέ της δεν μετάνιωσε για όσα έκανε στην νύφη της. Ο Φελίπε έπιασε μια καινούργια δουλειά ενώ η Ιουλία όταν μεγάλωσε λίγο ο Ματίας αποφάσισε να κάνει μαθήματα χορού σηματοδοτώντας την ανατολή μιας νέας εποχής για την οικογένεια τους.

Και κάπου εδώ ολοκληρώθηκε και η ιστορία της Ιουλίας μας!