"Αισθάνομαι την αλλαγή τόσο στο κορμί μου όσο και στην ψυχή μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι τι μου συμβαίνει. Η αίσθηση είναι σαν κάποιος να παλεύει να σώσει ότι καλό έχει μείνει σε αυτή την μαύρη ψυχή δίνοντας της φως, δίνοντας της επιλογές που ποτέ δεν είχε."

....................................................................................................................

Την επόμενη μέρα ξύπνησα με φρικτό πονοκέφαλο. Είχα πιει πολύ το προηγούμενο βράδυ και το κινητό που χτυπούσε σαν τρελό δεν βοηθούσε την κατάσταση. Με βαριά καρδιά, έσυρα το χέρι μου πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του κομοδίνου για να πιάσω το ρημάδι για κινητό και κοίταξα να δω ποιος τηλεφωνεί.

"Άγνωστο..." Μουρμούρισα και το σήκωσα.

"Ωρόρα;"

"Εσύ;" Είχε να με πάρει καιρό, άρα σίγουρα θα έμαθε τα χθεσινό βράδυνα κατορθώματα μου.

"Ωρόρα. Σκότωσες έναν άντρα εν ψυχρό μπροστά σε όλους! Είσαι με τα καλά σου;" Γρύλισε και εγώ γέλασα ειρωνικά.

"Τέτοια ρεμάλια από πότε ανήκουν στο ανθρώπινο είδος;"

"Άκου να σου πω, για μ..." Και φυσικά τον διέκοψα.

"Όχι εσύ άκου. Αρκετά σε ανέχτηκα. Πριν λίγα χρόνια σου είπα τέλος και συνέχισες να με πρήζεις και στο άκυρο εξαφανίστηκες. Από εδώ και στο εξής θα κάνω ότι μου γουστάρει και να θυμάσαι αυτό. Δεν είσαι ο μόνος που έχει δύναμη. Βρες μου το επόμενο θύμα. Μόνο αυτό χρειάζεται να συζητάμε μεταξύ μας, άλλωστε νομίζω το είχες κάνει σαφές όταν γνωριστήκαμε."Η ψυχρότητα της φωνής μου εξέπληξε ακόμα και εμένα, προς στιγμήν ένιωσα περήφανη για τον εαυτό μου.

"Καλώς. Θέλω να πας στην πλατεία στις τέσσερις το μεσημέρι. Εκεί θα βρεις έναν άντρα γύρω στα είκοσι οκτώ. Είναι γιος εκείνου που σκότωσες χθες. Ανέλαβε τον." Είπε κοφτά και έκλεισε το τηλέφωνο. 

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο και ειλικρινά αν δεν με ξελάσπωνε κάθε φορά ήδη θα ήταν θαμμένος κάτω από το χώμα. Άλλωστε αυτός είναι χειρότερος από όλους τους. Κοίταξα το ρολόι και έδειχνε ότι ήταν έντεκα το πρωί έτσι, αποφάσισα να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και έπειτα να μαγειρέψω κάτι να φάω. Είπα μόλις να μαγειρέψω; Αφού συχαίνομαι το μαγείρεμα... Καλά λέω ότι τρελαίνομαι.

Όταν πλέον είχε πάει τρεις, αποφάσισα να ντυθώ και να ξεκινήσω για το μέρος όπου έπρεπε να συναντήσω τον γιο του κτήνους που σκότωσα εν ψυχρό χθες βράδυ. Φόρεσα ένα στενό μαύρο κολάν με διαφάνεια στο πλάι και από πάνω ένα αθλητικό μπουστάκι σε μπορντό απόχρωση ενώ τα μαλλιά μου τα έπιασα σε μια χαλαρή αλογοουρά.

"Ώρα να πάμε να τελειώνουμε και με αυτό!" Μονολόγησα στον εαυτό μου καθώς κοιταζόμουν στον καθρέφτη.

Η ώρα είχε πάει τέσσερις και η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο. Ο ηλίθιος είχε ξεχάσει να με ενημερώσει για το πως έμοιαζε ο γιος του άλλου. Αναστέναξα και έκανα να φύγω όταν έπεσα πάνω σε έναν άντρα κοντά στην ηλικία μου. Ήταν αρκετά εμφανίσιμος αλλά παράλληλα έβγαζε κάτι σκοτεινό και η έκφραση του παρά το χαμόγελο που είχε μόνιμο στο πρόσωπο του ενέπνεε πόνο. Το ένστικτο μου βάρεσε κόκκινο και σκέφτηκα πως αυτός ήταν ο άντρας που έπρεπε να συναντήσω. Προς στιγμήν ένιωσα λύπη μα απώθησα αμέσως αυτό το συναίσθημα.

"Συγνώμη" Είπε απλά και έκανε να φύγει μα τον εμπόδισα κρατώντας τον απαλά από το χέρι.

"Συγνώμη...Πώς σε λένε;" Εκείνος σήκωσε το ένα φρύδι του απορημένος με την ερώτηση μου.

"Γιατί ενδιαφέρεσαι;" Ρώτησε και εγώ για πρώτη φορά σε όλη μου την ζωή έκανα κάτι που ποτέ δεν περίμενα ότι θα κάνω.

"Νομίζω ότι κινδυνεύεις." Εκείνος φανερά ξαφνιασμένος πισωπάτησε, τραβώντας το χέρι του από το δικό μου.

"Τι λες;" Μουρμούρισε κοιτάζοντας με ταραγμένος. Εγώ αναστέναξα και έκανα ένα βήμα πιο κοντά του.

"Πάμε κάπου ήσυχα και έχεις τον λόγο μου ότι θα σου εξηγήσω..."

Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμασταν καθισμένοι στο σαλόνι μου. Η ταραχή του ήταν εμφανή και έτσι προσπάθησα να φερθώ σαν σωστή οικοδέσποινα. Υποτίθεται ότι θα τον σκότωνα. Γιατί φέρομαι έτσι;

"Θα ήθελες κάτι να πιεις;"

"Η αλήθεια είναι πως όχι!" Απάντησε ψυχρά αλλά μετά από λίγο το ξανά σκέφτηκε. "Αν και για να χαλαρώσω, πάντα πίνω λίγο τσάι του βουνού. Έχεις;" 

"Εμ, νομίζω πως ναι. Επιστρέφω σε ένα λεπτό." Είπα αφήνοντας τον μόνο και πήγα στην κουζίνα και άρχισα να ψάχνω στα ντουλάπια να δω τι ροφήματα έχω. Για καλή μου τύχη υπήρχε ένα τελευταίο φακελάκι τσάι, το οποίο δεν είχα ιδέα αν ήταν αυτό που έπινε, έτσι επέστρεψα στο σαλόνι για να του το δείξω.

"Έχεις;" Ήταν το πρώτο πράγμα που είπε όταν με είδε και εγώ σαν απάντηση έδειξα το φακελάκι με το τσάι.

"Αυτό είναι;" 

"Ναι"

Ξανά γύρισα στην κουζίνα για να βάλω το νερό να βράσει και έπειτα έβγαλα μια κούπα για εκείνον και ένα γυάλινο ποτήρι για μένα το οποίο γέμισα με βότκα. Μόλις έβρασε το νερό, έβαλα το φακελάκι μέσα και επέστρεψα στο σαλόνι με τα ροφήματα μας.

"Ορίστε" Είπα απαλά και το άφησα στο τραπέζι.

"Ευχαριστώ!"

"Λοιπόν..." Είπα πίνοντας μια γουλιά από την βότκα καθώς βόλευα το σώμα μου καλύτερα στην πολυθρόνα. "Αρχικά δεν νομίζεις ότι πρέπει να συστηθούμε;"

"Άρης" Είπε κοφτά.

"Ωρόρα" Απάντησα στον ίδιο τόνο και τα μάτια του άστραψαν. Οι φήμες για μένα μάλλον είχαν φτάσει και στα αυτιά του.

"Εσύ είσαι..." Μουρμούρισε.

"Ναι...Ο πατέρας σου χθες πέθανε από τα χέρια μου.." Επισήμανα και το πρόσωπο του σφίχτηκε.

"Γιατί;" Γρύλισε μέσα από τα δόντια του ενώ εγώ συνέχισα να τον κοιτάω σταθερά.

"Παρενοχλούσε μία ανήλικη!" Δήλωσα.

"Ο πατέρας μου δεν ήταν τέτοιος." 

"Και όμως ήταν. Τον έβλεπα να της βάζει χέρι κανονικά και εκείνη έκλαιγε με λυγμούς. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Και επειδή ξέρω ακριβώς τι άνθρωποι συχνάζουν σε εκείνο το μέρος δεν μου ήταν δύσκολη η απόφαση που πήρα!"

"Έχεις μεγάλο θράσος, το ξέρεις;"

"Επειδή είμαι ειλικρινής;" Είπα σηκώνοντας το ένα φρύδι και κοιτάζοντας τον ειρωνικά.

"Δεν σέβεσαι..." Συνέχισε σαν να μην είχα μιλήσει.

"Τι δεν σέβομαι ακριβώς;" 

"Έχασα τον πατέρα μου εξαιτίας σου! Ακόμα και τέρας να ήταν δεν παύει να είναι πατέρας μου!"

Η αύρα που εξέπεμπε ήταν μαύρη. Παρόλα αυτά κάτι πιο φωτεινό πάλευε μέσα του προσπαθώντας να κατευνάσει το σκοτάδι του. Αυτό μου είχε τραβήξει εξαρχής το ενδιαφέρον. Δεν έσκυψα το κεφάλι, αντιθέτως σηκώθηκα και στάθηκα ακριβώς μπροστά του. Ήθελα να βεβαιωθώ για την απόφαση μου. Έσκυψα κοντά του πιάνοντας τον απροετοίμαστο και τα χέρια μου άρχισαν να ψηλαφίζουν κάτω από τα καλύμματα του καναπέ στον οποίο καθόταν αποκαλύπτοντας ένα από τα χιλιάδες μαχαίρια μου. Το άφησα πάνω στα πόδια του και έκανα ένα βήμα πίσω για να μπορεί να έχει οπτική επαφή μαζί του.

"Αν νιώθεις αδικημένος και αν κρίνεις ότι δεν έχουμε κάτι άλλο να συζητήσουμε, εμπρός. Χρησιμοποίησε το. Σε αφήνω να επιλέξεις αν θα μου χαρίσεις την ζωή ή τον θάνατο. Σε αφήνω να επιλέξεις ανάμεσα στο σωστό και το λάθος." 

Ήξερα ότι έπαιρνα ρίσκο με αυτή μου την απόφαση, αλλά ήθελα να βεβαιωθώ πως πριν πουλήσω τον μπάσταρδο, ότι αυτός ο άνθρωπος μπροστά μου άξιζε.