Την επόμενη μέρα...

*POV Πωλίνα*

Ήχος ξυπνητηριού

Από μικρή αυτός ο ήχος.... είναι  χειρότρος ακόμα και από όταν έγραφα κάτω από την βάση σε κάποιο μάθημα. Όμως πρέπει να σηκωθώ γιατί σήμερα έχω πολλά να κάνω και δεν έχω χρόνο για να φλιαρώ, είπε η φωνή μέσα μου και έκλεισα το ξυπνητήρι που χτυπούσε σαν τρελό. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι μου, αν και αντιμετπίζω ακόμα λίγο ένα θεματάκι στο δεξί πόδι αλλά όλα καλά συνεχίζω ακόμα την αγωγή που που έγραψε ο γιατρός και σε λιγότερο από ένα μήνα θα είμαι καλύτερα, βασικά αυτό θέλω να ελπίζω.Άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα κάτω στην κουζίνα.

<<Καλήμερα, αγάπη μου. Τι κάνεις; Είσαι καλύτερα σήμερα; Να σου ετοιμάσω πρωινό να φάς;>> Ρωτούσε η μαμά μου χωρίς σταματιμό, ούτε μια ανάσα δεν πείρε, καλσική ελληνίδα μαμά, τι να κάνεις όμως, αυτη θές να έχεις πάντα δίπλα σου, αχχ και τώρα που θα φύγω θα μου λείψει πολύ. 

<<Σιγά, σιγά βρε μαμά, πάρε και καμία ανάσα. Βάλε μου λίγο γάλα στην κούπα μου και θα φάω ένα κομμάτι από το κέικ που έκανες χτές και θα είμαι κομπλέ.>> Της είπα ένω έβαζα ένα μεγάλο κομμάτι κέικ , τι να κάνω βρε παιδία αφού μου αρέσει, είναι και με σοκολάτα, δεν μπορώ να το κοιτάω, σοκολάτα και κέικ πάνε μαζί.

<<Κομπλέ;;; Ήντα λέξη είναι αυτή μωρέ ; Τέτοια πράγματα βρε γυναίκα μαθαίνουν σήμερα στα κοπέλια; Όφουυ... κατά διαόλου πάει σήμερα η νεολαία μας. Ήντα να κάνουμε, αναγκαστικά πρέπει να μάθουμε την γλώσσα σας αλλίως ούτε να συνενοηθούμε δεν θα μπορούμε.>> Είπε ο μπαμπάς μου και εγω με την μαμά μου δεν μπορούσαμε να συγκρατιθούμε από τα γέλια,λέει αυτά που λέει έχει και την προφορά της μεγαλόνησου και όσο ναναι είναι διαφορετικά, χαχαχαχα.

<<Άντε τελείωνε, σε λίγο θα έρθει η Κάλλια και θα σε περιμένει πάλι το κορίτσι, απορρώ ώρες ώρες πως σε αντέχει, όλο αργείς!!!>> Είπε η μαμά μου με ένα σοβαρό ύφος, ενώ εγώ έπινα και την τελευταία γουλία απο την κούπα.

<<Εντάξει ρε μαμά πάω τώρα πάνω να ετοιμαστώ, αν έρθει και δεν είμαι ακόμα έτοιμη πες της να αναιβεί πάνω, οκ;;>> Έλεγα στην μητέρα μου ενώ αναίβαινα γρήγορα γρήγορα τις σκάλλες.

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου και πήγα κατευθείαν στην ντουλάπα να βρώ τα ρούχα μου. Θα βρώ κάτι να φορέσω και θα πάω αμέσως για ντούζ. Λοιπόν, τι να βάλω τι να βάλω....ααα να αυτό θα βάλλω το μαύρο μου καθημερινό φόρεμα με το κόκκινο το σακάκι γιατί αν και αρχές Σεπτέμβρη,  έχει βγάλει αρκετή δροσία και θα βάλω και τα άσπρα μου τα σνίκερς, αυτα τα παπούτσια τα λατρεύω γιατί πάνε με όλα ακόμα και με φόρμες και λέω να βάλω και κανένα αξεσουάρ, συγκεκριμένα τους ασημένιους κρίκους μου.

Αφού βρήκα και τα ρούχα και έκανα και το ντουζάκι μου τώρα ισιώνω έτσι στα γρήγορα λιγο τα μαλλία μου και θα είμαι έτοιμη.

<<Αμάν αυτή η κοπέλα κάθε φορά που της λέω θα είμαι την τάδε ώρα, να είναι έτοιμη ποτέ μα ποτέ δεν είναι στην ώρα της κυρία.....>> Ακουγόταν η φωνή της Κάλλιας να φωνάζει, ενω αναίβεναι προς τα πάνω.

<<Αμάν ρε Πωλίνα την Κυραική φεύγουμε και πρέπει να πάμε να πάρουμε έπιπλα και πράγαματα για τα σπίτια μας και εσύ ακομά δεν είσαι έτοιμη άντε δεν εχουμε χρόνο για χάσιμο... ΒΙΑΣΟΥΥΥΥΥ!!!>> Έλεγε η Κάλλια με ένα εκρεβισμένο ύφος.

<<Έτοιμη είμαι παπούτσια βάζω και φεύγουμε!>> Είπα στην Κάλλια ενώ έδενα τα κορδόνια. <<Μαμά έλα πάμε, έτοιμες είμαστε.>> Είπα στην μαμά μου την ώρα που καταίβαινα την  σκάλα.

<<Πάντε έσεις, εγώ θα πάω με την μαμά της Κάλλιας για καφέ, δικά σας θα είναι τα σπίτια εμένα δεν μου πέφτει λόγος απλά να μην το παρακάνετε, πάρτε τον Βασίλη και τον Αλκιβιάδη που στο κάτω κάτω εκείνη θα μένουν εκεί.>> Αμάν, αυτή η μαμά μου ενώ πάω να το ξεχάσω μου τα ξανα θυμίζει.

<<Καλά, πάμε τότε εμείς.>> Είπα στην Κάλλια.

<<Πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο μου και πάμε ικέα τι λές;;>> Ρώτησα την Κάλλια.

<<Πάμε, έχει ωραία πράγαμτα εκεί, στέλνω μήνυμα και στον Βαγγέλη να έρθει να μας βρει εκεί, εξάλου θα μένουμε μαζί, θέλω να επιλέξει και εκείνος, μην είμαι εγώ αυτή που θα τρέχει για όλα.>> Είπε η Κάλλια ενώ γελούσε.

Μπήκαμε στο αυτοκίντο μου και άνοιξα τα παράθυρα. Στην διαδρομή λέγαμε διάφορες τρελές ιστορίες από το γυμνάσιο αλλά και ιδέες για το πως να διακοσμήσει η καθεμία  το σπίτι της.

<< Πωλίνα να τος εκεί είναι ο Βαγγέλης, πάρακρε εδώ έχει θέση.>> Αφού πάρκαρα, καταιβήκαμε απο το αυτηοκίντο, βρήκαμε τον Βαγγέλη και μπήκαμε μέσα στο κατάστημα.

<<Πωωω... παργματικά δεν ξέρω ποιόν από όλους τους καναπέδες να πάρω... είναι όλοι τόσο γαμάτοι.>. Είπε η Κάλλια και άραξε χλαρά σε ένα καναπέ που έχει για δείγμα. << Εντάξει αγάπη αυτόν θα πάρουμε, είναι και μεγάλος, αναπαυτικός και χουζούρικος.>>Είπε η Κάλλια και πείρε αγκαλιά ενα από τα μαξιλάρια του καναπέ. 

Μέτα από 4 ώρες βγήκαμε επιτέλους απο το ικέα.Δεν παραπονιέμαι γιατί, μου άρεσαν πολύ αυτά που δίαλεξα και ειδικά το κρεβάτι μου είναι μεγάλο, διπλό με σιδερένια κάγκελα σε λευκό χρώμα. Ανηπονωνώ να πάω στο φοιτιικό μου σπίτι και να ξεκινήση η σχολή. Τα πράγαμτα τα παραγείλαμε και θα μας τα φέρουν την Κυριακή το μεσημέρι, που θα έχουμε φτάσει στο Ρέθυμνο.

<<Πωλίνα, εμείς θα πάμε για φαγητό θές να έρθεις;;>> Μεε ρώτησε η Κάλλια, ενώ έβαζαν κάτι μικρό πραγματάκια που αγόρασαν στο αμάξι του Βαγγέλη.

<<Όχι Κάλλια μου εξάλλου έχω ραντεβού με τον φυσιοθεραπευτή για το πόδι μου.Τα λέμε!!!>> Της είπα ενώ έκλεινα την πόρτα του αυτοκινήτου.

Στον δρόμο για την φυσιοθεραπεία περνούσα από ένα μαγαζί με σχολικά και έτσι αποφάσισα να σταματήσω για να κάνω έκλπηξη στην αδερφή μου Ιφιγένεια σχολικά, μια και φέτος είναι δευτέρα γυμνασίου, αχ πόσο μεγάλωσε και αυτή. Ξέρω και τι θέλω τι να της πάρω, έχει μανία με τους μονόκερους.  Αφού αγόρασα τα πράγματα κατευθίνθηκα για τον φυσιοθεραπευτή μου. Είναι κιολας 7 το απόγευμα.

<< Ευχαριστώ πολύ...ναι κ.Κατερίνα κατάλαβα πρέπει να συνεχίσω τις φυσιοθεραπείες και στο Ρέθυμνο. Ευχαριστώ πολύ για όλα!!!>> Είπα και αγκαλιστίκαμε, τόσο καιρό μαζί, είμαστε πια σαν οικογένεια.