*POV ΠΩΛΙΝΑ*

«Πωλίνα;;» Με φώναζε ο Αλκιβιάδης και με έπιασε από το χέρι καθώς πήγα να βγω από το αυτοκίνητο.

«Τι θες Αλκιβιάδη; Πρέπει να κατέβουμε δεν έχουμε πολύ χρόνο μας περιμένει η Κάλλια στον γκισέ, σε λίγο θα απογειωθεί το αεροπλάνο!» Του είπα και κατέβηκα από το αυτοκίνητο, δεν τον άφησα να πει λέξη! Δεν ξέρω αν ήθελα να ακούσω αυτό που θα μου έλεγε.

Αφού κατέβηκε και εκείνος από το αυτοκίνητο, βάλαμε τις αποσκευές μας στο καρότσι και κατευθυνθήκαμε στο γκισέ εισιτηρίων όπου και θα μας περίμενε και η Κάλλια με τον Βαγγέλη.

«Καλώς τους! Έβγαλα και για εσάς εισιτήρια, όποτε πάμε να παραδώσουμε βαλίτσες και πάμε για έλεγχο! Πάμεεεεεεε έρχεται η φοιτητική ζωή. Πωλίνα ακούς μας καλεί!» Είπε η Κάλλια με τόση χαρά που έκανε σαν χαρούμενο παιδί που του πήραν μόλις τώρα ένα καινούργιο παιχνίδι. Η αλήθεια είναι πως και εγώ είμαι χαρούμενη αλλά φοβάμαι μην μας παρακολουθούν. Ότι και να γίνει θα έχω θετικές σκέψεις, δεν θέλω να χαλάσει η διάθεση η δική μου και κυρίως της Κάλλιας που το περίμενε χρόνια τώρα θα ήταν άδικο.

Η πτήση ευτυχώς δεν είχε αναταράξεις και θα έλεγα ότι ο χρόνος πέρασε γρήγορα. Η θέση μου είναι δίπλα στο παράθυρο. Και μπορούσα να δω καθώς φεύγαμε ολόκληρη την πόλη, ακόμα και τον λευκό πύργο και τα κάστρα. Τα σύννεφα όπως αναιβέναμε υψόμετρο ήταν όλο και περισσότερα, άλλα ήταν μικρά άλλα μεγάλα, αλλά είχαν σχήμα και άλλα ήταν αλλοπρόσαλλα. Παρολο'αυτα έδειχναν τόσο αρμονικά μεταξύ τους, λες και το καθένα είχε δημιουργηθεί για εκείνη την συγκεκριμένη θέση. Η φύση τελικά είναι ένας πίνακας τόσο μελετημένος, που μπορεί να χαθείς για ώρες ατελείωτες στην σκέψη καις την ερμηνεία του. Φτάσαμε στην Κρήτη, έχει αρχίσει να μικραίνει η μέρα και να νυχτώνει νωρίτερα. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο που είχε νοικιάσει ο Αλκιβιάδης μέχρι να έρθουν τα δικά μας. Είμαστε έξω από την πολυκατοικία με τα διαμερίσματα μας. Τώρα μπορώ να συνυδητώ ποιήσω, ότι πλέον ξεκινάει μια καινούργια ζωή, γεμάτη από κουτιά που περιμένουν να κρατήσουν αναμνήσεις, για να θυμάμαι όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια.

Μετά από πολλές ώρες επιτέλους ξαπλώνω είναι αγά το βράδυ. Εγώ είμαι στο καινούργιο μου σπίτι, η Κάλλια στο δικό της με τον Βαγγέλη στο ακριβώς επάνω διαμέρισμα και ο Αλκιβιάδης στο ακριβώς δίπλα. Ακόμα και εδώ μαζί μας, να θες να ξεχαστείς και να μην μπορείς! Τώρα θα ξέρω και που είναι και τι κάνει, η τέλεια κατάσταση όταν θες να βγάλεις κάποιον από το μυαλό σου. Νιώθω τόσο κουρασμένη από το ταξίδι και από την τακτοποίηση του σπιτιού, αν και ήταν καθαρό ήθελα να το ξανά φρεσκάρω ώστε να νιώσω πιο οικία με το σπίτι μου πλέον.

*POV ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ*

«Είναι 8.00 το πρωί και ο ήλιος έχει ανατέλλει. Σκέφτομαι πως θα φτιάξω το πρόγραμμα μου, αφού πρέπει να πηγαίνω και Θεσσαλονίκη, ειδικά για την καινούργια υπόθεση. Ό πατέρας μου θα αναλάβει τις άλλες, αλλά αυτή έχω βάλει στόχο να την κερδίσω. Ίσως, φταίει και η ιστορία της Πωλίνας, η οποία μοιάζει σε πολλά σημεία με αυτήν την καινούργια μου υπόθεση. Πρέπει να τηλεφωνήσω και στην Κατερίνα, με την οποία έχουμε χαθεί, ή μάλλον εγώ την έχω σε απόσταση. Μου λείπει δεν λέω αλλά μπορώ να ζήσω και να κάνω την καθημερινότητα μου. Την είδα το βράδυ πριν φύγω, το περάσαμε μαζί και στα μάτια της έβλεπα μια λύπη που εγώ δεν μπορούσα να νιώσω. Θα της πω να έρθει κάποια στιγμή, αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αυτή έχει την δουλεία της και φυσικά τις φίλες της που δεν μπορεί να ξεκολλήσει ακόμα και όταν κάνουμε αποδράσεις τα σαββατοκύριακα.

Τελικά με πρόλαβε η Κατερίνα, πείρε αυτή πρώτη τηλέφωνο, τώρα που άκουσα την φωνή της μπορώ να πω πως τώρα ένιωσα να μου λείπει κάτι. Τέλος πάντων τώρα πρέπει να ξυπνήσω την αδερφή μου, γιατί είμαι σίγουρος πως ακόμα θα κοιμάται.

Ανέβηκα τα σκαλιά και χτύπησα το κουδούνι του διαμερίσματός της.

«Έρχομαι...έρχομαι βρε Αλκιβιάδη αμάν πρωί-πρωί.» Άκουγα την Κάλλια να μου φωνάζει.

«Καλέ γιατί δεν κοιμάσαι;» Με ρώτησε η Κάλλια ενώ άνοιγε την πόρτα και χασμουριότανε. «Σαν την Πωλίνα και εσύ, από τα ξημερώματα ξυπνάτε, αλλά κάνε ησυχία, γιατί ο Βαγγέλης ακόμα κοιμάται, όλα αυτός τα τακτοποίησε εγώ πήγα και ξάπλωσα, αλλά θα του κάνω ένα καλό καφέ όταν θα ξυπνήσει.» Πρόσθεσε η Κάλλια.

«Το περίμενα, αλλά τι να κάνει και αυτός με εσένα που έμπλεξε. Ο θεός να του δώσει υπομονή του ανθρώπου.» Της είπα και αρχίσαμε να γελάμε ακατάπαυστα.

-ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ-

*POV ΠΩΛΙΝΑ*

Δεν το περίμενα αλλά τελικά ξύπνησα νωρίς και φυσικά η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάρω τηλέφωνο την Κάλλια να την ξυπνήσω γιατί είμαι σίγουρη πως δεν έκανε απολύτως τίποτα και απλά πήγε να κοιμηθεί. Που φυσικά είχα δίκιο, καθώς όπως μου είπε και η ίδια ο Βαγγέλης τα έκανε όλα. Σήμερα η διάθεσή μου είναι πιο ανεβασμένη γι' αυτό λέω να κάνω ένα γρήγορο ντουζάκι, να ντυθώ και να πάω μια βόλτα να εξερευνήσω την περιοχή.

Έβαλα τα αθλητικά μου και ξεκίνησα με ένα γρήγορο βάδισμα, όχι δεν κάνω fitness life απλά κάνω ασκήσεις για το πόδι μου όπως μου είπε η φυσιοθεραπεύτρια μου. Ξεκίνησα από ένα πάρκο και κατέληξα σε μια παραλία. Έχει ησυχία, ακόμα δεν έχει κόσμο και η θάλασσα φαίνεται τόσο ήρεμη, γαλήνια θα έλεγα πως την ζηλεύω αυτήν την στιγμή. Είπα να καθίσω να απολαύσω αυτήν τόση ωραία και απολαυστική δροσιά. Σιγά-σιγά κάνουν και την εμφανίσει τους οι γλάροι και αποκτά έτσι μια ακόμα ηχητική υπόκρουση το τοπίο αυτό. Βρήκα πιο θα είναι το σημείο μου τώρα, θα έρχομαι εδώ να διαβάζω και να ηρεμώ. Ένας λόγος για να ξυπνάω κάθε πρωί με καλή διάθεση. Ξάπλωσα στην αμμουδιά και έκλεισα τα μάτια μου. Απολάμβανα τόσο πολύ αυτήν την στιγμή και προσπαθούσα να αρπάξω μέσα μου όλη αυτή την τόσο μαγευτική ενέργεια της θάλασσας.

Όλα αυτά συν έβαιναν μέχρι.....

«Συγνώμη δεν βλέπετε μπροστά σας έπρεπε να πέσαιτε πάνω μου;» Άρχιζα να φωνάζω, αφού έπεσε πάνω μου κάποιος κύριος.

«Συγνώμη δε το ήθελα, αλλά δεν φταίω μόνο εγώ κοπέλα μου. Εσύ έχεις απλωθεί στην παραλία χωρίς να σου περνάει από το μυαλό πως δεν σου ανήκει όλος ο χώρος.» Είπε ο άγνωστος κύριος, ενώ εγώ είχα αρχίσει να βράζω μέσα μου από την σύγχυσή.

«Για να σας πω, δεν έχετε το δικαίωμα να μιλάτε έτσι! Και στο κάτω-κάτω να κοιτάτε και που πάτε, γιατί και εσείς δεν είστε ο μόνο άνθρωπος εδώ.» Είπα ενώ προσπαθούσα να αφαιρέσω από πάνω μου τους τόνους άμμο.

«Δεν θέλω να συνεχίσω αυτή την ανώφελη συζήτηση μαζί σας δεν μπορώ να βγάλω άκρη, όπως φαίνεται!» Είπε και έστριψε για να τραβήξει φωτογραφία με την μηχανή του. Κάτι το περίεργο έχει αυτός ο άνθρωπός. Πως είναι δυνατόν να τσακώνεται και το ίδιο λεπτό να βγάζει φωτογραφία, ανεξήγητα πράγματα.

«Με συγχωρείς, απλά το τελευταίο διάστημα είμαι πιεσμένος, και δεν έχω το μυαλό μου. Με συγχωρείς για την ένταση.» Είπε ο άγνωστος-περίεργος κύριος και φάνηκε πως όντως ζητούσε συγνώμη. «Και τώρα αν θες, προς ένδειξη μεταμέλειας θα μπορούσες να γίνεις το μοντέλο μου για μια φωτογραφία, θέλω να την βάλω και αυτήν στην έκθεση, αν φυσικά μου επιτρέπεις.»

Όπως φάνηκε δέχτηκα την συγνώμη του και έγινα μοντέλο για ένα λεπτό!!!

Γεια σας!!! Ξέρω-ξέρω άργησα μόνο 7 μήνες για να ανεβάσω κεφάλαιο (φυσικά με ειρωνεύομαι χαχαχα) αλλά μου ήταν δύσκολο για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, να γράψω κεφάλαιο. Για τον λόγο αυτό σας αφιερώνω αυτό το κεφάλαιο, γιατί για να φτάσατε μέχρι την προηγούμενη τελεία φαίνεται πώς το θέλατε!!! Να σας ευχαριστήσω για τις θέσεις που έχει η ιστορία μου που και αυτό το οφείλω σε εσάς!!! Μέχρι το επόμενο πολλά φιλία αγάπες μου!!!