Elpida pov:

(Ξέρω ότι κανονικά είναι Hope αλλά επειδή σχεδιάζω ένα βιβλίο με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που να την λένε έτσι θα βάζω την μικρή)

"Και τώρα είμαστε σίγουροι πως αυτή η κυρία ψυχολόγος θα με βοηθήσει;" Ρωτάω την Λυδία καθώς με πηγαίνει στην κυρία ψυχολόγο.

Μου υποσχέθηκε ότι θα σταματήσω να βλέπω εφιάλτες.

Όμως μου εξήγησε ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνη της.

Οπότε θα πάμε σε μια κυρία ειδικό για να με βοηθήσει.

Φτάνουμε έξω από μια μεγάλη πολυκατοικία και νιώθω την καρδούλα μου να χτυπάει πολύ πολύ γρήγορα.

"Όλα καλά κοριτσάκι μου. Μόνο θα μιλήσετε. Τίποτα άλλο." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

Θέλω να φύγω.

Να πάω πίσω στο δωμάτιο μου και να μείνω μόνη μου με την Λυδία και τις κούκλες μου.

Και κανένα άλλον.

Δεν θέλω να μιλάω για την κάτι σαν οικογένεια μου.

"Ελπίδα μου θα βγεις από το ταξί να φύγει ο άνθρωπος;" Με ρωτάει η Λυδία και καταλαβαίνω πως μάλλον αφαιρέθηκα λιγάκι.

Κατεβαίνω από το ταξί και η Λυδία μου πιάνει το χέρι καθώς πηγαίνουμε προς το ασανσέρ.

Ή αλλιώς ανελκυστήρα.

Είναι η ελληνική λέξη.

Το μάθαμε σήμερα στο σχολείο.

Μπαίνουμε μέσα στον ανελκυστήρα και η Λυδία πατάει το κουμπί με τον αριθμό τέσσερα επάνω.

Συνήθως μου αρέσει να πατάω εγώ τα κουμπιά αλλά...

Φοβάμαι.

Δεν θέλω να πάω σε εκείνη την κυρία.

Κι αν είναι κακιά;

Κι αν με κοροϊδέψει;

Βγαίνουμε από το ασανσέρ και πηγαίνουμε προς ένα γραφείο που είναι μια κοπελίτσα.

"Γεια σας. Πως μπορώ να σας φανώ χρήσιμη;" Ρωτάει με ένα χαμόγελο η κοπέλα.

"Έχω κλείσει ραντεβού με την κυρία Ζέτα Ελευθερίου." Της απαντάει ευγενικά η Λυδία και αφού η κοπέλα ψάξει κάτι στον υπολογιστή της μας κάνει νόημα να μπούμε σε ένα δωμάτιο.

Μπαίνουμε μέσα και βλέπω μια όμορφη κυρία, λίγο παχουλή, να κάθεται πίσω από το γραφείο.

Έχει μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια και ένα πολύ όμορφο χαμόγελο.

"Λοιπόν με λένε Ζέτα. Εσύ πρέπει να είσαι η Λυδία σωστά;" Ρωτάει την Λυδία και πλησιάζουμε και οι τρεις μας η μία την άλλη.

Δίνουν τα χέρια και μετά η κυρία Ζέτα κοιτάζει εμένα.

"Γεια σας." Λέω ενώ ντρέπομαι λίγο.

"Εσύ πρέπει να είσαι η Ελπίδα. Η μαμά σου μου είπε ότι είσαι όμορφη αλλά δεν περίμενα να είσαι τόσο πολύ." Μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Εμ δεν είμαι η μαμά της."

"Α! Περίεργο, την κοιτάζεις όπως ακριβώς κοιτάζω εγώ τα παιδιά μου. Τέλος πάντων. Λυδία μου θα μπορούσες να μας αφήσεις για λίγο μόνες μας;" Ρωτάει η κυρία Ζέτα την Λυδία κι εκείνη αφού μου χαμογελάσει φεύγει.

Τώρα αγχώθηκα.

"Μην φοβάσαι μικρούλα μου δεν θα σε φάω." Μου λέει με γλυκιά φωνή και με βάζει να κάτσω στον καναπέ.

Εκείνη δεν κάθεται στο γραφείο της αλλά δίπλα μου.

"Λοιπόν, πες μου κάποια πράγματα για εσένα." Μου προτείνει η κυρία Ζέτα και παίρνω μία βαθιά ανάσα.

"Με λένε Ελπίδα και είμαι εφτά χρονών. Από τα έξι μου μένω σε ένα ορφανοτροφείο και αυτά." Της λέω και αφήνει ένα γελάκι.

"Δεν μπορεί! Κάτι άλλο θα υπάρχει. Τόσο μικρό παιδί και να μην έχει ενδιαφέροντα; Αποκλείεται!" Μου λέει και τα μάγουλα μου κοκκινίζουν.

"Μου...μου αρέσει πολύ να χορεύω." Λέω με χαμηλή φωνή και σκύβω το κεφάλι μου.

"Ουαου! Μπράβο μικρή! Ο χορός είναι και δημιουργική απασχόληση αλλά και ένας πολύ ωραίος τρόπος γυμναστικής." Μου λέει και χαμογελάω.

"Λοιπόν τώρα θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις σε παρακαλώ." Λέει η κυρία Ζέτα και γνέφω καταφατικά. "Η Λυδία μου είπε ότι έρχεσαι εδώ για να ξεπεράσεις κάποιο τραύμα και να σταματήσεις να βλέπεις εφιάλτες. Δεν μου είπε τίποτα παραπάνω. Μόνο ότι σχετίζονται με τους γονείς σου. Θες να μου πεις;" Με ρωτάει και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν ενώ η ανάσα μου βγαίνει δύσκολα.

"Θέλω. Αλλά θέλω να είναι και η Λυδία εδώ." Απαντάω και η κυρία Ζέτα μου χαμογελάει.

Την θέλω εδώ.

Δεν μπορώ μόνη μου.

Δεν...δεν θα τα καταφέρω μόνη μου.

"Τζίνα μου πες στην δεσποινίς Παπαχρήστου να περάσει μέσα." Λέει η κυρία Ζέτα σε ένα μηχάνημα πάνω στο γραφείο της αφού πατήσει ένα κουμπί πάνω σε αυτό.

Μέσα σε λίγη ώρα μπαίνει μέσα η Λυδία και πηγαίνει προς τα εμένα με γρήγορο βήμα.

Μόλις φτάσει μου κάνει μια μεγάλη αγκαλίτσα και μετά με βάζει να κάτσω στα πόδια της.

"Όλα καλά καρδούλα μου. Είμαι εγώ εδώ." Μου λέει ψυθηριστά στο αυτί και χαμογελάω.

"Λοιπόν Ελπίδα μου μπορείς να αρχίσεις την αφήγηση σου." Λέει η κυρία Ζέτα και κάθεται δίπλα μας.

Θα της πω.

Τώρα δεν φοβάμαι.

Έχω την Λυδία μου.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είχαμε μετά από αρκετό καιρό Ελπίδα pov.

Πως σας φάνηκε;

Η Λυδία πήγε την μικρή σε μια παιδοψυχολόγο για να την βοηθήσει.

Πιστεύετε πως θα έχει αποτέλεσμα;

Πως σας φάνηκε η κυρία Ζέτα;

Καλούλα δεν είναι;

Τέλος η Ελπίδα αποφάσισε να μιλήσει αλλά μόνο με την Λυδία παρούσα.

Παιδιά αυτό που θα ήθελα να πω είναι να μην φοβάστε να μιλάτε. Αν κάτι δεν πάει καλά ή δεν νιώθετε καλά για να το ξεπεράσετε πρέπει να μιλάτε.

Αυτά για τώρα.

Τα λέμε σύντομα μπάιι!