Elpida pov:

Κάθομαι για άλλη μία φορά μόνη μου στο δωμάτιο μου.

Θέλω την γιαγιά μου.

Μου συμπεριφερόταν τόσο καλά.

Αλλά δυστυχώς πέθανε.

Ο μπαμπάς την σκότωσε.

Μαζί και η μαμά.

Και-και η θεία μου...

Με άφησε μόνη μου.

Ήξερε τι γινόταν όμως με άφησε μόνη μου.

Επειδή φοβόταν.

Και τώρα...

Είμαι τόσο μόνη.

"Ελπίδα μου; Το βραδινό είναι έτοιμο." Μου λέει η κυρία Ζηνοβία και κουνώ το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά.

"Δ-δεν πεινάω. Θα-θα κοιμηθώ λίγο." Της λέω και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.

"Εντάξει μικρή μου." Μου λέει και φεύγει.

Προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου φοβάμαι όλο και πιο πολύ.

Θέλω μια αγκαλιά.

Πολύ πολύ.

Τριξίματα ακούγονται από την πόρτα και ανοίγω πολύ τα μάτια μου.

Ακούω κάποιον να πλησιάζει και νιώθω την καρδούλα μου να χτυπάει πολύ πολύ δυνατά.

Νιώθω ένα χέρι να με πλησιάζει και δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου.

Περιμένω να μου κάνει κακό αλλά αντί για αυτό...μου χαϊδεύει τα μαλλάκια;

Γυρίζω πλευρό και βλέπω την όμορφη κυρία που μου μιλούσε το μεσημέρι να είναι πάνω από το κεφάλι μου και να με χαϊδεύει.

"Όλα είναι καλά τώρα μικρή." Μου λέει με ήρεμη φωνούλα και χαμογελάω.

"Τι κάνετε εδώ;" Την ρωτάω και μου χαμογελάει.

"Λοιπόν, αρχικά μην μου μιλάς στον πληθυντικό. Δεν είμαι και τόσο μεγάλη! Ήρθα να σου φέρω κάτι να φας γιατί ούτε το μεσημέρι έφαγες." Μου λέει με ένα όμορφο χαμόγελο.

"Μπορείς να φύγεις αν θες. Δεν πεινάω." Λέω και εκείνη την ώρα η κοιλίτσα μου κάνει έναν περίεργο ήχο.

Η Λυδία με κοιτάζει με σηκωμένο φρύδι.

"Εγώ λέω να σηκωθείς και να φας. Αν δεν θες κάτω έλα εδώ μαζί μου." Μου λέει και το σκέφτομαι.

Να κάτσω μαζί της;

Είναι καλή ιδέα;

"Ο έλα τώρα! Δεν είμαι και τόσο τρομακτική!" Μου λέει και γελάω λίγο.

"Δεν είσαι τρομακτική. Είσαι πολύ όμορφη." Λέω και κάθομαι δίπλα της τελικά.

"Ευχαριστώ πολύ. Κι εσύ είσαι." Μου λέει και χαμογελάω.

Ποτέ κανείς δεν μου το έχει πει αυτό.

Ποτέ.

"Λοιπόν σου έφερα κοτομπουκές με πατατούλες και χυμό motion." Μου λέει και παίρνω μία πατάτα.

Είναι πολύ νόστιμη.

Συνεχίζω να τρώω το βραδυνό μου μέχρι που αδειάζω τον δίσκο με τα φαγητά που μου έφερε η Λυδία.

Κάθομαι στην αγκαλιά της κι εκείνη παίζει με τα μαλλιά μου.

Κοιτάζω τον χώρο γύρω μου και πραγματικά φαίνεται άδειος.

Έχω δικό μου δωμάτιο.

Για την ακρίβεια ήταν μια μεσαίου μεγέθους αποθήκη όμως επειδή δεν μπορούσα να μείνω με κόσμο με έφεραν εδώ.

Ο ήχος του κουδουνιού που μας υπενθυμίζει πως είναι ώρα για ύπνο αντηχεί σε όλο το ορφανοτροφείο.

Όλα τα παιδιά θα πάνε να κοιμηθούν τώρα.

Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Ή μάλλον δεν θέλω.

Κάθε φορά που κοιμάμαι βλέπω κακό όνειρο.

Το ίδιο κάθε φορά.

"Νομίζω πως ήρθε η ώρα να κοιμηθείς κι εσύ." Μου λέει γλυκά η Λυδία όμως κουνάω το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά για της πω όχι.

"Μα είναι αργά και αν δεν κοιμηθείς δεν θα έχεις δυνάμεις για να παίξεις αύριο." Λέει ξανά όμως πάλι δεν συμφωνώ.

"Αν σου τραγουδίσω ένα νανούρισμα;" Με ρωτάει και το σκέφτομαι.

Μόνο η γιαγιά μου με νανούριζε.

Κανείς άλλος.

"Καλά. Αλλά αν δεν κοιμηθώ θα μείνω ξύπνια όσο θέλω." Απαντάω με πείσμα κι εκείνη αφού γελάσει λίγο γνέφει καταφατικά.

Ξαπλώνουμε πάνω στο κρεβάτι μου και με παίρνει στην αγκαλιά της.

Είναι ωραία εδώ.

Ζεστά.

"Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά,
να σου φιλούν το χέρι.

Χάρτινο το φεγγαράκι,
ψεύτικη ακρογιαλιά,
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά.

Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.

Χάρτινο το φεγγαράκι,
ψεύτικη ακρογιαλιά,
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά."

Τελειώνει το τραγούδι της και νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν.

"Μήπως να κοιμηθούμε τώρα;" Με ρωτάει και λέω πάλι όχι με το κεφάλι μου.

"Δεν νυστάζω." Απαντώ και αφήνω ένα χασμουρητό.

"Καλά λοιπόν. Θα κάτσω μαζί σου μέχρι να νυστάξεις." Μου λέει και αρχίζει να παίζει με το μαλλιά μου.

Μετά από λίγο, χωρίς να το καταλάβω, κουρνιάζω στην αγκαλιά της και κοιμάμαι.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Αρχικά μάθανε πως η γιαγιά της Ελπίδας δολοφονήθηκε από τους γονείς της μικρής.

Τι έχετε να πείτε για αυτό;

Έπειτα η θεία της Ελπίδας της εγκατέλειψε.

Τι λέτε να της έκαναν οι γονείς της;

Τέλος η Λυδία και η Ελπίδα ήρθαν λίγο πιο κοντά.

Πως σας φάνηκε η σκηνή;

Σας άρεσε;

Μήπως το πήγα πολύ γρήγορα;

Τι λέτε να γίνει μετά;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!