Ωρόρα pov
Είχα πετύχει αυτό ακριβώς που ήθελα. Τον είδα να έχει σαστίσει και συγκράτησα το γέλιο μου.

"Δεν σε ξέρω..." μουρμούρισε καθώς προσπαθούσε να αποφύγει την οπτική επαφή μαζί μου. Έκανα άλλο ένα βήμα προς το μέρος του και τέντωσα το χέρι μου ακουμπώντας το δικό του. Ένιωσα το ηλεκτρικό ρεύμα να διαπερνά και τους δύο μας. Το ένιωσε και αυτός γιατί με κοίταξε.

"Ντάνιελ, γιατί έρχεσαι στα όνειρα μου;"

"Δ-Δεν με λένε Ντάνιελ.."

"Μην μου λες ψέματα!" Είπα αυστηρά και τον είδα να δαγκώνεται. Πισωπάτησε και γύρισε την πλάτη του ξανά. "Γιατί εμφανίζεσαι και εξαφανίζεσαι τόσο εύκολα;" Συνέχισα εφόσον είδα ότι δεν απάνταγε. "Ποιος είσαι;" Πάλι δεν πήρα καμιά απάντηση. Τον τράβηξα δυνατά από τον ώμο και τον γύρισα παρά την θέληση του. Τώρα είχα καθαρή οπτική με τα μάτια του. Έδειχνε ανέκφραστος σε αντίθεση με λίγα λεπτά πριν. "Τι είσαι Ντάνιελ;" Εκεί είδα το προσωπείο του για μερικά δευτερόλεπτα να καταρρέει αλλά πάλι δεν έλαβα απάντηση. "Κάτι είσαι!" Αναφώνησα. "Γιατί δεν μου λες;"

"Γιατί δεν μπορώ να σου πω τίποτα. Πρέπει να φύγω" Ο τόνος της φωνής του ήταν αυστηρός αλλά η χροιά του ήταν ζεστή. Έκανε το σώμα μου να ανατριχιάζει.

"Στάσου.."

"Τι θέλεις;"

"Εξηγήσεις, στο είπα ήδη!"

"Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, λυπάμαι" Το έβλεπα στα μάτια του. Αλήθεια φαινόταν θλιμμένος προφέροντας αυτά τα λόγια. Έπρεπε όμως να μάθω. Αν ήταν άλλος, θα ήταν ήδη νεκρός.

"Σε παρακαλώ... Δεν αντέχω άλλο αυτά τα όνειρα.."

"Λυπάμαι. Να προσέχεις Ωρόρα"

............................

Την ίδια στιγμή ο Ντάνιελ τραβήχτηκε μακριά της και άρχισε να απομακρύνεται. Η Ωρόρα αυτή την φορά δεν έκανε καμία προσπάθεια για να τον κρατήσει κοντά της. Έμεινε να κοιτά το κενό που προ λίγου ήταν εκεί ο Ντάνιελ και σκεφτόταν. Σκεφτόταν τα πάντα και συγχρόνως τίποτα. Ξαφνικά ένιωθε τόσο άδεια.

Ο Ντάνιελ από την άλλη ένιωθε να πονά, υπέφερε που δεν μπορούσε να της πει την αλήθεια, αλλά πως να το κάνει όταν του έχει απαγορευτεί. Πώς να πατήσει τους νόμους;

Flashback [πολύ καιρό πριν]
Ο Ντάνιελ καθόταν σε ένα ποτάμι της Αμερικής, στον ποταμό Ντέλαγουερ και άφηνε τον εαυτό του να θαυμάσει το υπέροχο τοπίο.

Τα νερά του ποταμού ήταν ήρεμα, περιτριγυρισμένα από πολλά δέντρα μικρά και μεγάλα. Βράχοι που έφτιαχναν μονοπάτια μέσα στο νερό. Τα πουλιά που ακουγόντουσαν στον ουρανό καθώς και διάφορα άλλα ζώα που πηγαινοερχόντουσαν μέσα από τα δέντρα.

Του άρεσε να ταξιδεύει σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν και να σκέφτεται την ζωή. Μια ζωή που αποφασίσανε για εκείνον. Την σκεφτόταν. Κάθε μέρα την σκεφτόταν. Της άρεσε να ταξιδεύει. Της άρεσε να ονειρεύεται. Ήταν μια υπέροχη γυναίκα. Δεν έβγαινε ποτέ από το μυαλό του ούτε η ομορφιά της ούτε οι ενοχές που ένιωθε. Είχε αναγκαστεί να την προδώσει γιατί ήταν ένας δειλός. Δεν μπόρεσε να την προστατέψει και αυτό τον σκότωνε.

"Ήρθε η ώρα!"

"Κάντο να τελειώνουμε!" Γρύλισε εκείνη.

"Αντίο Ωρόρα."

Τα τελευταία τους λόγια στοίχειωναν το μυαλό του. Είχαν περάσει μήνες και όμως εκείνος ακόμα βασανιζόταν. Δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί, ένιωθε αδύναμος.

"Συγνώμη καρδιά μου που στάθηκα αντάξιος σου.." μουρμούρισε αφήνοντας τις λέξεις να τις παρασύρει το ποτάμι.
Τέλος flashback

O Ίαν την κοίταζε σοκαρισμένος. Κοιτούσε τα βρεγμένα της μαλλιά και τα λασπωμένα της ρούχα. Δεν ήξερε τι να πρώτο πει.

"Είσαι τρελή;

"Σταμάτα σε παρακαλώ να μου τα ψέλνεις.. Και τέλος πάντων, γιατί είσαι εδώ;"

"Ανησυχούσα ρε Ωρόρα. Δεν απαντούσες στα μηνύματα μου τόσο καιρό. Νόμιζα ότι κάτι σου έχει συμβεί!" Τα λόγια του έβγαιναν μέσα από την καρδιά του. Την αγαπούσε και αυτό δεν ήταν κρυφό, ανησυχούσε πολύ για εκείνη. 

"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για μένα Ίαν! Είμαι μια χαρά!"

"ΤΟ ΒΛΕΠΩ!" Αναφωνεί δείχνοντας την εμφάνιση της Ωρόρα. Εκείνη σφίγγει τα δόντια και του γυρνάει την πλάτη πηγαίνοντας προς το μπάνιο. "Σου μιλάω γαμώ"

"Τι θες ρε Ίαν;" Τα επόμενα λόγια βγήκαν αυθόρμητα από τα χείλη του.

"Εσένα" Είπε πλησιάζοντας την. Εκείνη έμεινε ασάλευτη στην θέση της χωρίς να μιλήσει. Έπιασε το χέρι της μπλέκοντας τα δάχτυλα τους. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά της προσπαθώντας να πάρουν την απάντηση που επιθυμούσαν.

"Ίαν, δεν μπορούμε να έχουμε κάτι εμείς οι δύο" Του είπε ήρεμα εκείνη.

"Γιατί όχι;" Η απογοήτευση του ήταν εμφανής.

"Γιατί προορίζεσαι για καλύτερα. Για κάποια καλύτερη από εμένα"

"Μα δεν με ενδιαφέρει κάποια άλλη"

"Θα έπρεπε γλυκέ μου. Δεν γίνεται να είμαστε μαζί. Εσύ σώζεις ζωές και εγώ τις καταστρέφω. Δεν ταιριάζουμε" Εκείνος άφησε το χέρι της και με σκυμμένο το κεφάλι απομακρύνθηκε λίγο.

"Δεν θα το βάλω κάτω Ωρόρα. Ενδιαφέρομαι για σένα!" Είπε καθώς κατευθυνόταν προς την εξώπορτα. Εκείνη χαμογέλασε μελαγχολικά και τον ακολούθησε.

"Δεν θα έπρεπε.."

"Δεν με νοιάζει"

.......................

"Είσαι τόσο όμορφη" Τα χέρια του χάιδευαν κάθε σημείο του κορμιού της κάνοντας την να ανατριχιάζει. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της ο οποίος έσβησε από τα δικά του. Το φιλί ήταν τρυφερό και γεμάτο συναισθήματα.

"Δεν είναι σωστό" Είπε εκείνη ξέπνοα και εκείνος σαν απάντηση χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά της. "Δεν θέλω να βρεις τον μπελά σου.." πρόσθεσε εκείνη θλιμμένα και εκείνος της έριξε μια αυστηρή ματιά.

"Δεν με νοιάζει να μπλέξω αν αυτό σημαίνει ότι μπορώ να σε έχω έστω και για λίγο"

Τινάχτηκε από τον ύπνο του λουσμένος στον ιδρώτα. Οι εφιάλτες από τότε που αναγκάστηκε να την προσέχει δεν λένε να ησυχάσουν. Εδώ και χρόνια έχει νοικιασμένο ένα σπίτι κοντά στο δικό της και αποφεύγει να μένει εκεί ψηλά. Τον κάνει να αισθάνεται άβολα πλέον. Πηγαίνει μόνο για να δώσει αναφορά ή για να επισκεφτεί μέρη που πέρναγε χρόνο μαζί της.

Πονούσε, του έλειπε. Οι ενοχές δεν τον άφηναν σε ησυχία. Και τι ήταν αυτό που του είπε τις προάλλες; Στο άκουσμα της φωνής της να αναφέρει το όνομα του ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος. Είχε πολλά χρόνια να ακούσει την φωνή της να προφέρει το όνομα του. Του είχε λείψει.

Τα τελευταία της λόγια δεν έλεγαν να βγουν από το κεφάλι του.

"Σε παρακαλώ... Δεν αντέχω άλλο αυτά τα όνειρα.."

"Ποια όνειρα λες θησαυρέ μου;" Μουρμούρισε καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι και άρχισε να ντύνεται. "Πρέπει να σε δω, να ακούσω την φωνή σου άλλη μία φορά. Να δω αυτά τα κατά πράσινα μάτια να κοιτάνε μέσα στα δικά μου.." Έτσι και έκανε. Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόταν έξω από το σπίτι της και την παρακολουθούσε.

....................

Ωρόρα pov
Παρότι έχει περάσει ώρα που έφυγε ο Ίαν, εγώ νιώθω πάλι εκείνο το περίεργο συναίσθημα ότι δεν είμαι μόνη. Δεν μπορώ να καταλάβω από που προέρχεται. Κοιτάζω τριγύρω και δεν βλέπω τίποτα. Έξω από το παράθυρο δεν φαίνεται κανείς. Ο Ντάνιελ δεν μου έδωσε καμία απάντηση και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Αισθάνομαι πως αυτός ο άντρας θα είναι η λύση στο πρόβλημα μου. Μνήμες ξεπετάγονται όταν σκοτώνω κάποιον, μνήμες ξεπετάγονται όταν αντικρίζω τα μάτια του. Μνήμες που εγώ δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ, μνήμες που φαίνονται σαν να είναι από κάποια άλλη ζωή. Δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου αυτό που σκέφτομαι.

"Τρελαίνομαι..."