Σιωπή,

απόλυτη, παγερή, σέρνεται στο σώμα σαν να το διεκδικεί ολότελα.

Ένα σεργιάνι στους χώρους του παλιού σπιτιού.

Γερασμένο, πληγωμένο μα ολόφωτα ζωντανό.

Περιμένει το φως σου να σε καλοδεχτεί,

αφουγκράζεται την παρουσία σου να ανοίξει την αγκαλιά του.

Πόσα αλήθεια μαθαίνεις στις ανάσες του.

Κοίτα !

Κάθε του γωνιά γεμάτη αναμνήσεις

παίρνουν σχήμα μια προς μια στο πέρασμα του χρόνου.

Αόρατες μορφές σε περιτριγυρίζουν

οικείες και τρυφερές.

Είναι οι μορφές εκείνες που περπάτησαν μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια

οι καρδιές που χτύπησαν για σένα

οι αγκαλιές που ανοίχτηκαν

τα χαμόγελα που πλάστηκαν στα πρόσωπά τους

τα δάκρυα που στόλισαν διαμάντια τις στιγμές τους.

Όνειρα απέριττα που σε νανούρισαν τις κρύες νύχτες

κάτω απ'  το τραγούδι της βροχής στη στέγη.

Προσευχές που σταύρωσαν το μαξιλάρι σου

μαζί με τις παλάμες των χεριών που απλώθηκαν

στο μέτωπό σου να το δροσίσουν απ'  τον πυρετό σου.

Και να εκεί πιο πέρα, δες..

τα σημάδια της ξυλόσομπας κι η μυρωδιά του καμένου ξύλου

η ζεστασιά της φλόγας να τυλίγει τα κρύα σου χέρια

μικρά, εύπλαστα και ευάλωτα.

Την ανάσα σου κρατάς σαν μπροστά σου θα δεις εκείνο το γραφείο,

σαν βωμό στα πρώτα σου διαβάσματα, στα πρώτα σου ταξίδια

στον κόσμο της γνώσης και της σκέψης

σαν άνοιγες τα πρώιμα φτερά σου στην αποκάλυψη του κόσμου.

Τα βιβλία, τα τετράδια, με το δικό τους άρωμα στις σκάλες των ονείρων σου.

Τα βήματα σου δες πορεύονται στο πέρασμα του χρόνου

και μπροστά σου να, αχνά, παράταιρα τα πρόσωπα εκείνων.

Ένα προς ένα. Κοίτα !

Είναι εκεί, έξω απ'  τα σύνορα του χρόνου,

γλιστρούν σαν δραπέτες από τις αναμνήσεις γυρεύοντας την αντάμωση ξανά.

Σε καρτερούν στον κάθε χτύπο της καρδιάς σου,

δηλώνουν το παρόν τους σε κάθε ζωγραφιά της σκέψης σου,

απλώνουν τα χέρια τους γυρεύουν τα δικά σου

μπερδεύουν το τώρα με το τότε σε ένα κάλεσμα πρωτόγνωρο.

Ποτέ δεν έφυγαν από κοντά σου. Ήταν και είναι πάντα εκεί

σε εκείνο το παλιό ρημαγμένο σπιτικό

χτισμένο με κάθε κόκκο απ'  την αγάπη τους και τον ιδρώτα τους για σένα.

Και γίνεται αυτό το σπιτικό, το παλιό, το λατρεμένο,

ναός ανάμνησης, τόπος συνάντησης ξανά σε ένα δικό τους κόσμο

όπως αυτοί τον έσιαξαν για σένα, για τα δικά σου χαμόγελα.

Νιώσε ! Είναι εκεί ! Πλάι σου.

Άκου ! Μέσα εκεί στο άδειο απομεινάρι, στην ασάλευτη σιγή.

Άκου πόσο δυνατός στ' αλήθεια είναι ο ήχος τούτης της σιωπής τους.

Το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 26 Οκτώβρη 2018. Πήρε μέρος στο 21ο δικτυακό ¨Συμπόσιο Ποίησης", που διοργανώνει το blog "H ζωή είναι ωραία" ( https://princess-airis.blogspot.com/2018/10/21-2.html) και τιμήθηκε στην 5η θέση ανάμεσα σε 21 συμμετοχές.

Αποτυπώνει τα προσωπικά μου βιώματα και συναισθήματα μέσα στο έρημο παλιό πατρικό μου σπίτι, φορτωμένο αναμνήσεις από τα αγαπημένα οικογενειακά πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή. 

Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο εκκωφαντικός είναι ο ήχος της σιωπής;