*POV ΠΩΛΙΝΑ*

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ήρθαμε. Έχουμε ξεκινήσει είδη τα μαθήματα και μπορώ να πω πως όλα είναι ακόμα πιο ωραία από ότι φανταζόμουν. Βρήκα και μια ωραία παρεούλα από την τάξη. Μου φαίνεται ακόμα παράξενο που είμαι στο πανεπιστήμιο, όλα εδώ είναι πολύ διαφορετικά, θέλω λίγο χρόνο ακόμα για να προσαρμοστώ, βέβαια ομολογώ πως περνάω πού όμορφα. Στην καθημερινότητά μου πάω με τα παιδιά για καφέ, βγαίνω φυσικά και με την Κάλλια ακόμα περισσότερο, όσο για τον Αλκιβιάδη έχω καιρό να τον δω, έφυγε πριν μια εβδομάδα για Θεσσαλονίκη, είχε δουλειές στο γραφείο του, καλύτερα δεν χρειάζεται και πολλή επαφή. Σήμερα δεν έχω σχολή και η Κάλλια δεν είναι εδώ πήγε για τριήμερο με τον Βαγγέλη Λονδίνο, αχ την ζηλεύω αλλά δεν πειράζει, θέλω να περάσει καλά. Σήμερα και οι επόμενες μέρες προβλέπουν διάβασμα σε πολύ λιγότερο από μήνα θα ξεκινήσουν οι εξετάσεις. Τώρα είναι η ώρα για μια ζεστή σοκολάτα και να ξεκινήσω. Δεν πρόλαβα να πάω στην κουζίνα και χτυπάει η πόρτα. Ανοίγω και είναι ένας Κούριερ.

«Ναι γειά σας! Είστε η κ.Πωλίνα Δρακάκη;» Είπε ο Κούριερ, ενώ κοιτούσε το κουδούνι.

«Μάλιστα η ίδια!» Του είπα και εκείνος μου έδωσε ένα μεγάλο κουτί.

Έκλεισα την πόρτα και γεμάτη αγωνία ήθελα να ανοίξω το μεγάλο αυτό κουτί. Το ανοίγω και βλέπω ένα πανέμορφο κοντό φόρεμα σε λεοπαρ απόχρωση και ακριβώς κάτω από το φόρεμα, στο κουτί βρήκα και μια κάρτα που γράφει τα εξής:

«Δεν νομίζω να ξέχασες τόσο γρήγορα την συνάντησή μας! Σε περιμένω με πολύ μεγάλη χαρά στα εγκαίνια της έκθεσης μου. Σε περιμένει μια έκπληξη εκεί! Μην τυχόν και δεν έρθεις! Θα υπάρχει ένα αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι σου στις 8.

Με εκτίμηση, ο Άγνωστος φωτογράφος»

Πολύ περίεργο! Πως είναι δυνατόν να ξέρει που μένω και πως με λένε, δεν προλάβαμε να συστηθούμε. Όταν έβγαλε την φωτογραφία την έστειλε στο κινητό μου και ύστερα με ένα βιαστικό αντίο χάθηκε από τα μάτια μου. Από τη πρώτη στιγμή μου φάνηκε τόσο περίεργος άνθρωπος, και δεν μιλάω μόνο για το πώς μίλησε αλλά και με το ύφος του τα μάτια του, όλα! Από την μια πλευρά είμαι πολύ περίεργη να δω την έκπληξη που αναφέρει στο σημείωμα, αλλά από την άλλη όπως λέει και ο ίδιος είναι ένας άγνωστος-γνωστός, που ξέρω μόνο το παρουσιαστικό του και την ποιότητά του ακόμα την αγνοώ, λόγω έλλειψης πληροφοριών. Μόνο ότι ασχολείται με την φωτογραφία γνωρίζω. Όμως αυτή η περιέργεια δεν λέει να φύγει από μέσα μου, παρόλο που πέρασαν αυτές οι σκέψεις. Το αποφάσισα θα πάω! Ότι είναι να γίνει θα γίνει, ούτως σι άλλος μόνη μου είμαι, καλύτερά να πάω εκεί να περάσω όμορφα, ή τουλάχιστον ελπίζω.

Έβγαλα το φόρεμα και αφού το δοκίμασα το σιδέρωσα απαλά και το άφησα πάνω στο κρεβάτι. Ύστερα πήγα στο μπάνιο, θέλω να είμαι πολύ φρέσκια για το βράδυ. Και αφού τελείωσα με το μπάνιο, σειρά έχουν τα μαλλιά, θέλω να τα αφήσω κάτω με απλές και ομοιόμορφες μπούκλες, που δεν απέχουν πολύ και από το φυσικό μου.

Η ώρα είναι 7:58, έχω ετοιμαστεί και κατεβαίνω κάτω. Δεν θέλω να αργοπορήσω, πάντα θέλω να είμαι στην ώρα μου, όπου και αν πηγαίνω. Αν και όπως φάνηκε, το αυτοκίνητο ήταν στην ώρα του εδώ. Δεν πρόλαβα να περάσω το κατώφλι την πολυκατοικίας και ένας άντρας με κουστούμι με πλησιάζει.

«Παρακαλώ περάστε δεσποινίς Πωλίνα.» Είπε ενώ άνοιγε την πόρτα του πανάκριβου τζιπ, για να μπω. Η διαδρομή θα έλεγα ότι κράτησε αρκετά, αλλά όταν φτάσαμε είδαμε ένα όμορφο και κλασικό κτήριο, με πάρα πολύ κόσμο και πολλούς δημοσιογράφους. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως γίνεται να είναι τόσο γνωστός και ταυτόχρονα τόσο άγνωστος προς εμένα. Ανοίγει η πόρτα του αυτοκινήτου και με μιας φεύγουν οι σκέψεις από το μυαλό μου. Με οδηγεί αυτός ο άντρας μέσα στο κτήριο και αφού βεβαιωθεί ότι είμαι καλά με αφήνει λίγο παρά μέσα από την είσοδο. Κοιτάζω γύρω μου και ξαφνικά βλέπω έναν τεράστιο καμβά με την φωτογραφία μου και το γύρω του να περιβάλλεται από πολύχρωμα, φρέσκα και καλοστημένα λουλούδια. Ξαφνικά νιώθω ένα άγγιγμα στην μέση μου.

«Τελικά ήρθες! Δεν περίμενα το αντίθετο, αλλά είμαι πολύ χαρούμενο που είσαι εδώ σήμερα.» Είπε κρατώντας μου το χέρι και κοιτώντας με στα μάτια.

«Φυσικά και θα ερχόμουν. Εξάλλου το σημείωμα έγραφε για μια έκπληξη δεν μπορούσα να μην ανταποκριθώ στο κάλεσμά σου. Φαντάζομαι αυτή εδώ είναι η έκπληξη.» Είπα δείχνοντας με το χέρι την φωτογραφία.

«Ναι αυτή! Είναι τόσο ωραία φωτογραφία που δεν γινόταν να κάνει άλλη την έναρξη της έκθεσης μου.» Είπε και ανεβήκαμε μαζί τα σκαλιά. Ήταν μια τεράστια αίθουσα με πολύ κόσμο, πολύ από αυτούς ήταν γνωστοί και τα φλας τον φωτογράφων έπαιρναν φωτιά.

«Περάστε κ.Κίμωνα. Είναι ώρα να ξεκινήσουμε.» Είπε ένας καλοντυμένος κύριος που το άγχος του να προλάβει τον έκανε και εκνευριστικό μπορώ να πω, αφού τραβούσε τον μέχρι τώρα άγνωστο-γνωστό Κίμωνα σε κάτι που θύμιζε με σκηνή θεάτρου.

«Σας ευχαριστώ όλους, που σήμερα δίνεται όλη το παρόν σας, σε μια τόσο για εμένα σημαντική μέρα. Η φωτογραφία είναι μια από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής. Η απόφαση να κάνω την έκθεση μου, έχει πολύ μεγάλη σημασία με την φωτογραφία πού όλοι αντικρίσατε στην είσοδο πριν μπείτε. Την ημέρα εκείνη που το αποφάσισα είχα βγει για ένα περίπατο σε μια μεγάλη και γνωστή παραλία. Συγκεντρωμένος στις εικόνες που ήθελα να αποτυπώσω από την φύση, έπεσα πάνω σε αυτή την νεαρή και όμορφη κοπέλα. Της μίλησα μάλιστα και κοιτώντας την στα μάτια κατάλαβα πως θα ήθελα να είναι τόσο γλυκιά και γεμάτη ζωντάνια η έκθεση μου. Ομολογώ πως με την σκέψη της το επόμενο διάστημα συνέχισα να κάνω αυτό που τόσο πολύ ήθελα. Και σήμερα είμαστε εδώ να θαυμάσουμε την ανθρώπινη ομορφιά και δύναμη που δεν μπορούμε να φανταστούμε πως μπορεί να υπάρχει. Τα λόγια είναι περιττά, γι' αυτό δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Απολαύστε την σημερινή βραδιά και προσπαθείτε να εμπνευστείτε όπως εγώ, από κάτι τόσο δυνατό.» Είπε και καθώς κατέβαινε ο κόσμος τον χειροκροτούσε.

Το υπόλοιπο της νύχτας κύλισε όμορφα. Χόρεψα με τον Κίμωνα και είχα την ευκαιρία να μάθω κάποια πράγματα για την τέχνη της φωτογραφίας. Πρωί πλέον έφτασα στο σπίτι μου, αφού μετά την έκθεση ήθελε να βγάλουμε πολλές φωτογραφίες, ώστε να αποφασίσει ποια θα είναι αυτή που θα συμπεριληφθεί στην συλλογή του.

*POV ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ*

Είναι νωρίς το πρωί, κατάφερα να έρθω με την πολύ πρωινή πτήση. Ήθελα να έρθω να ξεκουραστώ και να μείνω λίγο μόνος. Δεν έχω ύπνο οπότε ένας καφές νομίζω είναι ότι καλύτερο αυτή την ώρα στο μπαλκόνι. Ανοίγω την πόρτα και κοιτάζω γύρω μου επικρατεί ησυχία, ο κόσμος σήμερα δεν δουλεύει και όλοι κοιμούνται. Όμως αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μου δεν θέλουν να το πιστέψουν. Η Πωλίνα κατεβαίνει από ένα ακριβό μαύρο τζιπ συνοδευόμενη μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας από τον Κίμωνα Γιαννακάκη; Μα πως είναι δυνατόν να γνωρίζονται αυτή οι δύο;

Αργά το μεσημέρι στο κινητό μου όπως διάβαζα στις ειδήσεις έπεσε στην αντίληψή μου ένα εξώφυλλο με την φωτογραφία της Πωλίνας.

«ΠΟΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΤΟΣΟ ΝΕΑΡΗ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΠΟΖΑΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΜΩΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ; ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΒΡΑΔΙΑ!!!»

Κάτι το παράξενο συμβαίνει εδώ! Και πρέπει να το μάθω όπως και δήποτε!

«Καλημέρα σας κ. Παπαπέτρου. Πρέπει να έρθετε στο Ηράκλειο όσο το δυνατόν γρηγορότερα!»

Ποίος είναι αυτός ο Κίμωνα Γιαννακάκης και ο Αλκιβιάδης αναστατώθηκε; Τι σχέση έχει η υπόθεση που έχει αναλάβει με τον γνωστό-άγνωστο;

Γεια σας παιδάκια!!! Βλέπετε δεν άργησα! Αύριο έρχεται το επόμενο!!! Αφήστε σχόλιο και ένα αστεράκι! Σας αγαπάω πολύ! Μέχρι το επόμενο να προσέχετε και να είστε καλά!

Στο επόμενο έρχονται ανατροπές!!!