Ίσως θα πρέπει να ανατρέξετε στο προηγούμενο κεφάλαιο να θυμηθείτε λίγο το τι συνέβη μιας και έκανα πολύ καιρό να ανεβάσω την συνέχεια. Ευχαριστώ για τα γεμάτα προσμονή σχόλια σας, για την υπομονή σας, την αφοσίωση σας και να ξέρετε πως δεν ξεχνάω ούτε εσάς ούτε το βιβλίο 🖤

"Μπαμπά;"αναφώνησε αποσβολωμένη η Κασσάνδρα καθώς σταμάτησε αστραπιαία τον βιαστικό βηματισμό της.

Ο Arthur έστεκε επιβλητικός έξω από την πόρτα του κοιτώνα της κόρης του περιμένοντας υπομονετικά την παρουσία της.Απέσυρε το βλέμμα του από το παράθυρο αντικρίζοντας την με ένα μειδίαμα να σχηματίζεται στα λεπτά του χείλη.

"Κασσάνδρα"αποκρίθηκε εκείνος με το όνομα της να συνοδεύεται με ένα ίχνος ανακούφισης ταυτόχρονα από το στόμα του.

Έτεινε τα χέρια του εκπλήσσοντας την κόρη του που είχε κοντοσταθεί απέναντι του περιμένοντας κάποια εξήγηση για την απρόσμενη παρουσία του.Δέχτηκε αυτή του την χειρονομία καθυστερώντας να ανταποδώσει την αγκαλιά.

"Θέλω να μιλήσουμε" ψιθύρισε πάνω στα μαλλιά της καθώς είχε τυλίξει το σώμα της με τα δύο του χέρια.

Η Κασσάνδρα έγνεψε θετικά χωρίς να γνωρίζει την έκβαση αυτής της συζήτησης.Ξεκλείδωσε αθόρυβα την πόρτα και μπήκε μέσα με τον πατέρα της να ακολουθεί.

"Είχα μια πολύ δύσκολη μέρα οπότε σε παρακαλώ αν ήρθες για να με επιπλήξεις ή να μου φωνάξεις όπως χθες ας το αναβάλλουμε για κάποια άλλη φορά"τον παρακάλεσε εξαντλημένη και άνοιξε το φωτιστικό του κομοδίνου της.Έβγαλε τα παπούτσια της μένοντας με τις χνουδωτές κάλτσες της και με ένα σάλτο βρέθηκε στο κρεββάτι καθισμένη.

Ο Arthur από την άλλη αφαίρεσε την μακριά, μαύρη καμπαρντίνα του σιωπηλός.Την άφησε στον καλόγερο και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού διατηρώντας μια απόσταση από την κόρη του.

"Δεν ήρθα για να σου φωνάξω" ξεκαθάρισε ήρεμα.Η Κασσάνδρα συνοφρυώθηκε.

"Τότε τι; Μετάνιωσες για αυτό που έγινε χθες;"απόρησε γελώντας με αυτό που είχε πει.Αυτό ήταν αδύνατον.Ο πατέρας της δεν μετάνιωνε ποτέ για τις πράξεις του.

Το γέλιο της κόπηκε όταν άκουσε τον πατέρα της να ψελλίζει:"Θα μπορούσες να το πεις και έτσι."

Και έπειτα από μια παρατεταμένη σιωπή και μια εξίσου έντονη βλεμματική επαφή μεταξύ τους, ο Arthur έγλειψε τα χείλη του και ξεκινήσει να μιλάει:"Δεν θέλω να είμαστε τσακωμενοι.Ούτε είχα την πρόθεση να σου φωνάξω χθες.Σκοπός μου ήταν να σε βοηθήσω να..να καταλάβεις τα λάθη σου, να δεις τις αδυναμίες σου και να τις βελτιώσεις.Παραδέχομαι ότι ίσως παραφέρθηκα, μπορεί να απαιτώ και παραπάνω πράγματα από εσένα κάποιες φορές αλλά δεν το κάνω κακοπροαίρετα."

Εκείνη έπαιζε με το χνούδι από τις κάλτσες της προσπαθώντας να δείξει ανεπηρέαστη.Όμως, στην πραγματικότητα δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί όλο αυτό.Πολύ λίγες φορές στην ζωή της έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση, να βρίσκεται ο πατέρας της στην θέση υπολογου και όχι εκείνη.Ίσως και καμία.

"Κασσάνδρα πες κάτι" την παρακίνησε ο Arthur βλέποντας την σιωπηλή.

"Δεν ξέρω τι να πω"κούνησε τους ώμους της αδιάφορα ενώ τράβηξε μια κλωστή από την κάλτσα της.Συναισθηματική ένταση είχε κατακλύσει την ατμόσφαιρα μεταξύ τους.

"Πες κάτι, οτιδήποτε."

"Χθες το απόγευμα που ήρθες..και μαλώσαμε σχετικά με τον μέτριο βαθμό στο μάθημα του Κ.Anterson στεναχωρήθηκα πολύ"παραδέχτηκε σε μια στιγμή αδυναμίας.Η φωνή της ίσα που έβγαινε από τον λαιμό της τρεμάμενη σαν κερί που παλεύει να κρατήσει το φως του κόντρα σε έναν μανιασμένο αέρα.

Ακαριαία μετάνιωσε για αυτή την παραδοχή.Ένιωθε όμως ότι κάπου έπρεπε να μιλήσει, να εκφράσει τις σκέψεις της• αυτό είχε σκοπό να το κάνει χθες το βράδυ με τον Edward αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια.Ο πατέρας της αιφνιδιάζοντας άκουγε προσηλωμένος τα όσα του έλεγε η κόρη του δίνοντας έτσι με την στάση του θάρρος σε εκείνη να συνεχίσει.

"Ξέρω..καταλαβαίνω ότι ίσως δεν είμαι το πρότυπο κόρης που θα ήθελες να είχες, μπορεί να απέχω και παρά πολύ από αυτό που φανταζοσουν αλλά έχω κουραστεί να αναμετριέμαι με τις προσδοκίες και τις επιθυμίες των άλλων.Αυτή είμαι, δεν πιέζω κανένα να με δεχτεί για αυτό που είμαι ούτε θα θυμώσω αν επιλέξει να με απορρίψει.Για αυτό σου ζητώ από εδώ και πέρα αφού δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας και αφού..η μαμά που.. ήταν ο ενδιάμεσος κρίκος της σχέσης μας πλέον-" άφησε μια πνοή λυγμού να της ξεφύγει πριν καταπιεί και συνεχίσει," Δεν υπάρχει, για να μην είμαστε σε έναν αέναο πόλεμο ας διατηρήσουμε μια τυπική σχέση που θα ωφελήσει την ψυχική ηρεμία και των δύο μας."

Όταν τελείωσε τον μονόλογο της περήφανα ύψωσε το βλέμμα της ώστε να τον αντικρύσει.Δεν είχε ποτέ άλλοτε επιδείξει τόσο θάρρος και δυναμισμό απέναντι του.Το σαγόνι της σφίχτηκε όταν είδε το πρόσωπο του.Είχε υιοθετήσει ένα μελαγχολικό προσωπείο που συνοδευόταν από μια έκφραση ψυχικού πόνου.

"Δεν χρειαζόταν ένας άνθρωπος- η μητέρα σου- να είναι ο συνδετικός κρίκος για να υπάρξει μια σχέση μεταξύ μας.Είσαι κόρη μου, είμαι ο πατέρας σου και αυτό είναι ένας άρρηκτος δεσμός από μόνος τους"εξήγησε ήρεμα.

"Για αυτό μόλις πέθανε με έβαλες εδώ μέσα"ξεστόμισε ανερυθρίαστα αυτό που σκεφτόταν.Ο Arthur της χάρισε ένα έκπληκτο βλέμμα και όχι άδικα.Είχε και η ίδια σοκαριστεί με την καυστικότητα των λεγόμενων της.

"Συγγνώμη.Δεν ήθελα να φτάσω μέχρι εκεί"συμπλήρωσε όταν κατάλαβε την αμηχανία που απλώθηκε στο δωμάτιο μετά από την κατηγορία της.Μπορεί να το πίστευε αλλά όντως είχε μετανιώσει που το ανέφερε την δεδομένη στιγμή.Φαινόταν ότι ο πατέρας της προσπαθούσε να κάνει μια ειλικρινή συζήτηση μαζί της και ίσως και να είχε μεταμελήσει για κάποιες συμπεριφορές του.Όσο και αν προσπαθούσε να δείξει ότι την άφηνε ανέγγιχτη αυτή του η αλλαγή, γνώριζε πως καταβάθος δεν ίσχυε κάτι τέτοιο.

"Έχεις κάθε δικαίωμα να το πιστεύεις.Δεν σου εξήγησα ποτέ άλλωστε τους λόγους πίσω από αυτή την μου την πράξη.Όμως Κασσάνδρα-"πλησίασε ακόμη περισσότερο βάζοντας τα χέρια του πάνω στα δικά της.Η Κασσάνδρα έστρεψε το βλέμμα της προς τα εκεί ακούγοντας τον παράλληλα:"Μπορούμε προς το παρόν να αφήσουμε αυτά που έχουν προηγηθεί μεταξύ μας και να αφοσιωθούμε στο τώρα;"

"Δεν συγχωρώ ποτέ αλλά μερικές φορές ξεχνάω"είπε αινιγματικά και ο Arthur έσμιξε τα φρύδια του μπερδεμένα.

"Θυμάσαι; Αυτό έλεγες συνέχεια στους συνεργάτες σου όταν έκαναν κάτι που σε δυσαρεστούσε.Το είχες δει να αναγράφεται σε μια έκθεση ζωγραφικής που σε είχε πάει η μαμά όταν ήσασταν νέοι ακόμη και εγώ δεν είχα γεννηθεί.Μισούσες την ζωγραφική και γενικά κάθε μορφή τέχνης αλλά έλεγες ότι εκείνη η μέρα ήταν η μοναδική μέρα που βρήκες κάτι να σου τραβήξει την προσοχή μέσα σε μια γκαλερί.Έλεγες ότι συνοψίζει όλη την δυναμική των ανθρωπίνων σχέσεων.Αυτό μου ζητάς τώρα να κάνω;"το φυλλοκαρδι της έτρεμε καθώς του έκανε αυτή την ερώτηση.Κάθε αναφορά στην μητέρα της έφερνε αναμνήσεις που συνοδευόταν από ένα επώδυνο πλακωμα στο στήθος και των δύο ωστόσο η Κασσάνδρα δεν έτρεμε για αυτό τον λόγο αλλά κυρίως επειδή ένιωθε ευάλωτη και εκτεθειμένη με όσα έλεγε στον πατέρα της.Φοβόταν την επικείμενη αντίδραση του, το όλο περιφρόνηση γέλιο του για το πόσο ρομαντικά σκεφτόταν η κόρη του.Όμως ο Arthur έφτιαξε το κολάρο του πουκάμισου του και αφού έκλεισε στιγμιαία τα μάτια του είπε:"Με εντυπωσιάζει η μνήμη σου.Ομολογώ ότι έχω πολύ καιρό να το πω αυτό στους υφιστάμενους μου.Και ξέρεις γιατί; Γιατί συνειδητοποίησα πριν λίγα χρόνια πως το να ξεχνάς είναι ένας άλλος τρόπος για να συγχωρήσεις.Απλώς αρεσκόμαστε στο να λέμε ότι ξεχνάμε και ότι δεν συγχωρούμε γιατί η συγχώρεση εκλαμβάνεται ως αδυναμία.Για να απαντήσω στο ερώτημα σου καθώς απεχθάνομαι τις συζητήσεις χωρίς συμπέρασμα, ναι σου ζητάω να ξεχάσεις ό,τι έχει προηγηθεί μεταξύ μας.Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για εσένα."

"Εντάξει λοιπόν.Υποθέτω ότι από εδώ και πέρα μπορούμε να κάνουμε μια επανεκκίνηση στην σχέση μας"συμφώνησε καθώς έριξε το κεφάλι της στο μαξιλάρι κουρασμένα.

Δεν ήξερε πως έπρεπε να νιώσει.Σίγουρα χαρά που ο πατέρας της είχε επιδείξει μεταμέλεια και ήθελε να φτιάξουν τα πράγματα μεταξύ τους αλλά μια υφέρπουσα καχυποψία την έκανε να προσπαθεί να βρει την τρύπα σε όλο αυτό υπερνικώντας την χαρά και την γαλήνη που της πρόσφερε αυτή η έκβαση των γεγονότων.

Γύρισε το κορμί της ώστε να βλέπει το άδειο κρεβάτι της Ίρμα.Ήταν όντως κουρασμένη, ένιωθε τα βλέφαρα της να κλείνουν.

"Νυστάζεις;"αναρωτήθηκε ο Arthur βλέποντας την να χασμουριέται.

"Ναι.Όπως σου είπα και πριν είχα μια δυσκολη μέρα οπότε με βλέπω να κοιμάμαι στα επόμενα λεπτά.Για αυτό μπορείς να φύγεις, φαντάζομαι έχεις πολλές δουλειές παρότι είναι βράδυ"τράβηξε την κόκκινη κουβέρτα και τύλιξε το σώμα της με αυτήν.

Ο πατέρας της πλησίασε αθόρυβα και έκατσε δίπλα από το προσκεφάλι της, εκείνη το κατάλαβε από το βαθούλωμα που έκανε το στρώμα σε εκείνο το σημείο.

"Ναι, όντως έχω πολλές δουλειές.."συμφώνησε με την κόρη του.

"Αλλά μπορώ να καθίσω δίπλα σου και να σου κάνω παρέα μέχρι να κοιμηθείς"συμπλήρωσε σε απαλό τόνο.Η Κασσάνδρα ξεροκατάπιε.

"Όχι εντάξει δεν χρειάζεται.Όπως σου είπα θα με πάρει ο ύπνος στα επόμενα λεπτά"αποκρίθηκε πανικοβλημενα.Δεν ήξερε πώς να χειριστεί αυτή την κρίση στοργής που της έδειχνε ο πατέρας της σήμερα.

"Θα περιμένω να κοιμηθείς"δήλωσε απόλυτα ανασύροντας στην επιφάνεια πτυχές του παλιού του εαυτού.

Ο Arthur έβαλε πάνω στο λυγισμένο γόνατο του τα απαλά μαλλιά της χαϊδεύοντας τα.Τα δάχτυλα του διέτρεξαν τις τρίχες του κεφαλιού της από την ρίζα μέχρι τις άκρες ξανά και ξανά αγογγυστα.Αυτή του η κίνηση έφερνε ακόμη περισσότερη υπνηλία στην Κασσάνδρα η οποία μετά βίας κρατούσε τα βλέφαρα της ανοιχτά.

Δεν ήθελε όμως να κοιμηθεί.Ήθελε να αποτυπώσει καλά στην μνήμη της αυτή την στιγμή μεταξύ εκείνης και του πατέρα της.Ήθελε να την ζήσει όσο περισσότερο γίνεται καθώς δεν ήξερε αν θα επαναληφθεί.Για την ακρίβεια δεν ήταν καθόλου βέβαιη αν ο πατέρας της θα επιδείκνυε ξανά την ίδια τρυφερότητα όπως τώρα.

Εκμεταλλευόμενη την ιδιαιτερότητα της στιγμής άλλαξε πλευρό βυθίζοντας το κεφάλι της στην κοιλιά του και τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από την μέση του.Ο Arthur ανακάθισε καλύτερα στο κρεβάτι του προκειμένου να δεχτεί αυτή την απρόσμενη αγκαλιά.

"Πριν είπες ότι είχες μια δύσκολη μέρα σήμερα.Τι σε δυσκόλεψε;"

"Μην δίνεις σημασία.Κάτι δικά μου"απέφυγε να ανοίξει την συζήτηση καθώς απολάμβανε αυτή την στιγμή.

"Όπως θέλεις"ο Arthur δεν έφερε αντίρρηση καθώς κατάλαβε την ειλικρινή άρνηση της κόρης του.

"Να ξέρεις όμως πως αν έχεις το παραμικρό πρόβλημα εδώ μέσα..εγώ μπορώ να το ξεριζώσω.Έχω ή μάλλον.. έχουμε την δύναμη, τα λεφτά και την εξουσία να το κάνουμε Κασσάνδρα.
Ό,τι σε απασχολεί αρκεί να μου το πεις και θα το τακτοποιήσω" η Κασσάνδρα τον άκουγε σιωπηλή.

Είχαν όντως την δύναμη, τα λεφτά και την εξουσία να ξεριζώσουν την παραμικρή δυσκολία της Κασσάνδρας στο οικοτροφείο.Μέχρι πρότινος το μόνο που έλειπε ήταν η θέληση αλλά τώρα που εκείνος της έδινε τον λόγο του πως ο,τι του ζητούσε εκείνος θα το έκανε, ένιωθε παντοδύναμη.

Το στήθος της φούσκωσε σαν το παγώνι καθώς συλλογίστηκε μέσα στην απόκοσμη αγκαλιά του πατέρα της την δύναμη που είχε.

Φλέρταρε όσο ποτέ άλλοτε με την ιδέα να διοχετεύσει όλη αυτήν την εξουσία πάνω στον καθηγητή της που την είχε ταπεινώσει μπροστά σε όλη την τάξη σήμερα.Ήθελε να του δείξει πως μια κουβέντα της είναι αρκετή για να απολυθεί την ίδια μέρα.Να τον κάνει να αισθανθεί το ίδιο ανυπεράσπιστος και μικρός όσο ένιωσε εκείνη κάτω από το διαπεραστικό του βλέμμα.

Ο Edward μου χρωστάει.Αν συνεχίζει να εργάζεται εδώ το χρωστάει στην μεγαλοκαρδία που δείχνω.Είναι τόσο ανίκανος να υπερασπιστεί τον εαυτό του αν αποφασίσω να τα διαλύσω όλα.

Ένα δάκρυ της ξέφυγε καταλήγοντας στο παντελόνι του πατέρα της.Προσπαθούσε να βρει την αιτία των δακρύων της και κατέληξε στο συμπέρασμα πως όσο και αν μπορούσε να φανεί άκαρδη μαζί του δεν θα το έκανε γιατί και μόνο το βλέμμα του την καθήλωνε και την έκανε να παραδίδεται ολοκληρωτικά σε εκείνον.

Έτσι ήταν η δυναμική της σχέσης τους.

Μια εβδομάδα μετά

"Ωω ποια ήρθε!"σχολίασε ειρωνικά η Λεονί καθώς είδε την Κασσάνδρα να μπαίνει στην τάξη κρατώντας τα βιβλία στην αγκαλιά της.

Την βρήκε καθισμένη στην θέση της, δίπλα από την Ίρμα με τις υπόλοιπες να έχουν σχηματίσει ένα πηγαδάκι γύρω από αυτές.

"Άσε τις βλακείες έχω έρθει από χθες"αντιγύρισε η Κασσάνδρα θιγμένη αφήνοντας τα βιβλία πάνω στο θρανίο της.

"Ναι αλλά σήμερα έχουμε μάθημα με τον Anterson.Τώρα που το σκέφτομαι έκανες καλά και ήρθες γιατί από την ημέρα που σε εκραξε και μετά είναι μέσα στα νεύρα και μας έχει ταράξει στις φωνές.Τώρα που θα σε δει θα ηρεμήσει"είπε προκλητικά αφήνοντας ένα πονηρό γελάκι.Η Mia ξεφύσηξε ενοχλημένη και χωρίς να πει τίποτα πήγε στο θρανίο της δείχνοντας φανερά εκνευρισμένη που η Λεονί διαιώνιζε την υποτιθέμενη θεωρία της η οποία είχε στο επίκεντρο του ειδυλλίου με τον Καθηγητή Anterson την Κασσάνδρα και όχι εκείνη.

Η Ίρμα έκανε νόημα στην Λεονί να σηκωθεί και να φύγει ώστε να καθίσει η Κασσάνδρα αλλά εκείνη δεν υπάκουσε και αφού έβαλε τα πόδια στο θρανίο συνέχισε:"Γιατί δεν απαντάς Κασσανθλιψη;"

"Βλέπεις ότι δεν είμαι η μόνη που ενοχλείται με αυτά που λες, γιατί δεν σταματάς;Ανάγκασες την Mia να φύγει."

"Η Mia ζηλεύει για αυτό ενοχλείται.Εσύ;"απόρησε εύστοχα η Λεονί κλείνοντας της το μάτι.Παραδόξως την ίδια στιγμή έβγαλε τα πόδια της από το θρανίο χωρίς να της πει κάτι η Κασσάνδρα- ήταν άλλωστε αρκετά μαλθακή για να της επιβληθεί- και σηκώθηκε πηγαίνοντας στην θέση της, δηλαδή ακριβώς πίσω από την Ίρμα και εκείνη.

Η Laurel και η Έρρικα μαζί με τις υπόλοιπες κοπέλες γέμιζαν την τάξη σημάδι πως ο Anterson είχε βγει από την αίθουσα καθηγητών και ερχόταν στην αίθουσα.Όποιος/α ακολουθούσε μετά από αυτόν δεν έμπαινε στο μάθημα.Ήταν ένας κανόνας που είχε πιο πολύ ισχύ λόγω των πολλών χρόνων που εφαρμοζόταν και όχι λόγω απαίτησης των τωρινών διδασκόντων.

Ο Edward μπήκε στην αίθουσα κρατώντας βιβλία και ντοσιέ σημειώσεων αφήνοντας την κοπέλα που καθόταν δίπλα στην είσοδο να κλείσει εκείνη την πόρτα.

"Πάντως να ξέρεις έχει δίκιο η Λεονί"ψιθύρισε η Ίρμα στην Κασσάνδρα καθώς ο καθηγητής τους τις χαιρέτησε λέγοντας Bonjour Medmoiselles.

"Τι εννοείς;"

"Ο Anterson όντως έχει νεύρα από την ημέρα που σου φώναξε και μετά.Και κάτι που δεν πρόλαβα να σου πω χθες να ξερεις-"ξεροκατάπιε και όταν βεβαιώθηκε πως δεν ακουγόταν συμπλήρωσε:"Με ρώτησε για εσένα."

Η Κασσάνδρα θα ορκιζόταν ότι έχασε ένα χτύπο ακούγοντας κάτι τέτοιο.Προσπάθησε να μην φανεί ταραγμένη και έγλειψε τα αφυδατωμένα χείλη της λέγοντας:"Τι σε ρώτησε δηλαδή;"

"Τίποτα συγκεκριμένο.Μόνο που ήσουν τόσες μέρες, γιατί δεν έρχεσαι στο μάθημα του, με ρώτησε μέχρι και αν έχεις πάρει μεταγραφή για άλλο σχολείο μετά από το περιστατικό που έγινε εκείνη την μέρα!Του είπα ότι είσαι άρρωστη και ότι έχεις πάει στο σπίτι σου για να μην με κολλήσεις αφού μένουμε στο ίδιο δωμάτιο και φάνηκε να ηρεμεί.Δεν ήξερε ότι ήσουν άρρωστη;"ρώτησε με περιέργεια να διαγράφεται στην φωνή της η ξανθιά κοπέλα.

"Έχω φέρει χαρτί από γιατρό και είπα στον μπαμπά μου να ενημερώσει την Βεατρίκη για να μην με ψάχνουν.Δεν ξέρω αν η Βεατρίκη το είπε στους καθηγητές"ψιθύρισε η Κασσάνδρα παίζοντας με το στυλό της.Μουτζούρωσε καταλάθος το δάχτυλο της με μελάνι καθώς η μπάσα φωνή του αντήχησε στον χώρο επιβλητικά.

Είχε μέρες να τον ακούσει.

Ύστερα από εκείνο το βράδυ της Πέμπτης όπου είχε κοιμηθεί στην αγκαλιά του πατέρα της, την Παρασκευή δεν πήγε για μάθημα και το απόγευμα της ίδιας μέρας αντί να φύγει με ψεύτικη άδεια και να πάει σε εκείνον, αυτή την φορά πήγε στο σπίτι της μένοντας τελικά μέχρι την Τετάρτη ύστερα από πρόταση του ίδιου του Arthur.Φαινόταν χαρούμενος που περνούσε χρόνο με την κόρη του και δεν ήθελε αυτό να τελειώσει το απόγευμα της Κυριακής.

Μα ούτε και η Κασσάνδρα που φαινόταν ότι αποζητούσε αυτές τις ημέρες πιο πολύ από ποτέ τον πατέρα της- μια ανδρική παρουσία στην ζωή της- ως αντίβαρο στην απουσία εκείνου που την είχε ταπεινώσει ακριβώς μια εβδομάδα πριν στην ίδια αίθουσα.

Τον κοίταξε μελαγχολικά, ο Edward δεν την είχε παρατηρήσει ακόμη καθώς έγραφε στον πίνακα.Ήταν ακριβώς όπως τον θυμόταν και ας πίστευε ότι αυτές οι λίγες μέρες είχαν ξεθωριάσει την φιγούρα του στο μυαλό της.

Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς λοξοκοίταξε την Mia που καθόταν στην δίπλα σειρά πιο μπροστά της.

Άραγε η Λεονί είχε δίκιο όταν έλεγε ότι η Mia ζηλεύει;Ότι την ζηλεύει;

Εστίασε περισσότερο την προσοχή της σε εκείνη και στις κινήσεις της• έφτιαχνε τα μαλλιά της φροντίζοντας να φέρει την μπροστινή τούφα από την άλλη μεριά του κεφαλιού δημιουργώντας ένα πιο σέξυ λουκ δήθεν απρόσεκτο.Το εξονυχιστικό βλέμμα της Κασσάνδρας μετακινήθηκε στο σώμα της παρατηρώντας τα ρούχα της.

Πάλεψε να συγκρατήσει το μειδίαμα της όταν είδε ότι φορούσε μια κοντή καρό φούστα.

Η φούστα που φαντασιωνόταν να της βγάζει ο Edward.

Την φορούσε και δεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό της ότι ήταν απλώς μια σύμπτωση.

"Ποιά θα σηκωθεί να γράψει αυτό που θα της υπαγορέψω;"από τις σκέψεις της την έβγαλε η φωνή του Edward.Άφησε την κιμωλία πάνω στον πίνακα και έτριψε τα χέρια του μεταξύ τους.

Η καρδιά της βούλιαξε καθώς αντίκρυσε το πρόσωπο του.Απόρησε με τον εαυτό της που είχε δείξει πυγμή και δεν είχε επικοινωνήσει μαζί του όλες αυτές τις μέρες.

Παραλίγο να λυγίσει και να το κάνει όταν την Τρίτη το βράδυ άνοιξε τον υπολογιστή της και είδε ότι είχε λάβει ένα ιμειλ από εκείνον όπου έγραφε:

Και αν η αιωνιότητα είναι η ώρα

που πρέπει να περιμένω

Τότε θα περιμένω όλη την αιωνιότητα

γιατί καθώς η γη καταρρέει

τα συναισθήματα μου είναι άφθαρτα

Και αν συνεχίσεις τον δρόμο σου

φοβάμαι να πω ότι μπορεί να είμαι

πάντα παγιδευμένος

σε αυτό το παιχνίδι

Τα συναισθήματα μου για σένα

θα παραμείνουν ίδια.

Αν σε είχα αγαπήσει λιγότερο

ή σε έπαιζα πονηρά μπορεί

να σε κρατούσα για λίγο ακόμη

Θυμάται τις ιδρωμένες παλάμες της που τις σκούπιζε με μανία πάνω στην χνουδωτή πυτζάμα της καθώς περπατούσε μέσα στο δωμάτιο της αναστατωμένη και με ένα κρυφό ενθουσιασμό που έκανε την καρδιά της να φτερουγίζει.

"Αυτό το ποίημα του είναι η συγγνώμη του;Μου ζητάει συγγνώμη κάνοντας μου ερωτική εξομολόγηση;"αναρωτιόταν.

Άρπαξε σπασμωδικά το τηλέφωνο και πριν σχηματίσει τον αριθμό του κινητού του συνειδητοποίησε απογοητευμένα πόσο απελπισμένη φαινόταν που επέστρεφε με την πρώτη ευκαιρία κοντά του.Θα έδειχνε αξιολύπητη και παραδομένη στις δικές τους διαθέσεις που ήταν τόσο σταθερές όσο η ανεμοδούρα την στιγμή ενός ανεμοστρόβιλου.

Η σιωπή από την πλευρά της σε αυτή την στοργική χειρονομία επανένωσης από την πλευρά του Edward φαίνεται να τον εξόργισε καθώς το επόμενο πρωί το ιμειλ δεν υπήρχε στα εισερχόμενα της, είχε διαγραφεί.

Ταρακουνήθηκε ελαφρώς όταν το απλανές βλέμμα της εστίασε ξανά σε εκείνον για να διαπιστώσει πως εκείνος την κοιτούσε ήδη.

Το βλέμμα του παρέμεινε για δευτερόλεπτα καθηλωμένο στο πρόσωπο της Κασσάνδρας η οποία έκλεισε ερμητικά τα μάτια της πριν κοιτάξει άλλου.

Τοποθέτησε το ένα χέρι του στην έδρα και με το άλλο έξυσε το πηγούνι του πριν αναφωνήσει το όνομα της.

"Κασσάνδρα.Επέστρεψες βλέπω" ανατρίχιασε καθώς άκουσε να προφέρει το όνομα της και η ρίγη οφειλόταν αφενός στην αρρενωπότητα της φωνής του αφετέρου στην αμηχανία της στιγμής καθώς ο Edward ως καθηγητής δεν πρόφερε ποτέ τις μαθήτριες του με τα ονόματά τους, μόνο με τα επίθετα τους.

"Καλημέρα σας"απόρησε με τον εαυτό της που κατάφερε να αρθρώσει έστω δύο λέξεις απέναντι στην επιβλητική παρουσία του.

"Ήσουν άρρωστη εμαθα..πάρε τα πράγματα σου και έλα να καθίσεις στο πρώτο θρανίο, μην κολλήσεις κάποια καθώς είστε πολλές εκεί μαζεμένες" απομακρύνθηκε από την έδρα και πλησίασε το πρώτο θρανίο δείχνοντας το.Η Κασσάνδρα χρειάστηκε να περάσει από δίπλα του προκειμένου να καθίσει στην θέση που της υπέδειξε.Τα ρουθούνια της κατακλύστηκαν από την μυρωδιά του δημιουργώντας της πεταλούδες στο στομάχι.Τα βλέμματα τους κλείδωσαν για λίγα δευτερόλεπτα• ο Edward έδειχνε σοβαρός και ανεπηρέαστος σε αντίθεση με την μαθήτρια του που έμοιαζε περισσότερο τρομαγμένη και όχι τόσο αναστατωμένη με την γρήγορη συναναστροφή τους.

"Λεονί έλα στον πίνακα" διέταξε καθώς τράβηξε το βλέμμα του από το πρόσωπο της και ρουθούνισε έντονα.

Και εκεί έληξε η μικρή συζήτηση τους καθώς την υπόλοιπη ώρα του μαθήματος δεν της απευθύνθηκε παρά μόνο της χάριζε λοξές ματιές όλο νόημα όταν του δινόταν η ευκαιρία να το κάνει.

Η Κασσάνδρα δεν ήθελε να δώσει την παραμικρή αφορμή αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι ο Edward την είχε αφήσει στην ησυχία της και δεν είχε σκοπό να της κάνει ερωτήσεις ή να την εξετάσει ξεκίνησε να ζωγραφίζει στο τετράδιό της με το χέρι της να ακουμπά βαριεστημένα στο μάγουλο της στηρίζοντας έτσι το κεφάλι της.

Σαφώς κάτι τέτοιο δεν πέρασε απαρατήρητο από την πλευρά του καθηγητή της ο οποίος έψαχνε επίμονα ένα λόγο να της μιλήσει και περπατούσε κατά μήκος της αίθουσας ξεκλέβοντας λίγα δευτερόλεπτα για να την παρατηρήσει λίγο περισσότερο μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.

Ένιωθε το στόμα του ξερό ξυπνώντας την απεγνωσμένη επιθυμία του για ένα τσιγάρο.

Τα τελευταία πέντε λεπτά πριν την λήξη του μαθήματος επικρατούσε σιωπή στην τάξη• τα κορίτσια αντέγραφαν στο τετράδιό τους όσα είχε γράψει ο Edward στον πίνακα.

Σε αυτό το λίγο διάστημα είχε την ευκαιρία να αφουγκραστεί τις σκέψεις του.Θα σκαρφιζόταν μια δικαιολογία και θα την κρατούσε μέσα στο διάλειμμα προκειμένου να μιλήσουν.Ήξερε πόσο επίφοβο ήταν κάτι τέτοιο αλλά την παρούσα στιγμή δεν τον ένοιαζε.Ήθελε να την δει, να της μιλήσει και να της εξηγήσει.Κάτι μέσα του φώναζε πως αυτή την φορά τα είχε σκατώσει περισσότερο από τις άλλες φορές.

Όταν άκουσε το κουδούνι να χτυπάει, ξεροκατάπιε.Ένιωθε το αίμα του να κυλάει πιο έντονα στις φλέβες του.

"Κασσάνδρα μείνε λίγο"ψέλλισε καθώς περνούσε από το θρανίο της.Άγγιξε διακριτικά τον δεξιό της ώμο καθώς εκείνη την στιγμή την έβλεπε να μαζεύει τα πράγματά της.

Τα μάτια της έπεσαν ανέκφραστα πάνω στο πρόσωπο του, ωστόσο, ήξερε καλά πως είχε πάρει το μήνυμα πίσω από την κίνηση του.

Τα χείλη της μισανοιξαν έτοιμα να ξεράσουν την πρώτη δικαιολογία που θα την έκανε να αποφύγει αυτή την μοιραία συνάντηση μαζί του όμως ο Edward μίλησε πρώτος:"Θέλω να δω το τετράδιο σου, να ελέγξω κάποιες γλωσσικές ασκήσεις της προηγούμενης εβδομάδας" το ψέμα του έμοιαζε να δουλεύει καθώς την είδε να ανακουφίζεται μερικώς.

Η Κασσάνδρα γύρισε τον κορμό της ψάχνοντας την Ίρμα στην μισοάδεια πλέον τάξη όμως εκείνη είχε ήδη βγει και διέσχιζε τον μεγάλο, θορυβώδη- από τις φωνές των υπολοίπων μαθητριών-διάδρομο.Άργησε να αντιληφθεί την Mia που πλησίαζε την έδρα του καθηγητή και αυτό γιατί είχε στρέψει την προσοχή της στην Λεονί που της έκανε κάποιες χυδαίες χειρονομίες όταν την είδε να στέκεται όρθια με τα βιβλία στο χέρι.Είχε ακούσει την μικρή στιχομυθία μεταξύ εκείνης και του καθηγητή Anterson και καθώς διέσχιζε την πόρτα κατέβασε το μεσαίο δάχτυλο της και άγγιξε το εσωτερικό της παλάμης προκλητικά (χειρονομία που υπονοεί διείσδυση ή στην αργκώ γαμήσι)

Η Κασσάνδρα υιοθέτησε μια αηδιασμένη έκφραση που την έκανε να αποστρέψει το βλέμμα της.Έστεκε αμίλητη στο πρώτο θρανίο παρακολουθώντας αθόρυβα την συνομιλία του Edward με την καστανοξανθη συμμαθήτριά της.

"-δεν έχω προλάβει να μελετήσω ακόμη τον φάκελο σου εκτενώς αλλά αυτό μπορώ να σου το πω με σιγουριά:Είσαι ανάμεσα στις υποψήφιες φαβορί για την συστατική επιστολή μου Mia" άκουγε τον Edward να της εξηγεί με καθησυχαστικό τόνο.

Είχε σταυρώσει τα χέρια μπροστά στον θώρακα του και η Κασσάνδρα που είχε εκπαιδεύσει κατάλληλα τον εαυτό της στο να καταλαβαίνει την γλώσσα του σώματος του, συμπέραινε πως δυσανασχετούσε με την παρουσία της κοπέλας.

Παραδόξως εκείνη δεν θύμωνε ούτε ζήλευε παρότι γνώριζε τους λόγους που τον πλεύριζε η Mia.Ένιωθε μια ασφάλεια με το να υπάρχει ένα τρίτο άτομο στην τάξη, αν μη τι άλλο έδινε παράταση στην αναπόφευκτη συζήτηση που θα έκαναν μετά από τόσες μέρες άβολης σιωπής.

Συνέχισαν να μιλάνε για κάνα δίλεπτο με την Mia να ελίσσεται έξυπνα ανάμεσα στον ρόλο της μαθήτριας και της θηλυκής της φύσης.Μιλούσε για το άγχος και τους φόβους της προβάλλοντας μια πιο αδύναμη πτυχή του εαυτού της και βάζοντας τον καθηγητή της σε ένα ρόλο που απολάμβανε γενικά να έχει: να καθησυχάζει και να δίνει συμβουλές θρεφοντας έτσι την εγωιστική του ανάγκη να τον χρειάζονται οι άλλοι.Του έδινε αυτοπεποίθηση και ίσως λίγο εξουσία.

Όταν η Mia τους άφησε μόνους τους, ο Edward ζήτησε να δει το τετράδιο της.Και αυτό το έκανε αφενός επειδή δεν ήθελε να αθετήσει τον λόγο για τον οποίο της είχε ζητήσει να μείνει στο διάλειμμα και αφετέρου επειδή ένιωθε ανέτοιμος να ξεκινήσει μια συζήτηση από το μηδέν έπειτα από τόσες μέρες που είχαν να τα πουν.

"Υπάρχουν συντακτικά λάθη που πρέπει να διορθώσεις"της είπε και η Κασσάνδρα κούνησε τους ώμους της σχεδόν αδιάφορα.

"Θα ρωτήσω την Ίρμα το απόγευμα να μου υποδείξει τις σωστές απαντήσεις."

"Μπορώ να το κάνω και εγώ αυτό"έκλεισε το τετράδιο υψώνοντας το βλέμμα του στα μάτια της.Την βρήκε απροετοίμαστη αυτή του η πρόταση, ωστόσο, φάνηκε ετοιμόλογη λέγοντας:"Δεν- δεν χρειάζεται."

Πήρε δειλά το τετράδιο από τα χέρια του και το έβαλε ανάμεσα στα βιβλία της.

"Κασσάνδρα-"ο Edward πρόβαλε το σώμα του ως εμπόδιο όταν εκείνη έκανε να φύγει.Την είδε να ξεφυσαει απελπισμένα, την περίμενε αυτή την αντίδραση από μεριάς της.

"Δεν ξέρω πως να το πω χωρίς να φανώ αγενής αλλά δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το μάθημα σας.Δεν σκοπεύω να σπουδάσω γλωσσολογία ή κάτι παρόμοιο όποτε απλώς αγνοηστε με και αφοσιωθείτε στις υπόλοιπες που ενδιαφέρονται σοβαρά.Θα είμαι εντάξει και με τον προβιβασιμο βαθμό..θα στραβωσει λίγο ο πατέρας μου αλλά δεν φοβάμαι, έχω συνηθίσει" ήταν ειλικρινής αλλά ο πρωτόγνορος τόνος αυτοπεποίθησης στην φωνή της έμοιαζε με αγένεια.

"Τι εννοείς;"ο Edward απόρησε αγνοώντας τα όσα είχαν συμβεί ανάμεσα στην Κασσάνδρα και τον πατέρα της.

"Κασσάνδρα τι έγινε;Πες μου"επέμεινε ενθαρρύνοντας την.Άγγιξε τους ώμους της τρυφερά αλλά η Κασσάνδρα αποτραβήχτηκε αστραπιαία και στριφογυρίζοντας τα μάτια της σε μια προσπάθεια να μην βουρκώσει, είπε:"Την προηγούμενη εβδομάδα που ήρθα στο δωμάτιο σου και με πέταξες έξω με τις κλωτσιές..είχα τσακωθεί προηγουμένως με τον πατέρα μου"γύρισε να τον κοιτάξει ξεροκαταπίνοντας και εμποδίζοντας ένα αναρθρο κλάμα συνέχισε:"Του είπα τον βαθμό που μου έβαλες στο διαγωνισμα, τον πραγματικό και όχι αυτόν που είχαμε συμφωνήσει.
Αρπαχτήκαμε..άσχημα.Όταν έφυγε έβαλα τα κλάματα.Για αυτό ρίσκαρα και ήρθα στο δωμάτιο σου, δεν ήμουν καλά και ήθελα να μιλήσω με κάποιον.Ήρθα σε εσένα επειδή θα καταλάβαινες..έτσι πίστευα τουλάχιστον.Τελικά ήταν ο Καρλ εκείνος που πήρε την θέση που εσύ αρνήθηκες πρώτος..και που μετά ζήλεψες."

"Δεν ζήλεψα" αντέτεινε σίγουρος.Η Κασσάνδρα καγχασε ειρωνικά.

"Από όλα όσα σου είπα εκεί στάθηκες;Χάνω τον χρόνο μου"έφτυσε τις λέξεις και έκανε να φύγει αλλά ο Edward πάλι την σταμάτησε και αυτή την φορά με τα χέρια του.Άγγιξε τον καρπό της σφιχτά.

"Δεν ήξερα, δεν είχα ιδέα ότι περνούσες κάτι τέτοιο.Δεν μπορείς να με κατηγορείς για κάτι που δεν γνώριζα"αποπειράθηκε να δικαιολογήσει τον εαυτό του χωρίς να έχει αυτή την υπεροψία στο ύφος του.Έμοιαζε να απολογείται πιο πολύ παρά να δικαιολογείται.

"Δεν σε κατηγορώ για αυτό.Σε κατηγορώ για ό,τι ακολούθησε την επόμενη μέρα.Και εκεί γνώριζες καλά τι ήθελες να κάνεις, ήθελες να με ταπεινώσεις και δεν αρκέστηκες να είσαι εσύ ο θεατής σε αυτή την ξεφτίλα μου αλλά ήθελες και κοινό."

Ο Edward κοίταξε την πόρτα, ήθελε να δραπετεύσει για λίγο από το βλοσυρό βλέμμα της μαθήτριας του.Όταν ανέκτησε το θάρρος του, έτριψε την μύτη του και με δυσκολία ψέλλισε συγγνώμη.

"Ήταν..δεν έπρεπε να το κάνω.Το ξέρω, το κατάλαβα αμέσως όταν σε είδα να ανασαίνεις βαρειά από την ταχυπαλμία που σου είχα προκαλέσει αλλά ήθελα να κερδίσω λίγο την χαμένη αξιοπρέπεια μου από το προηγούμενο βράδυ όταν σε είδα με αυτόν-"η αντωνυμία που χρησιμοποίησε έκρυβε υποτίμηση και περιφρόνηση.

"Ας μιλήσουμε ειλικρινά μεταξύ μας"ξεσπάθωσε η Κασσάνδρα σφίγγοντας τα βιβλία στην αγκαλιά της.

"Είσαι ευθυνοφοβος, μη διαθέσιμος και αναποφάσιστος.Δεν έδεσε το πράγμα μεταξύ μας γιατί εγώ αποδείχτηκα πιο δυσκολη από ότι περίμενες ότι θα είναι μία μαθήτρια που σου έστελνε ημίγυμνες φωτογραφίες στο ιμειλ σου.Είμαι..πως το λένε οι Άγγλοι; Clingy and needy.Ήθελα παραπάνω πράγματα στον συναισθηματικό τομέα που εσύ δεν ήθελες, δεν μπορούσες..ποιος ξέρει, να μου προσφέρεις.Δεν σε κρίνω για αυτό ούτε θα σε ψέξω.Ίσα ίσα νομίζω πως σε απογοήτευσα, δεν ήμουν αυτό που έψαχνες.."

"Σταμάτα" επενέβη ο Edward αλλά η Κασσάνδρα συνέχισε αμείλικτη.

"-πιστεύω ότι ίσως θα ήταν καλύτερο για εσένα να βρεις κάποια άλλη.Να μην σου κάνει την ζωή πιο δύσκολη, να μην σε τρελαίνει με τις απαιτήσεις της.Να θέλετε τα ίδια πράγματα.Και πίστεψε με, υπάρχουν αρκετές στην ηλικία μου που θέλουν ακριβώς το ίδιο που θέλεις και εσύ.Θα είναι και πιο εύκολο για εσένα, δεν θα χρειαστεί να τις διδάξεις, ξέρουν ήδη τα κόλπα.Δεν ήταν ηλίθιες σαν εμένα" τον χτύπησε στον ώμο συγκαταβατικά καθώς τον έβλεπε να την κεραυνοβολεί με τα μάτια του.

Απομακρύνθηκε από εκείνη και με δύο δρασκελιές έφτασε την πόρτα• έβγαλε το κλειδί από την τσέπη του και την κλείδωσε για να επιστρέψει πάλι κοντά της.Άρπαξε τον χαρτοφύλακα του και έβγαλε το κουτί με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα.Γρήγορα έβγαλε το τσιγάρο στα χείλη του και το άναψε ξεκινώντας να καπνίζει.

"Τι μαλακίες λες"σχολίασε ψύχραιμα αλλά η φωνή του μαρτυρούσε την ένταση του.

"Αυτό πιστεύεις ότι κάνουμε εμείς οι δύο ε; Ότι πηδιόμαστε και αυτό είναι όλο;C'est tout;Ότι εγώ έψαχνα κάποια μαθήτρια να ικανοποιήσω τις ορέξεις μου και και εμπλέκομαι συναισθηματικά μέχρι το σημείο που υπάρχει ένα κρεββάτι μεταξύ μας; Αυτή την εικόνα σου έχω δώσει;"

"Σε ξέρω, ξέρω πως λειτουργείς.Νιώθεις τύψεις επειδή ξέρεις ότι είσαι ο πρώτος άνδρας που πήγα και θέλεις να μην με εκμεταλλευτείς.Να μην πληγώσεις τον ενθουσιασμό που έχει μια κοπέλα σε αυτή την ηλικία και της αφήσεις τραύματα που θα δυσκολέψουν την μελλοντική της σχέση με άλλους άνδρες.Να μου αφήσεις μια καλή ανάμνηση για το πως είναι οι σχέσεις" ο Edward μόρφασε κοροϊδευτικά.

Ρούφηξε μια τζούρα από το τσιγάρο του και με το άλλο χέρι του έπιασε τον αγκώνα της βίαια φέρνοντας την πιο κοντά του.Της ψιθύρισε στο αυτί,"Δεν με ξέρεις καθόλου Κασσάνδρα.Μην προσποιείσαι το αντίθετο.Γιατί αν ίσχυε αυτό που λες, θα ήξερες ότι δεν έχω σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο να είσαι με κάποιον άλλον άνδρα πέρα από μένα.Και τις λίγες φορές που μου έχει περάσει από το μυαλό έχω αντιδράσει σπασμωδικά όπως εκείνο το πρωί που σε σήκωσα στον πίνακα και..και ήθελα να σε τιμωρήσω επειδή νόμιζα ότι κάτι τρέχει με εσένα και εκείνον."

"Έχει όνομα."

"Αδιαφορώ.Σταμάτα τις παπαριές που λες να βρω άλλη και ότι θέλουμε άλλα πράγματα και γενικώς σταμάτα να συγκρίνεις όλους τους άνδρες με τον πατέρα σου.Επειδή αυτός είναι μαλάκας και συναισθηματικά απών δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι έτσι.Κατάλαβες;"συνέχισε να καπνίσει αρειμανίως θέλοντας να διώξει το άγχος από πάνω του.Δεν είχε αισθανθεί ξανά τόσο κοντά την απειλή του χωρισμού με την Κασσάνδρα και παρότι έδειχνε σίγουρος, η ανασφάλεια κύκλωνε αποπνικτικά το μυαλό του.

"Αυτός τουλάχιστον προσπαθεί να φτιάξει την σχέση μας, μου ζήτησε συγγνώμη για εκείνο το συμβάν και όλες αυτές τις μέρες που έλειπα, ήταν μαζί μου στο σπίτι και μου συμπεριφερόταν με τρυφερότητα προσπαθώντας να επανορθώσει και να αφήσει στο παρελθόν ο,τι έχει συμβεί μεταξύ μας"παραδέχτηκε η Κασσάνδρα και ο Edward ανασήκωσε το φρύδι του επιδεικτικά.

Έσβησε το τσιγάρο στην επιφάνεια του πίνακα και όταν βεβαιώθηκε ότι δεν είχε σπίθες, το πέταξε στον κάδο.

"Ω, αντιλαμβάνομαι.Ο μπαμπάκας σου ξαφνικά έγινε ο καλός της υπόθεσης και αμέσως έτρεξες στην αγκαλιά του ξεχνώντας ό,τι σου έχει κάνει;Εγώ ρε πούστη μου γιατί πάντα να κρίνομαι πιο αυστηρά σε σχέση με τους άλλους;Γιατί ένα παράπτωμα των άλλων να είναι σταγόνα στον ωκεανό για εσένα και ένα δικό μου πλημμέλημα να είναι αιτία εξορισμού από την ζωή σου;"

"Πρέπει να φύγω"ψέλλισε εκείνη χάνοντας λίγο από την προηγούμενη αυτοπεποίθηση της.Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερε τι να απαντήσει στο ερώτημα του καθηγητή της.Ένιωσε τρομερά ανόητη όταν αναλογίστηκε ότι λίγες εγκάρδιες χειρονομίες από την πλευρά του πατέρα της ήταν αρκετές για να σβήσουν όλο το επώδυνο παρελθόν που είχαν ως πατερας- κόρη αλλά με τον Edward ήταν.. αμείλικτη.Της πέρασε από το μυαλό ότι ίσως καταλόγιζε στον Edward περισσότερα απο ότι ίσχυαν στην πραγματικότητα και την τρόμαξε η ιδέα και μόνο να συνέβαινε κάτι τέτοιο.

"Δεν πρόκειται να φύγεις, θέλω μια απάντηση Κασσάνδρα σε αυτό που σε ρώτησα."

Κοντοσταθηκε αμήχανα κοιτάζοντας τον χώρο γύρω της.

"Μπορεί να 'χεις δίκιο, δεν ξέρω.Αλλά αν ισχύει αυτό που λες, δεν θέλεις να φύγεις από κοντά μου;Θέλεις να είσαι με κάποια που σε κρίνει τόσο αυστηρά;Με κάποια που ψάχνει συνεχώς επιβεβαίωση και είναι εξαρτημένη, που δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της μόνη της και ψάχνει αποκούμπια; Κάποια που είναι τόσο αξιολύπητη;"ήταν ρητορική ερώτηση, ωστόσο, ο Edward φάνηκε να το επεξεργάζεται και να αποκρίνεται στο ερώτημα της.

"Θέλω να έρθεις σπίτι μου αύριο.Το απόγευμα, μόλις τελειώσουν τα μαθήματα, βάλε λίγα πράγματα σε μια τσάντα και έλα σπίτι μου να περάσουμε μαζί το Σαββατοκύριακο.Όπως τις προηγούμενες φορές που πήρες ψεύτικη άδεια και ήρθες, θέλω να το κάνεις και τώρα.Ακόμη και αν..είναι η τελευταία φορά που έρθεις.Δεν με νοιάζει, ακόμη και ένας θανατοποινίτης έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του.Θέλω να μου δώσεις αυτή την ευκαιρία και να έρθεις αύριο όσο αποφασισμένη ή μπερδεμένη και αν είσαι.Θα σε περιμένω εντάξει;"τίναξε το σαγόνι του προκειμένου να πλησιάσει τα χείλη της και να την φιλήσει.Η Κασσάνδρα γύρισε το κεφάλι της διστακτικά αρνούμενη το φιλί του.

Ο Edward όμως επέμεινε και την πλησίασε πιο πολύ, έβαλε το σώμα της ανάμεσα στο δικό του και την έδρα αιχμαλωτίζοντας την.Έγλειψε τα χείλη του καθώς την κοίταζε με επιθυμία και προσμονή.Έβαλε τα χέρια του στους μηρούς του και με αυτή του την κίνηση φάνηκε να την ξεκλειδώνει καθώς η Κασσάνδρα λύγισε κάτω από το άγγιγμα του και εκείνος άρπαξε την ευκαιρία και έφερε το στόμα του κοντά στο δικό της.

Ξεκίνησε να την φιλάει άγαρμπα μα πεινασμένα και κυριαρχικά.Την άκουσε να βγάζει ένα απροσδιόριστο βρυχηθμό.Η Κασσάνδρα προκειμένου να μην χάσει την ισορροπία της έβαλε τα χέρια στους ώμους και στην πλάτη του αντίστοιχα για να στηριχτεί.

"Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας;"την ρώτησε σταματώντας στιγμιαία το φιλί τους.

"Εγώ δεν σε έχω φανταστεί ποτέ με κάποιον άλλον" συνέχισε να την φιλάει αυτή την φορά στον λαιμό.

"Δεν θα σου πρότεινα να βρεις κάποιον άλλον όπως τόσο απλόχερα έκανες εσύ.Και με πληγώνει που εσύ μπορείς να συμβιβαστείς με αυτή την ιδέα..εγώ γίνομαι έξαλλος κάθε φορά που κάποιος σου μιλάει έστω.Εσύ όμως όχι.Πριν λίγο ήρθε εδώ η Mia και με φλέρταρε απροκάλυπτα και εσύ δεν είπες τίποτα.Υποθέτω ότι δεν με θες όπως σε θέλω εγώ.Για αυτό και μάλλον δεν μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον.Πέρα από χάσμα ηλικίας υπάρχει και χάσμα συναισθημάτων" ο ήχος που σήμανε το τέλος του διαλείμματος συνέπεσε και με το τέλος της συζήτησης τους.

Απαγκίστρωσε το σώμα του από το μικροκαμωμένο δικό της και αφού χάιδεψε το πίσω μέρος του κεφαλιού της τρυφερά, επιτέθηκε ξανά στα χείλη της ξαφνιάζοντας την.Η Κασσάνδρα ανταπέδωσε διστακτικά το φιλί του μην ξέροντας τι να απαντήσει στον μονόλογο του αγαπημένου της καθηγητή.

Όταν έκανε να φύγει τον έπιασε από το μπράτσο και τον ανάγκασε να γυρίσει το σώμα τους προς εκείνη.

"Δεν..δεν ισχύει αυτό που λες.Εγώ δεν ήθελα να σε κάνω να πιστεύεις κάτι τέτοιο ούτε να σου δημιουργήσω ανασφάλειες ανεξαρτήτως του τι έχει προηγηθεί.."άφησε μετέωρη την φράση της καθώς δεν μπορούσε να μιλήσει άλλο κάτω από το έντονο βλέμμα του.

"Edward ειλικρινά το λέω.."τον κοίταξε μελαγχολικά με μάτια ορθάνοιχτα.

Ήξερε πως ήταν αυτό το συναίσθημα, το είχε βιώσει και δεν αποζητούσε καθόλου να φέρει κάποιον σε αυτή την κατάσταση.

Ο καθηγητής της παρέμεινε σιωπηλός, την παρατήρησε για λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα αποχώρησε βιαστικά από την αίθουσα αφήνοντας την να αναρωτιέται για το τι σκεφτόταν ο Edward.

Όποιες και αν ήταν οι εικασίες της όμως δεν θα σκεφτόταν επουδενί πως την ώρα που του μιλούσε, εκείνος αφηρημένα κοίταζε το βλέμμα της, αυτά τα δύο μάτια που τον έκαναν να ξεχνάει όλους τους κινδύνους στους οποίους είχε υποβάλλει τον εαυτό του για χάρη της.

Θέλω γνώμες!Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;Η Κασσάνδρα;Ο Edward;

Ο..διαφορετικός Arthur;

Θα τα πούμε και την επόμενη εβδομάδα (και αυτή την φορά το εννοώ!)