Αργυρόγλαυκη η γέννα σου ανέγγιχτη Θεά μου,

αφροκορφή θόλου ουράνιου, χτύπησε η καρδιά σου.

Γονείς σπουδαίους βάσταγες στο άπειρο των κόσμων.

Πρωτότοκη κι ηλιόφλογη, περπατησιά αρχινούσες.

Κρόνος και Ρέα ήτανε οι ονομαστοί γονείς σου

κι ανάσα θέρμης έπαιρνες από τη φλόγα τού ήλιου.

Βαριά είν' τα ονόματα στ' αδέλφια σου δοσμένα.

Δίας, Ήρα, Δήμητρα, κοντά κι ο Ποσειδώνας.

Όρκο μεγάλο έδωσες τα χρόνια σαν ανθίσαν

στα πέπλα τα κατάλευκα το σώμα σου ζωσμένο.

Τον έρωτα απόδιωξες όχι για κατηγόρια,

μα για το ρόλο τον ιερό στο διάβα σου να δώσεις.

Παρθένα ηλιοστάλαγη στους κόσμους για να μείνεις.

Βαρύ θεμέλιο έβαλες στη ζήση των ανθρώπων,

φωτιά ιερή τους άναψες στου σπιτικού το κέντρο,

θεμέλιο τους έδωκες συμβίωση να στεριώσουν,

αρμονική συμπόρευση, οικογένεια και φροντίδα.

Ναούς εστέριωσες πολλούς αλλά μαζί και πόλεις,

όλα της έγνοιας σου σκοποί και όνειρα μεγάλα.

Γλυκόζωο σπίτι όρισες τη ζήση τους να θρέφουν

να το θωρείς, να το φυλάς, να το θερμοπυρώνεις.

Στέγη στεγνή και δυνατή στα ονείρατα να δώσεις,

θνητών ανάσες ζωηρές να τις κρυφοφροντίζεις.

Καλοσυνάτη και σεμνή στους χρόνους επορεύθης.

Έτσι θεμέλιο έβαλες στα σπίτια των ανθρώπων.

Στέγη ιερή, καλόβολη το βιός τους να στεριώσουν.

Παλμό και βήμα στέρεο στα ονείρατα να δώσουν.

"Σπίτι", το όνομα έδωκαν στο άγιο όρισμά σου,

και μέσα εκεί απόθεσαν της ζήσης τους το στίγμα.

Και της φωτιάς σου ίαμα στο κέντρο του εστήσαν,

μαζί με την αγάπη τους αντάμα μ' όλα τ' άλλα.

Τον έρωτα και ηδονές, στης στέγης του τις ζήσαν.

Στιγμές μικρές και μέγιστες στου ήλιου το ταξίδι.

Χαρές μαζί με δάκρυα στους τοίχους του τις κλείσαν.

Και εμπειρίες μέτρησαν άπλετες στη ζωή τους.

Πόσα και τι στριμώχτηκε στων τοίχων του το σχήμα,

πόσα λαμπρά και σκοτεινά στα δώματά του μπήκαν,

πόσες σταγόνες ίδρωτα τις πέτρες του τις λούσαν,

πόση ζωή και θάνατος διάβηκε την αυλή του.

Σπίτι ιερό, φεγγόβολο, η στέγη των ανθρώπων,

η στράτα τους, το δώμα τους, μαζί με την αυλή του.

Στέρεο βήμα έδωκες στο γένος των ανθρώπων,

να κατοικήσουν, να γευτούν του βίου τη σοδειά τους.

Τη φύση να μερέψουνε, μαζί να πορευτούνε.

Αυτό είναι το έργο σου φλογόφεγγη Κυρά μου,

στου χρόνου εκεί το πέρασμα αιώνια αφημένο.

Να σε θυμούνται οι θνητοί κι οι Αθάνατοι να λένε

Εστία! Εσύ Θεά λαμπρή, της στέγης των ανθρώπων.

Ένα ακόμα ποίημά μου, αγαπητές φίλες και φίλοι, στην ποιητική μου συλλογή. Θέμα του, το "σπίτι", το "σπιτικό" σαν οντότητα, σαν αξία, σαν χώρος ζωής και δημιουργίας. Η "Εστία" ως τόπος αναφοράς που σημάδεψε το γένος των ανθρώπων.

Πήρε μέρος στον 27ο δικτυακό διαγωνισμό "Συμπόσιο Ποίησης" (https://princess-airis.blogspot.com/2021/12/27.html). Τιμήθηκε στην δεύτερη θέση της σχετικής ψηφοφορίας.