"Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας σκοτάδι αλλά και φως. Μας ελκύουν τα αντίθετα γιατί το κρυμμένο μας μισό αποζητά να βγει στην επιφάνεια."

....................................................................................................................

Ο τύπος μέσα από το μπαρ την κοιτούσε σαν λιγούρης. Της έφερνε αναγούλα, παρόλα αυτά φόρεσε το πιο λάγνο της χαμόγελο και έγειρε το κεφάλι της προς το πλάι. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει και θα το έκανε.

"Τι θέλει η όμορφη;" Η φωνή του ακουγόταν βαριά και μύριζε από χιλιόμετρα μακριά αλκοόλ. Παραμέρισε τα μαλλιά της παιχνιδιάρικα από την μία πλευρά του κεφαλιού της αφήνοντας το τατουάζ της να φανεί.

"Ένα ουίσκι σκέτο!" Πλησίασε το πρόσωπο της πιο κοντά και εκείνος την μιμήθηκε. "Και εσένα μόλις τελειώσει η βάρδια σου." Ψιθύρισε κοντά στο αυτί του κάνοντας τον να ανατριχιάσει. Της χαμογέλασε πονηρά ενώ το βλέμμα του ταξίδεψε σε κάθε καμπύλη του κορμιού της καταλήγοντας τελικά στα μάτια της. Αυτά τα καταπράσινα μάτια τον κοιτούσαν όλο υποσχέσεις. Δεν της έφερε καμία αντίσταση. Του δινόταν απλόχερα και θα την είχε. Δεν ήξερε, πώς να ξέρει άλλωστε; Κανείς δεν ξέρει.

"Σχολάω σε δύο ώρες μωρό."

"Τέλεια!" Απάντησε επιστρέφοντας στην θέση της και μέσα σε ένα λεπτό ο τύπος της έδωσε το ουίσκι. Τον ευχαρίστησε κλείνοντας του το μάτι και έστρεψε την προσοχή της στον χώρο γύρω της. Κοίταξε προς τα vip και είδε ένα γνώριμο πρόσωπο να κάθεται εκεί. "Ώστε εδώ είσαι.."

Ωρόρα pov
Πάλι στέκεται στα vip, όπως κάθε βράδυ που λαμβάνω μήνυμα του. Ξέρω τι περιμένει όπως και εκείνος ξέρει ότι θα το έχει σε μιάμιση ώρα. Ποτέ δεν μου λέει τον λόγο, απλά εκτελώ εντολές. Έτσι έμαθα. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον ψηλό τύπο από το μπαρ να με γδύνει με τα μάτια του. Πόσο λάθος κάνει αν νομίζει ότι θα προλάβει να με αγγίξει.

"Χορεύουμε;" Ακούστηκε μια φωνή δίπλα μου και γύρισα αδιάφορα προς το μέρος του.

"Σε ξέρω;" Ρώτησα ανασηκώνοντας το ένα φρύδι και κοιτάζοντας τον από πάνω μέχρι κάτω.

"Όχι, απλά σε είδα μόνη και..."

"Και έφευγες!" Πρόσθεσα διακόπτοντας τον. Φανερά τσαντισμένος απομακρύνθηκε ψάχνοντας το επόμενο 'θύμα' του. Ξανά γύρισα την προσοχή μου προς το μέρος του. Ακόμα καθόταν στα vip με την διαφορά ότι το βλέμμα του ήταν στραμμένο πάνω μου.

.............................

Η ώρα πέρασε και πλέον η Ωρόρα θα έπαιρνε αυτό για το οποίο ήρθε εξαρχής σε αυτό το άθλιο μέρος. Τον είδε να μαζεύει και τα τελευταία πράγματα και έπειτα να την πλησιάζει.

"Έτοιμος, πάμε;"

"Φυσικά μωρό μου!" Είπε και άρχισε να περπατάει προς την πόρτα λικνίζοντας προκλητικά το κορμί της. Ο τύπος είχε ήδη αρχίσει να νιώθει ενόχληση στον καβάλο του. Την ακολούθησε δίχως δεύτερη σκέψη.

Βγήκαν από το κέντρο και άρχισαν να περπατάνε.

"Που θα πάμε;" Την ρώτησε τελικά. Εκείνη δεν απάντησε. Παρατηρούσε τον δρόμο γύρω τους. Δεν περνούσε κόσμος και μερικά στενά πιο κάτω είδε σκοτάδια!  "Bingo" ψιθύρισε και χαμογέλασε διακριτικά για να μην την καταλάβει.

"Μωρό μου, δεν μπορώ να περιμένω.." Είπε παιχνιδιάρικα και πιάνοντας τον απότομα από τον καρπό άρχισε να τον κατευθύνει προς το σκοτεινό στενάκι. Εκείνος αν και είχε τους ενδοιασμούς τους ήταν τόσο ξαναμμένος που δεν τον ενοχλούσε ιδιαίτερα που ακριβώς θα την έπαιρνε. 

"Εδώ;" Είπε κοιτάζοντας τριγύρω του και εκείνη κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

"Εδώ θέλω μωρό μου" Τον πλησίασε κολλώντας τον στον τοίχο πίσω του. Τα χείλη της βρέθηκαν πάνω στα δικά του ζητώντας πρόσβαση να εισχωρήσει την γλώσσα της μέσα. Εκείνος παραδομένος ένιωθε το σώμα της να πιέζει το δικό του κάνοντας το μόριο του ακόμα πιο σκληρό. Συνέχισε να τον φιλάει ενώ το ένα της χέρι άρχισε αργά να κατεβαίνει προς τα κάτω. Η ανάσα του είχε βαρύνει. Το χέρι της ξεκούμπωσε αργά το παντελόνι του ενώ την ίδια στιγμή το άλλο ήταν πίσω από την πλάτη της. Τον έτριβε αργά πάνω από το εσώρουχο χωρίς να σταματήσει να τον φιλάει. Είχε αποσυντονιστεί τελείως. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο η Ωρόρα για να δράσει. Το μαχαίρι βρέθηκε με μιας στο λαιμό του στην μία από τις δύο κύριες αρτηρίες στερώντας τον αέρα του και γεμίζοντας αυλάκια αίματος το μέρος γύρω τους. Ξεψυχούσε μπροστά της και εκείνη αυτό που έκανε ήταν να πιέζει κάνοντας στροφές το μαχαίρι στο ίδιο μέρος χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα δεν υπήρχε ψυχή σε αυτό το σώμα. Ήταν ένα άδειο κέλυφος πεσμένο στο πάτωμα, σε μια κόκκινη λιμνούλα από αίματα.

Άρχισε να απομακρύνεται και μόλις φύλαξε το μαχαίρι στην θήκη του πληκτρολόγησε έναν αριθμό στο κινητό της. 

Από την άλλη γραμμή ακούστηκε μια αντρική φωνή.

"Παρακαλώ;"

"Σου στέλνω την διεύθυνση, αναλαμβάνεις εσύ από δω και πέρα." Είπε και το έκλεισε κατευθείαν. "Ώρα να πας σπίτι κορίτσι μου" Μουρμούρησε στον εαυτό της και προχωρώντας δύο στενά πιο κάτω βρήκε παρατημένη την μηχανή της. Ανέβηκε και έβαλε μπροστά.

...........................

Μία ώρα αργότερα είχε φτάσει στο σπίτι της. Έβγαλε τα ματωμένα ρούχα και μπήκε να κάνει ένα καυτό μπάνιο.

Πάντα ένιωθε περίεργα μετά από μια τέτοια περίσταση. Ήταν ένα ευχάριστο και γνώριμο συναίσθημα που δεν μπορούσε να καταλάβει από που προέρχεται. Είχε την αίσθηση ότι το είχε κάνει άπειρες φορές στο παρελθόν, πολύ περισσότερες από ότι θυμόταν. Αισθανόταν την ανάγκη να σκοτώσει για να σταματήσει το βουητό στο κεφάλι της. Αυτό το βουητό είχε ξεκινήσει όταν σκότωσε το πρώτο της θύμα όταν ήταν 19 και κάθε φορά που περνούσε μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να σκοτώσει το επόμενο θύμα, το κεφάλι της δεν την άφηνε σε ησυχία. Ήταν μόλις 25 χρονών όταν πήρε την απόφαση να βρει μια κανονική δουλειά όμως, εκείνος ο άντρας δεν την άφηνε σε ησυχία. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που του είπε ότι θα σταματούσε να δουλεύει για εκείνον αλλά αυτός επέμενε. Και κάπως έτσι η Ωρόρα έμεινε στην σκοτεινή πλευρά. Δεν την πολύ ένοιαζε για να επιχειρήσει να το αποφύγει. Έτσι έμαθε από μικρή.

Μόλις τελείωσε το μπάνιο της τύλιξε μια μικρή πετσέτα γύρω από το σώμα της που κάλυβε τα απολύτως απαραίτητα και επέστρεψε στο δωμάτιο της.

Καθώς στέγνωνε τα μαλλιά της άκουσε έναν θόρυβο απέξω από το παράθυρο. Έμεινε ακίνητη και έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να αφουγκραστεί μα αυτή την φορά δεν άκουσε τίποτα.

"Περίεργο, θα ορκιζόμουν ότι κάτι άκουσα" Μουρμούρισε και συνέχισε να στεγνώνει τα μαλλιά της.

....................................................................................................................

Το πρώτο κεφάλαιο έφτασε στο τέλος του. Ελπίζω να σας άρεσε!
Φιλάκια πολλά!