"Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι τα όνειρα μπορεί να μας δείχνουν σκηνές από κάποια προηγούμενη ζωή;"

....................................................................................................................

Μόνη, φοβισμένη περιμένει το απόλυτο τίποτα. Ξέρει ότι έκανε λάθος και ότι η τιμωρία που πλησιάζει θα είναι σκληρή. Δεν μετάνιωσε όμως για εκείνο το λάθος. Δεν μετάνιωσε για την αυθάδεια. Ποτέ της δεν κρυβόταν γιατί δεν φοβόταν τα επακόλουθα. Αυτή την φορά όμως φοβήθηκε. Φοβήθηκε και δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Ήταν έξυπνη και αυτό κανείς δεν μπορούσε να το αρνηθεί, δεν ήταν όμως ψεύτικη.

Είδε έναν από τους πολλούς να την πλησιάζει. Σηκώθηκε και τον κοίταξε στα μάτια αψηφώντας το συναίσθημα του φόβου. Εκείνος την κοίταζε ανέκφραστος.

"Ήρθε η ώρα!"

"Κάντο να τελειώνουμε!" Γρύλισε εκείνη.

"Αντίο Ωρόρα."

"Αντίο Ντάνιελ." Του γύρισε την πλάτη και χωρίς να περιμένει το σπρώξιμο έπεσε μόνη. Ένιωσε να τα χάνει όλα αλλά ήξερε τις συνέπειες εξαρχής. "Αντίο.." Μουρμούρισε στο κενό και έκλεισε τα μάτια της.

.............................

Τινάχτηκε από το κρεβάτι. Κρύος ιδρώτας έλουζε το πρόσωπο της. Πρώτη φορά έβλεπε αυτόν τον εφιάλτη. Τον ένιωθε όμως τόσο ζωντανό.

"Τι στα κομμάτια .." Κοίταξε την ώρα και έπειτα έξω από το παράθυρο. Η ώρα ήταν έξι το πρωί και ακόμα να ξημερώσει. Μη μπορώντας να κοιμηθεί άλλο σηκώθηκε, έκανε ένα κρύο ντουζ για να ξυπνήσει και έπειτα έφτιαξε έναν καφέ.

Κοίταξε το κινητό της και είδε ότι είχε μία κλήση από άγνωστο αριθμό. Κάλεσε πίσω μα κανένας δεν το σήκωσε. Το έκλεισε και πληκτρολόγησε έναν άλλο αριθμό.

"Εμπρός;"

"Η Ωρόρα είμαι!"

"Που χάθηκες εσύ;"

"Με έφαγε η δουλειά..."

"Πες μου ότι δεν εννοείς αυτό που φαντάζομαι."

"Αυτό εννοώ Ίαν. Τώρα πάρε τον κώλο σου και έλα από το σπίτι μου να δούμε καμιά ταινία ή να πάμε για ποτό!"

"Τσακίζομαι, σε δεκαπέντε λεπτά θα είμαι εκεί"

"Γελάς;"

"Εγώ; Ποτέ!"

"Αυτό σου έλειπε! Κλείνω"

"Τα λέμε από κοντά."

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, σηκώθηκε και επέστρεψε ξανά στο δωμάτιο της. Άνοιξε την ντουλάπα και έβγαλε από μέσα ένα μαύρο δερμάτινο κολάν και ένα μαύρο t-shirt. Έπιασε τα μαλλιά της σε μια ψηλή αλογοουρά και έπειτα ντύθηκε.

Ο Ίαν είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος της, δηλαδή τριάντα. Έχει κατά ξανθά μαλλιά που πέφτουν σε μια ομοιόμορφη φράντζα από την μία μεριά του προσώπου του ενώ από την άλλη είναι ξυρισμένα. Έχει καστανά μάτια και ένα αρκετά γυμνασμένο κορμί. Δεν θα τον έλεγε κανείς ψηλό, αλλά ούτε και κοντό. Είναι ένας αρκετά όμορφος άντρας και δεν έχει καμία σχέση με την νύχτα όπως η φίλη του.

Γνωρίστηκαν πριν 7 χρόνια όταν εκείνη είχε φάει μια σφαίρα στα πλευρά η οποία είχε φτάσει σε επικίνδυνο σημείο και χρειαζόταν επειγόντως βοήθεια ειδικού έτσι όταν πήγε στα έκτακτα, στο πιο απομακρυσμένο νοσοκομείο της πόλης τον συνάντησε. Περιποιήθηκε τις πληγές της χωρίς να κάνει ερωτήσεις και έδειξε ενδιαφέρον για εκείνη. Η Ωρόρα πρόσεξε κάτι που δεν είχε προσέξει σε κάποιον άλλον. Δεν την κοίταζε όπως εκείνοι. Την κοίταζε με ανθρώπινο ενδιαφέρον, κάτι που η ίδια δεν βίωσε ποτέ.

Όταν ξεκίνησαν να κάνουν παρέα, ο Ίαν έμαθε τα πάντα για εκείνη και παρόλα αυτά δεν θέλησε να απομακρυνθεί.

Είκοσι λεπτά αργότερα η πόρτα χτύπησε.

"Καλώς τον, άργησες πέντε λεπτά!" Δήλωσε μόλις αντίκρισε τον Ίαν. Εκείνος έστρεψε τα μάτια του προς το ταβάνι σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

"Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω!"

"Πέρνα μέσα" Είπε η Ωρόρα κάνοντας στην άκρη και εκείνος υπάκουσε.

"Άρα δεν θα πάμε για ποτό;"

"Να σου πω την αμαρτία μου είναι αρκετά νωρίς για ποτό. Ψήνεσαι να δούμε ταινία, να μαγειρέψεις και πιο αργά που θα πέσει ο ήλιος να πάμε να τα πιούμε;" Εκείνος γέλασε.

"Συγνώμη, εσύ δεν δουλεύεις σήμερα; Και τι εννοείς να μαγειρέψω; Χεράκια δεν έχεις;"

Εκείνη τον πλησίασε και πίεσε απαλά την καρωτίδα του.

"Χεράκια έχω, όχι όμως για μαγείρεμα αλλά για να κόβω όμορφους λαιμούς σαν τον δικό σου, το ξέχασες;" Το πρόσωπο της ήταν σοβαρό και η φωνή της μεθυστική. Ο Ίαν ξεροκατάπιε και τελικά υποχώρησε.

"Κατάλαβα, μη δαγκώνεις μωρό μου. Τι θες να μαγειρέψω;"

"Ότι θες, ξέρεις ότι δεν έχω τέτοια κολλήματα. Πάω να ετοιμάσω την ταινία. Μόλις βάλεις το φαγητό ανέβα"

"Έγινε"

.......................

Μετά το φαγητό και κατά την διάρκεια της ταινίας η Ωρόρα ένιωσε τα βλέφαρα της να βαραίνουν. Ο Ίαν το πρόσεξε αλλά αποφάσισε να την αφήσει να ξεκουραστεί.

"Είναι ζεστά εδώ.." Μουρμούρισε κοιτάζοντας γύρω της για να δει το απόλυτο σκοτάδι. Συνέχισε να προχωράει νιώθοντας έναν περίεργο πόνο στην πλάτη της. Τον αγνόησε και συνέχισε.

Όσο προχωρούσε ένιωθε την ζέστη να μεγαλώνει και άρχισε να διακρίνει πράγματα που δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι θα αντικρίσει. Παντού χαμένες ψυχές, περίεργες τρομακτικές μορφές να τις βασανίζουν. Παραμορφωμένα πρόσωπα και παντού φωτιά και καταστροφή.

"Δεν είναι δυνατόν..." Ήξερε ότι θα τιμωρηθεί, μέσα της το ήξερε ότι θα βρεθεί εκεί κάτω παρόλα αυτά, τώρα που ήταν αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ήταν τρομοκρατημένη.

"Και όμως είναι." Η φωνή πίσω της την έκανε να αναπηδήσει. Αυτή η βροντερή, βραχνή και άψυχη φωνή της έκοψε την ανάσα. Γύρισε αργά προς το μέρος του και τον κοίταξε. Το χρώμα χάθηκε από το πρόσωπο της και εκείνος φάνηκε να το διασκεδάζει. "Ω, έλα τώρα. Μη γίνεσαι μελοδραματική."

"Εσύ...." Μπόρεσε να πει μόνο.

"Ναι, ναι. Συνήθισε με. Θα με βλέπεις συχνά από δω και πέρα."

"Δεν μπορεί..." Άλλη μία τρομαχτική φιγούρα πήγε προς το μέρος τους.

"Θα σε ενημερώσει ο Σαμ για τα καθήκοντα σου από εδώ και πέρα" Είπε δείχνοντας τον και στο τέλος πρόσθεσε. "Καλώς ήρθες στην κόλαση" Κάπως έτσι με τον τρόπο που εμφανίστηκε έτσι και εξαφανίστηκε.

"Πώς σε λένε;" Την ρώτησε ο Σαμ.

"Ωρόρα..." ψέλλισε εκείνη.

"Από δω και πέρα Ωρόρα πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα.."

..........................

"Ωρόρα; Ωρόρα είσαι καλά;" Η φωνή του ανήσυχου Ίαν την έβγαλε από τον βαθύ της ύπνο. Όπως και το πρωί, έτσι και τώρα ήταν ιδρωμένη, με κομμένη την ανάσα να κοιτάει γύρω της χαμένη για μερικά δευτερόλεπτα. "Ωρόρα..." Είπε ήρεμα εκείνος. Τότε τον κοίταξε.

"Τι έγινε;" Ψέλλισε εκείνη.

"Εσύ θα μου πεις. Ξαφνικά άρχισες να λες: Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί και κάτι τέτοια"

Οι σκηνές από τον εφιάλτη της ζωντάνεψαν ξανά μπροστά της. Τράβηξε τα μαλλιά της έντονα προς τα πίσω και ταρακούνησε το κεφάλι της.

"Πρέπει να είδα εφιάλτη.."

"Μάλλον"

"Τι ώρα είναι;"

"Οκτώ"

"Πάμε μια βόλτα με την μηχανή;"

"Τώρα;"

"Ναι"

"Δεν θα πάμε για ποτό;"

"Έχουμε λίγο χρόνο.." Το μόνο που ήθελε είναι να την χτυπήσει ο δυνατός αέρας. Να νιώσει ότι ανασαίνει. Ένιωθε μπερδεμένη. Δεν καταλάβαινε τι πάει στραβά μαζί της. Είναι μία άθεη γυναίκα που ξαφνικά άρχισε να βλέπει αγγέλους και δαίμονες στον ύπνο της. "Σίγουρα κάτι πάει στραβά μαζί μου..." Σκέφτηκε από μέσα της.