Ένα ερωτικό ποίημα για τη σημασία και τη θαλπωρή της αγκαλιάς

Στου κορμιού σου τον ερωτικό βωμό,

Σπονδή μεγάλη έρχομαι, ευθύς να αποθέσω

Φωτιά για ν' ανάψω, στη λάγνα της φλόγα σαν κεράκι να λιώσω.

Κι ύστερα στο τελείωμα με υγρές των πόθων τις στάλες

ξέπνοα να σβήσω προσπάθησα, πολλαπλές τις φωτιές σου.

Η αγκαλιά σου, φωλιά θα γενεί να κουρνιάξω,

τα χέρια σου, τα σώμα μου γλυκά φυλακίζουν,

τα χείλη σου, τρυφερά μονοπάτια χαράζουνε στο δέρμα μου επάνω.

Τα χέρια σου απλώνονται σφιχτά να μ' αγγίξουν,

και ν' αγκαλιάσουν επάνω μου κάθε πόρο αχόρταγα.

Κείνο που με πονά, άκου με! Δεν είναι παρά ένα!

Της φαντασίας πλάσμα μου ή της ζωής μου θε να 'σαι;

Μην είναι η λήθη που έπαιξε σκληρά το λογισμό μου;

Μην τάχα κενό δύσβατο, ανάμεσά μας ετρύπωσε;

Πώς έγινε και θόλωσε η κραταιή η μορφή σου;

ποια λάθη επώδυνα, ανάμεσά μας ριζώσανε;

Ωρα ο στοχασμός στον έρωτα νέα ζωή να τού δώσει,

Είναι ώρα πια τρανή, μια επιστροφή να σημάνει.