Είκοσι χρόνια πριν:
Sifis pov:

"Έλα τώρα ρε μωρό μου! Μην είσαι τόσο πεισματάρης!" Μου λέει η Άλκηστις και μου κάνει τα γλυκά ματάκια προσπαθώντας να με πείσει.

Όχι μικρή.     

Δεν κατάλαβες καλά.

Καθόλου καλά.

"Δεν υπάρχει περίπτωση." Της λέω και εκνευρίζεται.

Πάντα αυτό κάνει όταν δεν συμφωνώ μαζί της.

"Έλα τώρα ρε Σήφη! Μην είσαι σπαστικός! Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς!" Μου λέει θυμωμένη και φεύγει από την αγκαλιά μου.

Έι!

Μου αρέσει που ήταν εκεί.

Χριστέ μου σαν δεκάχρονο κάνω!

"Μπορείς Άλκηστις! Να μην περάσεις έξι μέρες και έξι νύχτες με έναν μαλάκα συμφοιτητή σου που σου την πέφτει." Της απαντάω εγώ ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου όντας εκνευρισμένος.

"Δεν μου την πέφτει!" Φωνάζει εκνευρισμένη.

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι την γουστάρει.

Την κοιτάζει σε μέρη που δεν θα έπρεπε με έναν τρόπο που μόνο εγώ θέλω να την κοιτάζω.

Κάθε τρεις και λίγο την αγκαλιάζει και πάντα προσπαθεί να βρει ευκαιρίες για να την αγγίζει.

Και φυσικά η Άλκηστις δεν το καταλαβαίνει επειδή δεν ξέρει και ιδιαίτερα πολλά από φλερτ.

Τίποτα δηλαδή.

Αν ο άλλος δεν της το πει ή δεν κάνει ξεκάθαρη κίνηση δεν καταλαβαίνει ότι της την πέφτουν.

Και δυστυχώς αυτό δεν λειτουργεί και τόσο υπέρ μου.

"Άλκηστις τον έχω δει πως σε κοιτάζει! Δεν πρόκειται να μείνεις μαζί του για έξι μέρες!" Φωνάζω κι εγώ τώρα κι εκείνη με κοιτάζει πολύ θυμωμένη.

"Είμαι ενήλικη ξέρεις! Και να μην ήμουν δηλαδή δεν είσαι ο κηδεμόνας μου! Το αγόρι μου είσαι και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου επιβάλλεις τι να κάνω!" Φωνάζει ξανά εκνευρισμένη και την κοιτάζω απειλητικά.

"Όχι Άλκηστις! Δεν θέλω να σου επιβάλλω τίποτα αλλά κι εσύ δεν μπορείς να με αναγκάσεις να κάνω τον άνετο ενώ εσύ θα κοιμάσαι στο σπίτι ενός άλλου!" Φωνάζω και βλέπω τα μάτια της να βουρκώνουν.

"Γιατί δεν με εμπιστεύεσαι! Δεν είμαι καμία του δρόμου που θα σε απατήσω με τον πρώτο τυχόντα!" Φωνάζει κλαίγοντας και την βάζω στην αγκαλιά μου.

Εκείνη συνεχίζει να κλαίει ενώ εγώ της χαϊδεύω τα καστανο-ξανθα μαλλιά της.

Αν και τείνουν προς το ξανθό.

"Ρε μωρό μου, σε εμπιστεύομαι." Της λέω και με κοιτάζει με αυτά τα συγκλονιστικά καστανά μάτια της.

"Α-αλήθεια;" Με ρωτάει και ρουφάει την μύτη της.

"Φυσικά. Αλλά ο μαλάκας σε γουστάρει και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι θα είναι τόσο κοντά σου." Τη λέω και με φιλάει πεταχτά.

"Λοιπόν άκου τι θα κάνουμε. Θα με πηγαίνεις εκεί τα απογεύματα και όταν θα τελειώνουμε θα έρχεσαι να με παίρνεις. Δίκαιο;" Με ρωτάει και το σκέφτομαι.

Θα είναι και πάλι πολλές ώρες μαζί αλλά από ολότελα.

"Δίκαιο." Απαντάω και με φιλάει ξανά.

"Πάω να ετοιμαστώ και έρχομαι να με πας στον Σταυρούλη." Μου λέει και ανεβαίνει τρέχοντας πάνω στο δωμάτιο μου για να ντυθεί.

Ναι έχει εκεί ρούχα και όχι δεν συγκατοικούμε γιατί τα έχουμε μόνο λίγους μήνες και-

Για μισό...

ΠΩΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ ΤΟΝ ΕΙΠΕ;!

Τώρα:
Lydia pov:

"Λυδία θα μας πεις μια ιστορία;" Με ρωτάει η Ελπίδα μαζί με άλλα τέσσερα κορίτσια πίσω της και γνέφω καταφατικά.

Πλέον, μιας και μειώθηκαν οι εφιάλτες της αποφασίσαμε να κοιμάται με τα άλλα παιδάκια για να κοινωνικοποιηθεί.

Να πω την αλήθεια, στην αρχή αγχώθηκα λίγο αλλά τα πηγαίνουν πολύ καλά.

Κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο τους και καθόμαστε στο πάτωμα σε κύκλο.

Δίπλα μου κάθονται η Ελπίδα και η Βασιλική.

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια όμορφη κοπέλα...."

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Είδαμε άλλη και σκηνή του Σήφη και της Άλκηστις.

Πως σας φάνηκε;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Ο Σήφης είναι λίγο ζηλιάρης.

Όμως καλός.

Σε δύο κεφάλαια τελειώνει το βιβλίο.

Όμως όχι η ιστορία 😉.

Τα λέμε σύντομα μπάιι!